Η Κατερίνα Γώγου έγραψε ένα ποίημα στη μνήμη του φίλου της Παζολίνι και μερικές φορές αναρωτιέμαι αν το νόημα του θανάτου του και του ονόματός του έχουν αλλάξει από τότε. Τόσο πολύ έχει. Θα μπορούσα να ζωγραφίσω κάποιου είδους τεράστια γωνία συνδέοντας το σπασμένο του δείκτη με τους φασίστες μπάτσους στη Genova το 2001, όπως όταν στο ποίημα της Γώγου τα χτυπήματα των δολοφόνων του γίνονται ταυτόσημα με διαφορετικές μορφές τέχνης, με το Βατικανό και με τους πληρωμένους μπράβους που διέλυσαν το όνομά του μια νύχτα κάπου το 1970. Δεν ξέρω καν αν το όνομα αυτό είναι ακόμα γνωστό. Κάποιος έξυσε τα αποτυπώματά του, με τον ίδιο τρόπο που οι πρόσφυγες το κάνουν στον εαυτό τους, και τους κρατάνε σε ένα γραφείο στο Δημαρχείο. Όσο για τους μυστικοπαθείς μπράβους, για τους οποίους το μόνο που είναι γνωστό με βεβαιότητα είναι ότι έκαναν το σώμα του κομματάκια, τα πρόσωπά τους έχουν μεταμορφωθεί σε εξοστρακισμένες σπίθες που αρθρώνουν όλα αυτά που ποτέ θα γίνουν γνωστά για τα ασαφή νοήματα του θανάτου του Παζολίνι. Το πρόσωπό του είχε χωριστεί από το σώμα του. Κάποιες φορές ονειρευόμαστε ένα νέο τοπίο, μια πόλη που είναι κυρίως μια μη κατοικήσιμη έρημος, αλλά οι πλούσιοι κάτοικοί της φαίνεται να μην προσέχουν ποτέ αυτό το γεγονός. Το σχεδιάζουμε στο πάτωμα, και το λέμε Ostia, Tottenham, Hamburg. Η αγάπη είναι αόρατη. Το ίδιο είναι και ο τρόμος. Και το ίδιο είναι το ποίημα της Γώγου, στη μνήμη του Παζολίνι, και εκείνη η ίδια. Και οι δυο πεσμένοι στις παλάμες και στα γόνατά τους, στην στοχευμένη ανομία της μαυρίλας, η κουρελιασμένη τελειότητα των λαβάρων τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου