Κοινωνικές τάξεις - Isabel Pérez Montalbán (μετάφραση)

Οι φτωχοί είναι πρίγκιπες που πρέπει να ανακτήσουν το βασίλειό τους

Agustín Díaz-Yanes, Κανείς δε θα μιλά για μας όταν θα 'μαστε νεκρές*

Για έξι χρόνια, ο πατέρας μου δούλευε
από άνοιξη σε άνοιξη.
Από πρωινό σε πρωινό φύλαγε τα ζώα.
O επιστάτης τον έδενε με ένα σκοινί
για να μη χαθεί μες στα ρέματα,
στα κλαδιά της ελιάς, στους χειμάρρους,
στη χειμερινή πάχνη των γκρεμών.
Όταν πια σκοτείνιαζε, χωρίς προσπάθεια,
κρεμιόμουν από κείνον, σαν επέστρεφε πάλι,
μπλαβιασμένος, με τρέμουλα
και φουσκάλες στα χέρια,
και καμιά περικοκλάδα ξέμπαρκη
στα ετοιμόρροπα ντουβάρια
των κόκκινων πνευμόνων του
και της μικρής καρδιάς του.

Στα τελευταία του ξανάγινε παιδί:
θυμότανε το προλεταριακό κρύο,
γιατί είχε ποτίσει τα οστά του,
με τ' άρωμα του φασκόμηλου, με τον πρώτο βουβό κινηματογράφο
και το λαδόψωμο που του δίναν οι καθολικοί,
τον καιρό των συμπληρωμάτων πρωτεΐνης.

Αλλά το αφεντικό του, που ήταν καλό,
με τις δερμάτινες μπότες του και τα αδιάβροχα γάντια,
μια φορά τον πήγε, πάνω σ' ένα κάρο,
στον γιατρό. Τον απογοήτευε η ανάμνηση
του ταξιδιού: τον πήρανε από το αγρόκτημα χωρίς παλμό,
είχε πάνω από σαράντα πυρετό
και βρισκόταν τόσο κοντά στο να πεθάνει,
για έξι χρόνια, ο πατέρας μου, με εκείνη την πνευμονία.
Για έξι χρόνια, ο πατέρας μου.

Μάιος του 1997, μήνας και έτος του θανάτου του. Κανείς δεν θα μελετήσει αυτή την ημερομηνία.

* από την ταινία https://www.imdb.com/name/nm0246503/

(από τη συλλογή De Cartas de amor de un comunista/ Από τα γράμματα αγάπης ενός κομουνιστή)