λες να βρέχει;
ρώτησε και άξαφνα η βροχή έπαψε, ρούφηξαν τα σύννεφα τεράστιες διαστημικές σφουγγαρίστρες και τα στράγγιξαν επάνω στο βουνό με αποτέλεσμα να γεννηθούνε δεκάδες πηχτά αυλάκια ποτισμένα άζαξ και χλωρίνη, μέσα στα οποία βούτηξε ξανά και ξανά γυμνός μέχρι να καταφέρει να ξεπλύνει όλες τις ενοχές και έπειτα στάθηκε κοιτώντας το κόψιμο στο δεξί του πέλμα, δεν ήταν βέλος δεν ήταν φτέρνα, δεν ήταν ξανθά τα μαλλιά, ορέστης αχιλλέας, έκτορας, ιησούς, δράκοντας, διγενής, βελλεροφόντης κι ίκαρος, αυτός ήταν, έλιωνε κάθε που πλησίαζε τον ήλιο κι όμως όταν στη γη πάλι ζωντανός έφτανε μέσα στις αντανακλάσεις του φωτός πειθόταν και άρχιζε από την αρχή δειλά να φτερουγάει
πίσω από κείνο το βουνό, εκεί, βρίσκονται τα βλέμματά μας τα πρώτα, χτυπημένα από ανεμογεννήτριες, δαρμένα, μελανιασμένα, με κομμένα τα φτερά τους σύρθηκαν κάτω από ράγες τραίνου αναζητώντας ένα τέλος τόσο βέβαιο, σχεδόν όσο κι εσύ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου