ινκινκ

έχω μια θεωρία, πως όταν γερνάς, μικραίνει το αριστερό μου πόδι. κουτσαίνω αφάνταστα εδώ και ένα μήνα κι εσύ όλο γερνάς και γέρνεις, απορροφάσαι από το αριστερό μου πλευρό, εκτελούμε αντεστραμμένη τη διαδικασία της δημιουργίας, σε πλάθω ανάμεσα στον μέσο και τον αντίχειρα του δεξιού μου χεριού, πλαστελίνη/ πηλός/ χώμα - και έσονται οι δύο σε σάρκα καμία, γινόμαστε αστέρι, συστελλόμαστε ανελέητα η μία στον άλλο μέχρι να γίνουμε σκόνη και φως που θα σβήσει σε ένα απέραντο σκοτάδι. ΠΟΙΗΣΗ λένε, γράφω, απαντώ, προτιμώ να μην τα λογίζω ως ποίηση γιατί η ζωή είναι ένα πολύ απροσδόκητο πράμα που δεν ξες τι θα σου κατεβάσει αύριο, για παράδειγμα γάλα, ίσως θηλάσω ένα μωρό που σου μοιάζει, μητέρα αναγεννησιακή θα κοιτώ με βλέμμα πλάγιο πάνω απ’ τον ώμο τη μύτη σου, πρέπει να βεβαιωθώ ότι αυτό το παιδί θα χει τη μύτη σου, τα μάτια σου, τα ζυγωματικά σου, τον τρόπο που κυλάς απ’ το’να πλευρό στο άλλο, πως θ’ αναπνέει στον ρυθμό σου κι εγώ θα γαληνεύω, το κρεβάτι μου θα ναι μια όαση, άνεμοι ανάσες θα γεννούν κυκλώνες εντός των οποίων θα ίπταμαι, τα στήθη μου θα θηλάσουν τον σπόρο, ο σπόρος θα φυτευτεί στα χείλη των ανθρώπων, οι άνθρωποι θα ξεχάσουν πως δεν κάνει να βάζουν σε κοιλότητες με υγρασία πράματα που μπορεί να ανθίσουν, κλαρί κισσού θα αναδυθεί απ’ τον οισοφάγο σου, τα χρόνια θα χουν περάσει, εμείς νεκροί, μα τα γεννημένα μου κτήματα-ποιήματα, που τόσο θα σου μοιάζουν, γυάλινα αποκτήματα σε σεισμογενή τόπο- όποτε μιλώ για έρωτα οι λέξεις μου καμπυλώνουν στης ουλής του λαιμού σου το σχήμα, σαν σκουλήκια σε πτώμα φρέσκο μπαίνουν μέσα σου- αποικίες γραμμάτων