“Ας είναι το ίδιο τραύμα αν πρέπει να ματώσουμε.
Ας πολεμήσουμε πλάι, ακόμα κι αν εχθρός
είναι ο εαυτός μας. Είμαι δικός σου, είσαι δικός μου.”
—Tommy Olofsson, Sweden
Δεν με αφορά
ποιος υπέφερε περισσότερο.
Με αφορά να
το ξεπεράσουν οι άνθρωποι.
Μια φορά όταν ο πατέρας μου ήταν αγόρι
μια πέτρα τον βρήκε στο κεφάλι.
Μαλλιά ποτέ δεν θα φύτρωναν εκεί.
Τα δάχτυλά μας βρήκαν το ευαίσθητο σημείο
και τον γρίφο του: το αγόρι που έχει πέσει
σηκώνεται. Ένας κουβάς αχλάδια
στην πόρτα της μάνας του τον καλωσορίζει σπίτι.
Τα αχλάδια δεν κλαίνε.
Αργότερα ο φίλος του που πέταξε την πέτρα
λέει πως στόχευε ένα πουλί.
Και ο πατέρας μου αρχίζει να βγάζει φτερά.
Καθένας φέρει ένα ευαίσθητο σημείο:
κάτι που οι ζωές μας ξέχασαν να μας δώσουν.
Ένας άνδρας χτίζει το σπίτι του και λέει,
«είμαι ντόπιος τώρα».
Μια γυναίκα μιλάει σε ένα δέντρο αντί
για τον γιο της. Και βγαίνουν ελιές.
Το ποιήμα ενός παιδιού λέει,
«δεν μου αρέσουν οι πόλεμοι,
τελειώνουν με μνημεία».
Ζωγραφίζει ένα πουλί με φτερά
αρκετά πλατιά για να καλύψουν δυο σκεπές ταυτόχρονα.
Γιατί είμαστε τόσο μνημειωδώς αργοί;
Στρατιώτες παραμονεύουν ένα φαρμακείο:
μεγάλα όπλα, μικρά χάπια.
Αν γείρεις το κεφάλι σου ελαφρώς
είναι γελοίο.
Υπάρχει ένα μέρος στο μυαλό μου
όπου το μίσος δεν μεγαλώνει.
Αγγίζω τον γρίφο του: άνεμος, και σπόροι.
Κάτι μας σκουντά καθώς κοιμόμαστε.
Είναι αργά, αλλά τα πάντα έπονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου