καταναλωτικό

το τελευταίο δίμηνο σκέφτεται θα ταν πιο ευτυχής αν έλεγε "ενεργοποίηση ενεργούς" και όχι "ενεργής κατάστασης" - μετά, κλαίει

πρώτη φορά διάβασε μυθιστόρημα στα έξι και αποφάσισε πως εδώ είμαστε. άρχισε να παίρνει μπλε τετράδια, σταδιακά επεκτάθηκε σε αυτά με τραχιές επιφάνειες ποτισμένες στο γκλίτερ και φιγούρες τυπωμένες σε δεκάδες όμοια αντίτυπα που παρ' όλα αυτά όταν τα αγόραζες έμοιαζαν εξαιρετικά μοναδικά. ξεκίναγε να γράφει κάτι στη σελίδα ένα. πάντα ήταν η σελίδα ένα και ας ήταν αναρίθμητη. πρόσωπα χαρακτήρες διάλογοι τραγούδια ημερολόγια λίστες. όλα κατέληγαν το πολύ ως τη μη αριθμημένη σελίδα δεκατρία. δεν είχε υπομονή. το χειρότερο είναι πως όταν άρχισε να σκίζει τα γραμμένα φύλλα για να επαναριθμήσει τα τετράδια διαπίστωσε πως αυτά έχαναν βάρος, ενώ παράλληλα αυξανόταν ο αριθμός των ντοσιέ που χρειαζότανε για να φιλοξενήσει τις σκισμένες σελίδες, ή μάλλον όσες απ' αυτές δεν πετάχτηκαν σε σχήμα αεροδυναμικό στον κάδο ανακύκλωσης. τότε δεν κάπνιζε, δεν είχε τασάκια. έτσι πήρε μια σοβαρή απόφαση: οι σελίδες θα έμεναν στη θέση τους, τα τετράδια θα συνέχιζαν να ζούνε στο ίδιο ράφι, κάθε που θα ξεκίναγε ένα νέο εγχείρημα θα έπρεπε να αγοράσει φρέσκο - κατάλληλο για την περίσταση εξοπλισμό. τόσο πολύ αγαπούσε όσα έκανε, ή μάλλον όσα δεν είχε καταφέρει να ολοκληρώσει. τα χρόνια πέρασαν και επιτέλους η τεχνολογία προσέφερε το ιδανικό γι αυτήν  μέσο: ανεξάρτητη αρίθμηση, απεριόριστη διάθεση, οικονομικό. προχτές παρατήρησε μια τρομακτική διαφήμιση, η οικογένεια ζούσε παρέα με το προσωποποιημένο της wifi. κάποια βράδια ανοίγει το ντουλάπι για να βρει τα μονήρη τετράδια. αλλάζει την αρίθμηση, σκέφτεται μήπως απλά έπρεπε να αλλάξει τις ιστορίες, τα πρόσωπα, τα μέρη, τις λέξεις. μετά, αναρωτιέται, αν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που επέλεξαν να χαραμίσουν ένα τετράδιο για μια και μόνο σελίδα. κάτι που δεν βρίσκει πια καθόλου μα καθόλου (οικο)λογικό.

μέχρι τη χρονιά του περονόσπορου, συνήθιζε να κρατάει διαθήκη. πάντα σε κόλλα Α3, χωρίς παρουσία συμβολαιογράφου