αιλουρο

σ αρέσει ν’ απλώνεσαι στο σεντόνι σαν γάτα
το δέρμα σου άτριχο από φακίδες σπιλώνεται
ο φάρυγγας σου πάλλεται σε βρυχηθμό ανοίγματος της μέρας
στο στόμα σου το μισάνοικτο παρεισφρέει μια ακτίνα απ’ τ’ ανοικτό παράθυρο
αν υπήρχαν δυο άγουρα ροδάκινα πάνω στο στέρνο αντί για τα στήθη σου
δεν θα θελα τόσο πολύ να τραφώ από σένα μα
οι ορθωμένες απ’ την ψύχρα κόκκινες ρώγες σαν βατόμουρα λίγο πριν τη συγκομιδή με φωνάζουν σαν μάνες σε μπαλκόνι θερινή ώρα Αυγούστου
.
μ αρέσει να τινάζω τακτικά το σεντόνι
και τα ακάρεα που σ’ άγγιξαν ατόφια το βράδυ να σκεπάζουν μαζί με τη σκόνη το πάτωμα
πάνω σου να περπατώ
τ’ άρωμά σου να με κυνηγά σ’ όλο το σπίτι
μέχρι να μη σ αντέχω άλλο άσε με να σε ποθώ
να εισβάλλω μέσα σου σε όλες τις αποχρώσεις του ουράνιου τόξου
                                   ξανά και ξανά