είμαι ένας μέτριος άνθρωπος με μια μέτρια ζωή που παρακολουθεί σε ένα μέτριο λάπτοπ τις επιτυχίες των γύρω του. συγκεντρώνω τα χαρτιά που χρειάζομαι. η ωρα ειναι δεκα. δεκα το πρωί ή το βράδυ δεν έχει σημασία. γράφω μέτρια κείμενα που κανείς δεν ξέρει να πει αν είναι ποιήματα ή μικρά πεζά- ακόμα κι εγώ. έχω χάσει τους φίλους μου, ίσως όχι όπως τις προηγούμενες φορές γιατί με τον καιρό βελτιώνομαι σ' αυτό, όπως με το να χάνω και να παίρνω βάρος, να κρύβω τα ψέματα μου και να βρίσκω πληροφορίες για τις ζωές άλλων ανθρώπων στο ίντερνετ.
αυτό είναι κάτι που θέλω εδώ και χρόνια να σου γράψω. το επισημαίνω γιατί όπως ίσως θα παρατήρησες η συχνότητα των όσων γράφω έχει πέσει. έτσι είμαι εγώ, με ξες. γράφω παράλληλες εκδοχές της πραγματικότητάς μου και τον τελευταίο καιρό η πραγματικότητα που βιώνω είναι μία και ανέραστη. τίποτα δε συμβαίνει στη ζωή μου, πίνω τρεις καφέδες τη μέρα,καπνίζω κάπου τρία με δεκατρία τσιγάρα - ανάλογα τη μέρα - και δε σε συζητάω πια. για να κρατάω θαμμένη τη θλίψη μου. είναι πολύ σημαντικό να μη θλίβεσαι μέσα σε μια εποχή που όλοι είναι θλιμμένοι. κανείς δεν μπορεί πραγματικά να σε νοιαστεί, απλά παίρνει στα χέρια του τη μεζούρα της θλίψης και σα να σου παίρνει μέτρα για το φέρετρο σε ζυγίζει- τόσο πόνεσες εσύ/ τόσο αγάπησα εγώ/ τόσα λεφτά παίρνουν οι γονείς μου/ τόσα βγάζω απ' τη δουλειά/ τόσο καλλιτέχνης είμαι εγώ κι άλλο τόσο εσύ, άντε τώρα να τα μαζεύουμε γιατί τελείωσαν τα λεφτά και οι μπύρες
καλά να περνάς να προσέχεις και να ξες πως σε νίκησα
εδώ που τα λέμε το 'χω κάνει κι εγώ. απλά σήμερα με ενοχλεί τόσο πολύ ο καμένος μου ουρανίσκος από την πίτσα που έφαγα χτες που πρέπει κάτι να κάνω με τα δάκτυλά μου για να μην τον ξύνω συνέχεια. αρχικά πήγα επίσκεψη, μετά έκανα μπάνιο, τώρα γράφω. προσπαθώ να μην ξύνω το καμένο μου ούλο γιατί αισθάνομαι μια έντονη επιθυμία να ξεράσω εδώ και μέρες και νομίζω ότι αν βάλω τα δάκτυλά μου σε οποιαδήποτε σωματική μου κοιλότητα αυτό θα συμβεί αναπόφευκτα.
σκέφτομαι: είμαι ο άνθρωπος της παγκοσμιοποίησης. αυτό το κράμα που περιέγραφα όταν έγραφα έκθεση: ξέρω λίγο απ' όλα- μα σε τίποτα δεν είμαι αρκετά καλή- νιώθω λίγο απ' όλα αλλά τίποτα δεν το παίρνω πίσω ολάκερο. μιλάω και πέντε γλώσσες.
είμαι σαν ένα καλό (πολύ καλό) φαγητό που έχει μείνει ωστόσο έξι μέρες στο ψυγείο και το ζεσταίνεις στο φούρνο μικροκυμάτων για να το φας λίγες ώρες πριν λήξει. έτσι νιώθω την αυτή μου. την αυτή μου, γιατί, αυτή είμαι και σίγουρα όχι εγώ. είμαι αυτή που τα κανε όλα και δεν της άρεσε κάτι, είμαι αυτή που θα καλέσεις τελευταία στα πάρτυ, είμαι αυτή που ενώ πολλαπλασιάζει διψήφιους κρατά τα κρατούμενα στα δάκτυλα, που θέλει να βοηθήσει αλλά φοβάται μην αρνηθείς τη βοήθειά της, που ξέρει το νούμερο σου απ'έξω μετά από δώδεκα χρόνια που παρήλθαν απ' όταν σε είδε τελευταία φορά, που φωνάζει μια φορά το χρόνο μόνο και μόνο για να βεβαιωθεί πως ακόμα μπορεί. γιατί κατά τ' άλλα ό,τι μπορεί να γραφεί- το γράφει
σκέφτομαι: είμαι ο άνθρωπος της παγκοσμιοποίησης. αυτό το κράμα που περιέγραφα όταν έγραφα έκθεση: ξέρω λίγο απ' όλα- μα σε τίποτα δεν είμαι αρκετά καλή- νιώθω λίγο απ' όλα αλλά τίποτα δεν το παίρνω πίσω ολάκερο. μιλάω και πέντε γλώσσες.
είμαι σαν ένα καλό (πολύ καλό) φαγητό που έχει μείνει ωστόσο έξι μέρες στο ψυγείο και το ζεσταίνεις στο φούρνο μικροκυμάτων για να το φας λίγες ώρες πριν λήξει. έτσι νιώθω την αυτή μου. την αυτή μου, γιατί, αυτή είμαι και σίγουρα όχι εγώ. είμαι αυτή που τα κανε όλα και δεν της άρεσε κάτι, είμαι αυτή που θα καλέσεις τελευταία στα πάρτυ, είμαι αυτή που ενώ πολλαπλασιάζει διψήφιους κρατά τα κρατούμενα στα δάκτυλα, που θέλει να βοηθήσει αλλά φοβάται μην αρνηθείς τη βοήθειά της, που ξέρει το νούμερο σου απ'έξω μετά από δώδεκα χρόνια που παρήλθαν απ' όταν σε είδε τελευταία φορά, που φωνάζει μια φορά το χρόνο μόνο και μόνο για να βεβαιωθεί πως ακόμα μπορεί. γιατί κατά τ' άλλα ό,τι μπορεί να γραφεί- το γράφει
απλά, πλέον δεν μπορούν και πολλά. γράφω σπάνια.
Λοιπόν, είναι πρώτη φορά που σχολιάζω σε κείμενο σου αν και άλλες πολλές κινούνταν τα δάκτυλα στο πληκτρολόγιο μα δεν βρίσκαν λέξεις για να σε ευχαριστήσουν για τις δικές σου λέξεις. Χθες διάβασα το κείμενο, πρώτη φορά από μέσα μου και τη δεύτερη δυνατά για να μπορέσουν να βγουν τα δάκρυα που ένιωθα να ανεβαίνουν στην πρώτη ανάγνωση. Ένα πολύ μεγάλο ειλικρινές ευχαριστώ, όχι μόνο για χθες μα και για δυο χρόνια πριν και για κάθε που σε διαβάζω και νιώθω να βάζεις σε μια σειρά, μελωδική, απλή, μελαγχολική, τις σκέψεις μου ή μου δίνεις νέες σκέψεις, και δημιουργούνται λόγοι για να συν-κινούμαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήαν και άργησα να δω το σχόλιο, νομίζω το ανακάλυψα την κατάλληλη στιγμή
Διαγραφή<3 σ' ευχαριστώ