Αναστήματα

κάθε βράδυ στην τάβλα απ' το κρεβάτι σε καρφώνω, κι εσύ τον τρόπο βρίσκεις, σηκώνεσαι, το σκας- πάντα νηφάλια νυμφίος το πρωί πίσω έρχεσαι

Μεγάλες όλες οι βδομάδες μου για σένα, κι όλες οι μέρες ίδιες, συγκεκριμένα Κυριακές Προς Σάββατο βράδυ, μια διαρκή λούπα από το κύλημα της πέτρας στο σταυρό
Κι εγώ
Θεός που ζέχνει Μαυροδάφνη- στον λόφο του γοφού μου κατρακυλώ, παραμιλώντας ξόρκια που Ιούδες ανασταίνουν: τα πόδια τους πλένω, τρίβω τις φτέρνες τους με τα τριάντα αργύρια και ζητώ να μου μπήξουν στις ρόδες και στα χείλη καρφιά
να μη μπορώ να Σου φύγω
να μη μπορώ να Σου πω

[Δοκίμασα, Δεν ωφελεί, Μη μ' αφήσεις να έρθω μαζί σου

και για τα πάθη μου να μη με συγχωρείς

Ήξερα πάντοτε πολύ καλά τι κάνω]