περίπτωση

κάθε τρεις του μήνα με πιάνει μούδιασμα στις παλάμες. κοιτάζω το ημερολόγιο, τις αγγελίες, την πόρτα που τη φράζουμε με σύρτη να μη μπουν κι άλλες έγνοιες στο σαλόνι. έπαψα να βλέπω τηλεόραση στα δεκαοκτώ μου- αν και ο απογαλακτισμός είχε αρχίσει να συντελείται πολύ νωρίτερα. το κουτί για τις ειδήσεις. το κουτί και οι ειδήσεις. όταν ακούμε να μιλάνε για δεκέμβρηδες κουνάμε τα κεφάλια μας υποκρινόμενοι πως κάτι καταλάβαμε. εγώ κατάλαβα πως δε θα πάω σχολείο. εικόνες στην τηλεόραση η μια πίσω απ' την άλλη χριστουγεννιάτικα δέντρα φλεγόμενα - ή μήπως βρισκόμαστε σε λάθος δελτίο; ένα ακόμα παιδί σαν εσένα. η φωτογραφία του να τρεμοπαίζει ανεξέλεγκτα στην οθόνη, σαν το κερί που ανάβει η γιαγιά μου "να μας έχει όλους ο Θεός αγάπη μου καλά". χέρι ανθρώπου, θεού βούληση, παιδιού καταδίκη, κοινωνίας άσυλο. άσυλο ανιάτων. κάθε τρεις η ώρα μου πονά το στομάχι. συνήθως δεν έχω όρεξη να φάω. το ίδιο είχε συμβεί και μ' εκείνο το παλικάρι απ' την Κατερίνη. θυμάσαι; όλη μέρα το όνομά του τριβέλιζε στα κεφάλια μας, κι όμως όσο κι αν προσπαθώ δεν μπορώ να το ανακαλέσω. και μετά, στα Γιάννενα στη Ρόδο για ένα πουκάμισο αδειανό έφυγε η Ελένη και στις θάλασσες που δροσίζεις το μαυρισμένο σου κορμί κείτονται δεκάδες εκατοντάδες κορμιά νεκρά ημίνεκρα ή ζωντανά μέχρι νεωτέρας. μα εμείς δεν καταλαβαίνουμε τίποτα, υποκρινόμαστε πως νιώθουμε και πως τα ΄χουμε βαθιά γνωρίσει όλα. κι ας μη βγήκαμε στους δρόμους, κι ας μη μείναμε όλοι άγρυπνοι για κανέναν Παύλο : δεν διαβάσαμε ξανά και ξανά ψαλμούς απ' το χέρι του γραμμένους- επιμνημόσυνη δέηση. και στους αθωωμένους τους φονιάδες υψώνουμε τον κέρσορα οργισμένοι: υποκρινόμαστε πως αν μπορούσαμε κάτι θα κάνουμε. μαζευόμαστε μετά και κοιταζόμαστε στα μάτια- αν. μετά τα κλείνουμε και περιμένουμε, μαντεύουμε ποιανής το πρόσωπο θα βγάλουν στις ειδήσεις, μέχρι να μη μπορούμε να κλείσουμε την τηλεόραση, μέχρι να έχουμε βρεθεί μέσα σ' αυτή

κάπου εκείνο τον Δεκέμβρη είχα κάνει μια τρομακτική για τα τότε χρόνια μου διαπίστωση: όταν κάποιον τον σκοτώσεις νέο, μένει πάντα στις μνήμες άφθαρτος γιατί όταν ανακαλείς το πρόσωπό του σου έρχεται στο μυαλό μια πολύ συγκεκριμένη φωτογραφία. αυτή η πολύ συγκεκριμένη φωτογραφία με τα χρόνια παύει να είναι απλά ένα στιγμιότυπο, είναι η ίδια η ύπαρξη συμπυκνωμένη και ποτέ κανείς δε θα μάθει, πότε θα πέθαινες, πώς θα έδειχνες αν είχες γεράσει

εικόνα διακείμενο ή και όχι τόσο από το "Οι τυφλοί" του Ν.Α.Μαντή
( https://scontent.fath5-1.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/67402525_2299220963525232_4138334387085246464_n.jpg?_nc_cat=109&_nc_oc=AQm6RVFl4Scr0Nr-i-iC8DfSKyLuqatLaoQGilTCfkP2DYz-jk9F3OtdaWGxTW5IPxY&_nc_ht=scontent.fath5-1.fna&oh=f88d5c262f3928a56c4b191ad3e343ed&oe=5DD81F05 )