μπιστρώ

η κοπέλα αυτή φορά τα ρούχα μου και στέκεται στην όχθη του ποταμού
πέτρες στις τσέπες μου
χέρια στα μάτια μου
άκρες δακτύλων ανιχνεύουν την ελάχιστη ελαφρότητα του [εντάξει πως κάνεις έτσι τίποτα δεν] είναι μου
υπήρξε ένα συγκεκριμένο όνειρο μέσα στο οποίο τα μαξιλαράκια των άκρων μου διέθεταν μικροσκοπικά αγκάθια, έτσι κινούμουν ανεμπόδιστα σε όλες τις διαστάσεις των χώρων που η συνείδηση μου κατασκεύαζε για να χωρέσει την απουσία σου - θρήνος μονόχνωτος

μια γυναίκα πέφτει από τον έκτο, το πρόσωπό της ανοίγει σαν γινωμένο καρπούζι στο πάτωμα του σούπερμάρκετ, το μυαλό της κουκούτσια, δεν πρόσεχε που έμπλεκε, έκανε τις λάθος επιλογές τις λάθος ώρες τις πταίει χαρίλαος τρικούπης πτώχευση λήψη πρώτη-κάμερα σε μένα- κάμερα φωτεινή, Μπαρτ και ξανά γραφή βαθμός μηδέν και η συγγραφέας νεκρή ενθάδε κείται, κατερίνα στικούδη ακούγεται από ένα μακρυνό μπαλκόνι, ας μην υποτιμούμε την μέγιστη αισθαντικότητα που μπορεί να παράγει το τρας καθώς και τα άγουρα αγόρια που γυμνά στέκονται σε πολύχρωμες βεράντες περιμένοντας με ύφος καβαφολαγνές τον κύρη τους