εκείνο το καλοκαίρι που'πα θα τις δω όλες και το 'κανα, μια μια τις έβαζα στο dvd κι επέλεγα υπότιτλους περιμένοντας να δω τι θα γίνει. κάπως ήθελα να φύγω απ' τη ζωή που μ' αδικούσε και τα βιβλία που πρώτη φορά με πρόδιδαν και έτσι μ' αυτή την χαζή άγνοια κινδύνου που έχεις όταν είσαι σε μια στιγμή πλασματικής ελευθερίας από λάθος βρέθηκα δεσμευμένη ανεπανόρθωτα μαζί του και μ' όλα όσα αυτός από πίσω του σέρνει, τις γυναίκες του, τις μουσικές του, τα χρώματα που φωτίζει τις κουρτίνες, με την βία των ανθρώπινων του σχέσεων και τη λεπτότητα της προδοσίας και της μετάνοιας που ποτέ δεν φτάνει, ποτέ. και ενώ προσπαθούσα να σκεφτώ γιατί δεν υπακούμε τις εντολές του, ανάμεσα σε μια παύση της τριχρωμίας στάθηκα και ήταν ανάμεσά τους, στεκόταν και με κοίταζε, η πιο ακατανόητη για μια διαδήλωση και μια γυναίκα και άλλη μία ή μήπως δεν είναι τελικά δύο και μια σκηνή ένα σανίδι ένα κουτί μουσικό με ρώταγαν ποια ταινία είδες πιο πολλές φορές μέχρι να βρεις που πάει κι έλεγα ίσως κάποια άλλη, μα νομίζω πως ξέρω πως την έχω δει στο μυαλό μου τόσες φορές που μάλλον τ' απόγευμα εκείνου του καψερού Ιούλη ήρθε με βρήκε και με κλείδωσε σ' ένα dvd από αυτά που δίνανε στις εφημερίδες. ας έχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου