απολογιστική

Εγω συγκινουμαι παντως καθε φορα που τελειωνει ο χρονος. 

Ποιος χρονος, ρωτας.

πρόβλημα αποτελεί κάθε τέλος έτους η διαχείριση του χώρου. αυτού που καταλαμβάνουν τα χέρια μας και ο κορμός, τα τυριά στο ψυγείο, τ’ αμάξι στο πεζοδρόμιο δίπλα, η τηλεόραση/ τα πάρτυ, τ’ αγαπημένο σου μαγαζί, τ’ αγαπημένο μου φαγητό, ο συλλέκτης περιόδου, τα δέκα - μόνο - καινούρια βιβλία π’ αγόρασα εγώ ή άλλοι ή απλά βρέθηκαν σπίτι να ασφυκτιούν στο ράφι.

πρόβλημα αποτελεί η ολοένα αυξανόμενη φρίκη, όταν ανοίγεις την τηλεόραση, τα δεδομένα, το wifi και το καπάκι της τουαλέτας όταν σηκώνεις ή κατεβάζω πέντε φορές τη μέρα, ξέρουμε καλά τι έχει γίνει εδώ αλλά κανείς μας δεν τολμά να το πει, τρομερές οι βουλές Του και οι κακές επιλογές Μας. σφηνώνω τη γλώσσα μου ανάμεσα στα δόντια, δίνω φιλιά σε ξένα χείλια μα το σώμα μου περιμένω να το δω στις ειδήσεις των οκτώ/

ήταν καλή κοπέλα, δεν ξέραμε*

ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα είναι η διαχείριση του χώρου. ποιου χώρου, ας μη ρωτάς, αλλά και μη με κοιτάς κάθε φορά που βρισκόμαστε έτσι

λες και δεν ξες πόσα ακριβώς κυβικά εκατοστά καταλαμβάνει το σώμα μου