ποίημα για όταν κοιτάς τον νυχτερινό ουρανό και σκέφτεσαι διάφορα - Berta García Faet (μετάφραση)

εγώ που πιστεύω πως η υπερμετρωπία είναι ένας αξιοπρεπής τρόπος ύπαρξης και που έχω πρόθεση να γίνω ένα καλό άτομο και να ασχοληθώ πραγματικά με την ηθική και με τη μεταηθική κι εγώ που κλαίω τόσο με τον ντέιβιντ χιουμ και με τα κακοποιημένα κυνηγόσκυλα και με τους κακοποιημένους ηλικιωμένους και με τη γρίπη των πτηνών και τα απαράδεκτα κελιά τους σε μέγεθος κόλλας Α4 και τους ιξώδεις πυρετούς τους με υποηπειρωτικές διαστάσεις κι εγώ που πιστεύω στη βλάστηση των χερσότοπων κι εγώ που τα αγνοώ όλα και αναρωτιέμαι τι θα έκανα δίχως τον λένιν και με τον ουρανό τι να κάνω και με τα άγρια και χτενισμένα μαλλιά του και πώς να αγγίξω τα προϊστορικά του κόκαλα και τα έθιμά του και την αύρα της αδιαπέραστης ομορφιάς του και εγώ που πάντα νιώθω την παρουσία μιας αδελφοκτόνου αύρας με γεύση γάλακτος όταν θέλω να ρίξω μια λέξη ευγενική και αυθόρμητη μέσα στο ανοιχτό καπέλο του ζητιάνου ή του μουσικού κι εγώ που ξέρω αρκετά για την αγάπη και που αγωνίζομαι ενεργά παρότι φιλοδοξίες και μερικές φορές υπερβολικές φιλοδοξίες για χάρη της παγκόσμιας πανδημίας συγχώρεσης και ελπίδας που θα σαρώσει τον πλανήτη γη ολόκληρο όπως τον γνωρίζουμε μια για πάντα κι εγώ που βλέπω έντονα όνειρα χαρακτήρα έντονα ερωτικού και μερικές φορές διεστραμμένα και βίαια και που ποτέ δεν θα συγχωρήσω στο είδος μου το άουσβιτς τη ρόζα παρκς την εθνική συνθήκη το χρήμα το νεκρό παιδί κι εγώ που ξεχνάω πολύ και που προτείνω να ανάψουμε ένα κερί όλοι μαζί για να θυμηθούμε όλα όσα ξεχνάμε κι εγώ που ψάχνω στη ρωγμή του λόγου και δεν βρίσκω τίποτα και που έχω έναν γονέα Α και έναν γονέα Β και έναν αδερφό και μία αδερφή και εγώ που ακόμα κι έτσι αγνοώ τα πάντα για τον θάνατο και αναρωτιέμαι τι να τραγουδήσω όταν νυχτώνει και τι να τραγουδήσω που να μην προσβάλει τον πεινασμένο ή τον μη ορατό ή τη λιθοβολιμένη από μίσος γυναίκα κι εγώ που τρέμω με παρθενική ανησυχία την κρίσιμη στιγμή που θα πρέπει να επιλέξω αγαπημένο πεδίο ή ένα αγαπημένο ζώο ή μία πραγματική ηθική μόνο μία πραγματική ηθική εγώ χαμογελώ λιγάκι με ζήλια λίγο με πικρία ναι το παραδέχομαι χαμογελάω λιγάκι με πικρία λιγάκι με ζήλια λιγάκι με δυσαρέσκια για την οντολογική βεβαιότητα του μεσαιωνικού ανθρώπου, πόσο συγκινητικό