Xel Ha López Méndez - ποιήματα (μετάφραση)

Άκου


Όλες οι συγγράφισσες τρελαίνονται
και τις μαντρώνουν
και τις μαντρώνουν χωρίς εξαίρεση.
[...]


Όλες οι συγγράφισσες θα πεθάνουν
θα πεθάνουν μόνες
η καθεμία με τα λούσα της
και μια ποσότητα γατών ή αίματος
αντίστοιχα
[...]


Όλες οι συγγράφισσες θα πεθάνουν γιατί είναι
άνθρωποι
οι άνθρωποι πεθαίνουν
και μερικές φορές
παρότι είναι αλήθεια
δεν μοιάζει.


*


Πιστεύω στον Μπομπ Ντίλαν


Πιστεύω σε εσένα Μπομπ Ντίλαν
επειδή η μητέρα μου πίστεψε σε εσένα και στα προφυλακτικά
πιστεύω, πιστεύω, πιστεύω
πιστεύω σε εσένα μπομπ ντίλαν
ξέρω ότι υπάρχεις
παρότι δεν σε έχω ψάξει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης
δεν μιλώ για εσένα
δεν θέλω να μεταφράσω αυτά που είπες
και δεν μου αρέσει να σε ακούω στο ραδιόφωνο
επειδή δεν σε ψάχνω

πιστεύω σε εσένα
επειδή το λέει η μητέρα μου «Μπομπ Ντίλαν»
όταν χαμογελά με μάτια πενηντάχρονης
και θυμάται τα γυμνά
την πασαρέλα χωρίς επιστροφή
που είναι η αγαπημένη της
επειδή σε άκουει
και χαμογελάει πάλι
και αν μπορούσε
θα μου μιλούσε
για τον έρωτα που κάνεις με έναν γυμνό άντρα
και έναν δικό σου δίσκο που περιστρέφεται

Πιστεύω σε εσένα Μπομπ Ντίλαν
παρότι δεν αγοράζω τον δίσκο σου
κλείνω το ραδιόφωνο όταν παίζει ένα τραγούδι σου
και δεν ξέρω το όνομά σου
και δεν το ψάχνω
παρότι κρέμεται από το ίντερνετ
όπως από ένα δέντρο με αμέτρητα κλαδιά
και δεν τρώω το φρούτο σου
αλλά η μητέρα μου
η βικιπαίδεια των μυστικών
είναι χαρούμενη όταν ακούει το όνομά σου
παρότι δεν είσαι ο μόνος
αλλά είσαι αυτός που θυμάται
αυτή τη στιγμή
η μητέρα μου που μιλάει
με την πλάτη γυρισμένη σε μένα
μια τυχαία στιγμή μες στο σπίτι
και χαμογελά
ολόγυρα
χωρίς να ξέρει
πως γράφω για εκείνη
και πως πιστεύω στον Μπομπ Ντίλαν
επειδή το όνομά του εμπεριέχει
τις λεπτομέρειες ενός νεανικού δέρματος
που κάποτε ήταν
η μητέρα μου.


*


Χαίρε, αγαπημένη


Η χώρα μου
δεν είναι ικανή
να με εξορίσει για πάντα
Είναιμιατραγωδία
Ποιος θα ήθελε να υποδεχτεί
μία φτωχή τουρίστρια και να πει πως είναι ήρωας
που έχει επιζήσει
τον κυκλώνα σκουπιδιών της πατρίδας του
μεγάλος συγγραφέας εξόριστος
μία φτωχή τουρίστρια
παράνομη σερβιτόρα κρεατικών
είναι
κρίμα
που η εξορία μου είναι
να πληρώνω το νοίκι.

*

Ο Μάρλον Μπράντο είναι τόσο όμορφος

Όλοι θα θέλαμε έναν διακοσμητικό Μάρλον Μπράντο στο σαλόνι

θα θέλαμε να είχαμε πατέρα

για όλες τις εκδηλώσεις στο σχολείο

για όλα τα αδέρφια και όλα τα ξαδέρφια

Ο Μάρλον Μπράντο στο σπίτι θα ζέσταινε το υπερβολικό φως

η μητέρα μας είναι το υπερβολικό φως

Αν ο μπαμπάς ήταν ταινία   ο έρωτας στην τηλεόραση θα έβγαζε νόημα

όλες οι σιωπές θα έβγαζαν νόημα:

όλες οι σιωπές είναι τρεις άνθρωποι σε ένα τετράγωνο τραπέζι

θα καπνίζαμε μαζί το τσιγάρο του

ο Μάρλον Μπράντο θα ήταν τα λουλούδια ταλουλούδιαπάνωστηνκουρτίνα

που μας γλιτώνει από τον δρόμο

ο δρόμος είναι τραγικός: όλοι είναι πιο ζωντανοί από ποτέ και

νιώθεις μια καρφίτσα να τσιτώνει τα πρόσωπά μας:        καλησπέρα

Όλα θα ήταν διαφορετικά

θα μας περιμάζευε από τον κόσμο ένας καζανόβας

θα καθόμουν στα πόδια του και θα έκανα μια ευχή

και θα ευχόμουν

όπως τα χαρούμενα κορίτσια που φιλάνε τοίχους και καθρέφτες

όπως τα κορίτσια που βάφουν το πρόσωπό τους

στον ρυθμό της σωτηρίας ενός ήρωα για όλη τους τη ζωή

Όλοι θα θέλαμε έναν Μάρλον Μπράντο όταν κόβεται το φως

το υπερβολικό φως

και κανείς μένει με αυτά τα τρία κουφάρια γύρω απ' το τραπέζι

ο δρόμος τρίζει σαν να πατάνε τα κόκαλα των ζωντανών

τότε

κανείς χρειάζεται κάποιον να έρχεται τεράστιος όπως το παράθυρο

και να χωρίζει στα δύο τον κόσμο.