η ώρα είναι πέντε - δυο μέτρα τάφος πώς βρέθηκα ξαπλωμένη δίπλα σου στο κρεβάτι του προκρούστη; τρεις τη νύχτα οι άνθρωποι και οι θερμοκρασίες πάντα είναι πεσμένοι- μετρώ συλλαβές χωρίζω πάντα το ρω απ το σίγμα γιατί δεν αρχίζει απ' αυτό νέα λέξη
επιστημονικά τεκμηριωμένο όλο αυτό με τη χολή: οι αναθυμιάσεις της αναστέλλουν τις λειτουργίες του σώματος κι έχει γεμίσει το στέρνο μου πράσινες φυσαλίδες και όλο κάτι σκάει με κρότο- κρακ κρακ κρακ, κάστερ πάουντερ- κάπα - καπέλο - καλό - πώς τη λέν' τη γιαγιά σου; από κάππα. ποια είναι η γιαγιά σου; η καλή από κάππα- η κακή από έπσιλον- μα αυτή εδώ που τα λέμε δεν είναι γιαγιά μου, δεν είναι ποτέ για κανέναν τίποτα πέρα απ' τον εαυτό της- την καλούν σε κηδείες και σε γάμους μονάχα.
η εκκλησία όλο και ψηλώνει, τα κεριά λιώνουν στις παλάμες μου, έχουν αναστηθεί όλοι και κράζουν σαν κοράκια πάνω από το κόκκινό μου φόρεμα / αίθουσα πληροφορικής με κουτιά υπολογιστών φερμένα από το χίλια εννιακόσια ενενήντα επτά [ που το 'γραψα όλο μονοκονδυλιά- πόσο χρονών ήσουν τότε άραγε ] οι μοίρες μεταμφιεσμένες σε ανθρώπους που ξέρω, μου εξηγούν πως για να πετύχεις στη ζωή πρέπει να τα χάσεις όλα. ακόμα δεν έχω χάσει τίποτα- πέρα απ' τα λογικά μου, κι όλο και μικραίνω και μικραίνω και μικραίνω χωρίς να έχω πιεί ούτε μια γουλιά απ' το μπουκάλι, ωστόσο χωράω πια να περάσω απ' την πόρτα. είτε το θες είτε όχι, αυτή η πόρτα που δεν έχει χώρο ή χρόνο είναι το αλέφ.
είναι όλα αυτά που λέγαμε πως θέλαμε- ν' αλλάξουμε τον κόσμο, να φτιάξουμε το σχήμα από τις πλατείες, να μη σπέρνουμε άνθη σ' αυτό το χώμα που πότισε με τον ιδρώτα των άλλων- μα δεν είναι το τότε όπως τώρα, και πλησιάζουμε και τα τριάντα: αναζητάτε μέντορα, προστάτη, αυλική τέχνη στην αρχαία και νεότερη εποχή- όλοι γύρω γύρω, στη μέση ένα γράμμα που δε μας αφορά- εγώ με το κάππα μετράμε τις μέρες ανάποδα: μ' αρέσει η ιδέα πως φτιάχτηκα για να ζυγίζω λέξεις και χρόνο.
και να θυμάσαι, πως πάντα ξέρω κι άλλες λέξεις από κάππα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου