τρύπες

υπάρχει αυτό το απέραντο μέρος πίσω από την μικρή πόρτα που πάω όταν πρέπει να σπάσω
εκεί χιλιάδες μικρές νεράιδες με κλωστές και ξυλόκολλα με περιμένουν πάντα
προσεκτικά μου σηκώνουν τον επιδερμικό ιστό και τον κρατάνε πάνω στις αρθρώσεις μέχρι να αναπτυχθούν οι απαραίτητοι δεσμοί στη θέση αυτών που χάθηκαν

εκεί, θα βρίσκομαι, αν θυμηθείς πως με λένε
ποτέ
αλίκη