το πώς σου δίνεται το όνομα είναι μια διαδικασία που θυμίζει συνέλευση-εκτός απ' όταν έχεις πιεί πολύ και διαλέγεις το χειρότερο δυνατό για τη γάτα σου/ δεν ξέρω τι ακριβώς σκεφτόσουνα και δεν είπες να γίνει κάτι για να σταματήσουν αυτά τα γράμματα να τυπώνονται στο δέρμα μου, πάντα ήλπιζα πως το 'χες κάνει και μου το κρυβες| απ' ότι φαίνεται έκανα λάθος γιατί το τηλέφωνο χτυπάει ασταμάτητα απ' όταν ήρθα εδώ. ο τόπος, λένε**, είναι μια σύμβαση μα δεν ξέρω αν αξίζει να εκλογικεύω τα πάντα στις ιστορίες μου. στην αρχή πίστευα με τράβηξε αυτή για να μου δώσει το δώρο- μα τελικά δεν ήταν εκείνη ούτε το άλλο ριζικό που μου 'χα στο λαιμό καλά προσδέσει επί χρόνια- όχι. η γυναίκα που είχε τ' όνομά μου, που πήρε έναν άντρα που έπαιρνε κι αυτός με τη σειρά του εκέινη γυναίκα για δεύτερη φορά- περπάταγε εδώ πιο πάνω:
εβδομηνταέξι χιλιόμετρα από δω, είχε μπει σε βάρκα ίσως εκατό χρόνια πριν από τώρα και ακόμα και αν θέλω δε μπορώ να μάθω περισσότερα, αυτή με τράβηξε εδώ- το όνομά της που τράβηξες πάνω στο δέρμα μου σαν χρυσή ταυτότητα που κανείς δεν ήθελα να ξέρει, κατάλαβα πως δεν έχει σημασία. σαν εσένα δεν είμαι και ποτέ δε θα γίνω σαν εκείνη (;) μα τη φαντάζομαι στρόγγυλη να χαϊδεύει με τα μπλε μάτια της την απροδιόριστου σχήματος κοιλιά της, να ρίχνει τα χαρτιά- να διαβάζει τον καφέ- να παρατηρεί των πτηνών τα κόκκαλα και να λέει
είναι κορίτσι
και πάντα κορίτσι ήτανε
*νεκροταφείο και φύλακας σαν την ταινία του Λέο Κάραξ που σ' αρέσει- με ρωτά γιατί είμαι ανάμεσα στους νεκρούς- του απαντώ πως είμαι κι εγώ με τη σειρά μου πεθαμένη, όνομα και επίθετο μέσα μου νεκρά
**λένε [έφη]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου