η κυρία /κ/ αφήνει δίπλα στο ακουστικό του τηλεφώνου μια μικρή ανορθόγραφη λίστα, πάντα ρωτάει τον σύζυγό της πώς να γράψει τις λέξεις ώστε να χωράν στο σταυρόλεξο. οι μέρες που πέρασαν μέχρι να καταλάβω ήταν τελικά χρόνια- ζητώ συγγνώμη, τέλος του καρέ, αλλάζω μπαταρία και κάρτα μνήμης
η φωνή είναι ήχος και ο ήχος εικονίζεται σε γράμματα. γράφω για να μη με ξεχάσουν, γράφεις για να μη με ξεχάσετε. θυμάμαι πως οι άνθρωποι πριν από τις λέξεις ήταν χρώματα, πριν απ' τα χρώματα παλμοί πίσω απ' το δέρμα. εκεί επιθυμείς να επιστρέψεις, απλά δεν πάει έτσι καθόλου έτσι- έτσι κανείς δεν κατάφερε να γυρίσει μ' επάρκεια
σου δείχνω το σύννεφο και ρωτώ, πού το βρήκες το σύννεφο, για να μου απαντήσεις πως ένα βράδυ φούσκωσαν τρελά οι φλέβες σου και στηρίχτηκαν στο πιο ψηλό μπαλκόνι της πολυκατοικίας, άστραψαν στο κενό, αέρας τις μπέρδεψε με μαύρα μικρά χελιδόνια και σύννεφα τις σκέψεις σου και τις λέξεις σου, έγιναν
οι άνθρωποι που αγάπησες μελάνη στο σώμα.
σιωπώ
μαθαίνω να μην κάνω ερωτήσεις με τα χρόνια
εσένα κοπέλα στη φωτογραφία σε ξέρω- κι εσένα εκεί δε σε ξέρω τόσο αλλά νομίζω ότι μου έχουν μιλήσει για σας. εμένα που με βλέπετε έχω φυτρώσει σε ένα πλακάκι που κανείς δεν νοιάστηκε να στρώσει καλά, βρήκα το χώρο μου ανάμεσα στα μπάζα κι έγινα το πιο στραβό δέντρο του κόσμου, αφήνω τις φίλες μου να στέκονται σε κλαριά και να τα σπάνε, να σωριάζονται στο χώμα σαν μήλα, τα ίδια μήλα που μαζεύουν τα παιδιά πριν σκαρφαλώσουν στον κορμό μου για να τα ρωτήσω για χιλιοστή φορά την ίδια ερώτηση:
πώς θα ήταν ο κόσμος
και να παίρνω πάντα πίσω την ίδια απάντηση:
καλός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου