κρόκοι

η καλή η κρεμ- γκανάζ

μέσα έχει μόνο κρόκους

η καλή η ποίηση

συνθλίβει τους ανθρώπους

άνδρες που μου διάβαζαν - τους διάβαζα - που με διάβασαν - που τους διάβαζα - διαβάζει το ίδιο βιβλίο είκοσι χρόνια/ πώς είναι δυνατόν να είμαι κλήμα του- όχι κτήμα του- όχι εγώ - μόνο εγώ ειμί η άμπελος η αληθινή και μερικές ακόμα ιστορίες

Πύντσον- Περέκ- Πώς στο διάολο κλείνει αυτό το μαραφέτι, έχω πατήσει να τραβάει αλλά το βλέπω το φωτάκι δεν ανάβει/ ούτε κι εσύ

πλησιάζει χιονοθύελλα, έχω μαζέψει όλα τα ρούχα στο καταφύγιο, θα φάμε τα βιβλία σου αν πεινάσουμε. το να είσαι εκπαιδευτικός δεν είναι επάγγελμα, το να είσαι δάσκαλος ακόμα λιγότερο- το μόνο που έχει σημασία είναι να ακούς τον εαυτό σου ακόμα κι αν δε σ' ακούν οι άλλοι.

νομίζω σε πληγώνει τόσο που απέρριψα την εκδοχή σου γιατί ήταν το μόνο πράμα στο οποίο υπήρξες ανά περιόδους επαρκής. κατά τ' άλλα ανεπαρκής πατέρας, σύζυγος, σύντροφος, εραστής, φίλος και συγγενής εξ' αίματος ή και όχι- πόσο εντυπωσιακό θα ήταν να πας από καρδιακή ανεπάρκεια και να μπω μέσα στον θάλαμο του νοσοκομείου σε έναν κρεσέντο κλαυσίγελο

 - καλέ, δεν το είχατε καταλάβει τόσα χρόνια; 

είπαμε, να μην ξεφτιλιστούμε κι όλας για μια ανάγνωση/ μα εδώ έχουν ξεπουληθεί τα πάντα, νερό, χώμα, τηλέφωνα, σάλιο- μια παντελής ιδιωτικοποίηση της βιολογικής μας ανάγκης να κατουράμε μέσα στο ντουζ όταν είμαστε μόνες ή και μόνοι. συνεπώς η τέχνη της ποιήσεως με εξουσιοδοτεί να μπω μέσα στο σαλόνι της και να σας μοριοδοτήσω ανάλογα με το πόσο αληθινά τα λέτε. προσωπικά σας βαριέμαι και αν έβρισκα στις λέξεις σας κάτι ενδιαφέρον αυτός θα ήταν ο τρόπος με τον οποίο τις σκορπάτε αδιάκοπα εξαντλώντας το ίδιο μοτίβο εκ νέου- θα με ενδιέφερε πολύ να καταλάβω για ποιο λόγο αυτοανακηρύσσεστε καλλιτέχνιδες ή και καλλιτέχνες/

τόσα χρόνια πέρασαν κι εγώ ακόμα πιστεύω πως κάτι γράφω. μα είναι ξεκάθαρο πως εδώ έχουμε μια τυπική μορφή διαθλασμένης αυτοψυχανάλυσης η οποία περιστρέφεται γύρω από μια διαδικτυακή γραφομανία. πάλι καλά που δε φοβάμαι τις βελόνες και μια μέρα θα καταφέρω να το ράψω