3,14
ο μαθηματικός που μ' έκανε να κλάψω, κι ας ήμουν μόνο δεκατέσσερα, ένα ολόκληρο απόγευμα πνιγόμουνα στο σπίτι γιατί έδειξε το τετράδιο με το σκίτσο σου σε ολόκληρη την τάξη. τιμωρία που δεν έβρισκα στον πόσες ακριβώς μοίρες απέχω για να γίνω από μισό ολόκληρο
μουσική
3,14
οι άνθρωποι στο πλήθος και η φωνή μου αστάθμιστη, το διάφραγμα ευχή και κατάρα, όχι κλασικό τραγούδι- σύνθημα για τη διάδοση της ανυπακοής, μέσα στο βήμα μας που προσπαθεί να συντονιστεί χωρίς να πειθαρχήσει, όπως σε γλέντι γάμου παλεύεις να μιμηθείς το σύρσιμο του πρώτου στο χορό/ έτσι τη μοίρα μας γλεντάμε και κουνάμε τα φτερά, δίνουμε ώθηση στις φτέρνες να φύγουμε από το δάπεδο, τα πόδια ευθυγραμμίζονται με το κεφάλι, σκάμε στο έδαφος πέριξ της καμάρας με κρότου λάμψης, παντού κομφετί
3,14
τα δάκρυα που γλείψαμε από πρόσωπα οικεία. τσιγάρα σε συναυλία χωρίς εξαερισμό- κοντροσόλ και κόντρα τέμπο, από κάπου σε θυμάμαι κι από κάπου λες δε με ξέρεις πια
3,14
οι φίλες που κρύβουνε καλά πως δεν αντέχουν άλλο, για να σε σώσουν από βέβαιο πνιγμό στη λίμνη της θλίψης παμβιωτιδας
3,14
βιντεοκλήσεις ψέματα, αυτά τα άτομα δεν υπάρχουν πια, παρά μόνο οι θύμισές των
3,14
παγκόσμια μέρα του χτίζω κύκλους με τις λέξεις γύρω απ' τα ίδια και τα ίδια
3,14
ένας εδώ
μία εκεί
3,14 και πάλι απ' την αρχή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου