γκράντε

*στη στεριά δε ζει το ψάρι

ούτε ο ανθός στην αμμουδιά

-Δημοτικό

   Λέω πως αυτά τα σώματα που είναι δικά μας, ολοένα και διαστέλλονται. Σαν γιγαντιαίοι χαμαιλέοντες προσπαθούμε με την ουρά μας να μαστιγώσουμε τις ίδιες μας τις πλάτες - η ώρα έχει πάει τρεις. Πάντα όταν φτάνει τρεις ξέρουμε πολύ καλά πως έχουμε υπερβεί τη στάθμη της θάλασσας και του αλκοόλ- αν πίνουμε. Κι εκεί είναι που προσπαθούμε να ζωγραφίσουμε ένα νέο σώμα, αλλά επειδή τα χέρια μας τρέμουν και δε θυμόμαστε πολύ καλά τι σημαίνει "γραμμές" και τι "χρώματα" διαλέγουμε ένα στην τύχη. Εμένα τυχαίνει να είναι πάντα σώμα μου το αγαπημένο κάποιων άλλων που ίσως και δικό μου αγαπημένο να ναι το δικό τους. Με σιγουριά δεν μπορώ ποτέ να πω πως ξέρω. Προσυμφωνημένα ωστόσο τα υποκατάστατα που ενέχει η κατάσταση και κουμπωμένα τα παντελόνια ως την κάσα της πόρτας ή του χώματος.
    Παίρνουμε αυτά τα σώματα, τα στήνουμε στον τοίχο, σαν ανεμογεννήτρια κουνάμε τη γλώσσα μας μες στον αεραγωγό τους. βλεφαρίζουμε ή και σφίγγουμε τα μάτια κλειστά, ελάχιστοι επιθυμούν να παρατηρούν το υποκείμενο εναλλαγής. Τότε επιδιδόμαστε σε ό,τι πράξεις επιτρέπει η μέθη κρατώντας πάνω απ' όλα τα προσχήματα. Οι πιο φλύαροι δίνουν και κάποιες ενθουσιώδεις ιδέες, σαν μικρές κορυφώσεις στη μονοτονία της ερωτικής μας αυτανάφλεξης: αρχίζουν κι απαγγέλλουν ένα ποίημα που 'χαν γράψει στο μυαλό τους για ένα άλλο σώμα, σώμα ξένο και μη παρόν.

Αυτό το εμφύτευμα, το δικό μου το σώμα δεν το δέχεται- τ' αποβάλλει.
     Για παράδειγμα, μου είπε: Θέλω να κάνεις ένα παιδί για μένα μια μέρα, κι εγώ τότε αναρωτήθηκα σιωπηρά πότε θα πάψεις να σαι συ. Διότι αν βρίσκομαι μες στο ραντάρ του υποβρυχίου σου, μπύρα κι ουίσκι, ποτέ δεν τα 'χω μπλέξει-σχεδόν. Στον βυθό δεν επιζούν τα έμβρυα*, τραγουδώ σε απροσδόκητα μείζονα τονικότητα. Εργαστηριακοί σωλήνες δοκιμών με μισόνεκρα κύτταρα και ζάχαρη άχνη. Γιορτές.

και συ που χεις τον ήλιο σκαλωμένο μες στα μάτια σου

που οι πηγές έχουν κορφή στον αμφαλό σου- κοιμάσαι

δίχως την ανάγκη να αλυχτήσω στο στρώμα σου

κι εγώ, αναζητώ σώματα ξέστρατα να εμφυσήσω τον πόνο μου

να τους δώσω τον χρόνο μου

ν' αποθέσω τη νύχτα