νύχτες τώρα δεν άγγιζα το στρώμα, και με το σώμα πέρναγα απ' το χαλί στον ύπνο. χτες βράδυ γύριζα σαν σα μούλτι που δεν έχει φρένο, κι έκοβα τόσο ψιλό το μέσα μου που δεν ταίριαζε για τίποτα πέρα από σάλτσα. για να οδηγηθώ σε πλήρες γεύμα έβαλα μία μία τις τρίχες του κορμιού σου μέσα σε θύλακες, κι έπειτα δοκίμασα τη φωνή σου να τονίζει διάφορες λέξεις- σύρθηκα νοητά στο κρεβάτι δίπλα σου, προσέχοντας μη χτυπήσω σε καμιά γωνία όπως ήταν όλα τα φώτα κλειστά. εισέπνευσα δυνατά μα δεν είχες άρωμα και μετά άρχισα να παρατηρώ πως οι ώμοι σου δεν είχαν πια σχήμα: είχες χυθεί στο στρώμα σαν κερί και πάνω στο στέρνο μου φύτρωναν σαρκοφαγικές ανεμώνες, ενώ το σημάδι σου είχε αποτυπωθεί απαράλλακτο στη βάση του λαιμού μου και πια δεν είχα φωνή να σου πω/ γι' αυτό τώρα απ' την αρχή θα στα γράψω. αν αναρωτιέσαι πώς περνά ο χειμώνας, με πετάω κυκλικά μες στη θάλασσα και μετά με στεγνώνω- καθώς παράλληλα προσπαθώ να μου μάθω πώς αναπνέουν μ' ένα πνευμόνι. σε περίπτωση που δεν το πρόσεξες, σου επέστρεψα φεύγοντας το ένα σου πλευρό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου