Βλέποντάς σε να μιλάς στο τηλέφωνο, αναλογίζομαι τον κενό χώρο ανάμεσα στα άτομα- Rhiannon McGavin (μετάφραση)

πώς τα σωματίδια που γεννούν όλη την ύλη είναι κυρίως κενά. Κάθε πυρήνας είναι ένα γαϊτανάκι
που κυκλώνουν τα ηλεκτρόνια, & τα αρνητικά τους φορτία απωθούν άλλα ηλεκτρόνια που περιστρέφονται
σε άλλα πεδία ώστε οι διαδρομές απ' τις κορδέλες δεν αγγίζονται, μόνο αλληλοεπικαλύπτονται, που σημαίνει πως τίποτα
δεν ακουμπά στ' αλήθεια- βροχή & χώμα, χορδές σε ελιγμό, το τηλέφωνο κρύβεται ανάμεσα στο λαιμό σου

& τον ώμο όπως ψάχνεις το στραγγιστήρι για τα μακαρόνια. Νεύεις με το 'να χέρι σαν ένα παιδί
που παριστάνει τον μαέστρο, & αυτό το τίναγμα αποδεικνύει πως δεν ψεύδεσαι όταν η μάνα σου ρωτά
για τη μέρα σου απ' τα Βόρεια. Όταν ήμουν ακόμα ο έρωτάς σου, θα σ' έβλεπα να απομακρύνεσαι
στον κάτω όροφο για να πραγματοποιήσεις αυτή την θεατρική ρουτίνα, αλλά τώρα απαντάς τις κλήσεις δίπλα μου.

Η οικογένειά σου μπαίνει απ' το παράθυρο, ανακατεύει την κατσαρόλα, προσθέτει κι άλλο αλάτι. Είμαι χορτασμένη
από σένα που αρκείσαι σε αυτή τη γεύση οικειότητας, σ' αυτούς τους ήχους του σπιτιού, κι απ' τη δική μου
μάνα που ανησυχεί για το πόσο λιπόσαρκος είσαι. Για να φτιάξεις την τούρτα γενεθλίων μου από το μηδέν,
δε θα φύτευες απλά φράουλες: θα δημιουργούσες ένα ακόμα σύμπαν. Σε ήθελα

ζεστό και οικείο σαν φρεσκοπλυμένη μπουγάδα και να μαστε, Τρίτη.
Φυσικά και μ' αγαπάς, φοράς μια απ' τις κάλτσες μου.

https://www.berfrois.com/2022/03/dream-diary-9-and-watching-you-talk-on-the-phone-by-rhiannon-mcgavin/

Με τα χέρια- Gata Cattana (μετάφραση)

Δεν αγαπούν με τον ίδιο τρόπο
οι πλούσιοι και οι φτωχοί:

οι φτωχοί αγαπούν με τα χέρια.
Οι φτωχοί αγαπούν μες στη σάρκα και με λαιμαργία,
μες στις χειρότερες μορφές,
μες σε συνθήκες πείνας
και με τα πάντα εναντίον τους.

Οι φτωχοί αγαπούν χωρίς ωραία σκηνικά.
Ξέρουν από δευτέρες και από κυριακάτικη βαρεμάρα
και από απροσδόκητα έξοδα από λογαριασμούς
και από άγχη που επιτίθενται μήνα με το μήνα εξ επαφής.

Η αγάπη των φτωχών δε βγαίνει απ' το παράθυρο
παρότι το χρήμα μπαίνει από την πόρτα
(που ποτε δεν μπαίνει),
(ακόμα κι αν δεν υπάρχουν παράθυρα).

Οι φτωχοί έχουν μάθει

να αγαπιούνται στα σκοτάδια για αυτόν ακριβώς τον λόγο.
Έχουν μάθει να αγαπάνε τα ληγμένα τρόφιμα
τα τριμμένα ρούχα, τους κακούς έρωτες,
γιατί η πείνα οξύνει το νού
και μέσα στους κήπους τους ανθίζουν λουλούδια
(ακόμα κι αν δεν υπάρχουν κήποι).

Οι φτωχοί έχουν μάθει να εκμεταλλεύονται

το πρόσωπο με πρόσωπο

μέσα στο εργασιακό ωράριο και το ωράριο της εργασίας,
(ακόμα κι όταν δεν υπάρχει εργασία)
και ξέρουν πώς να δίνουν ευχαρίστηση ποτέ σε επίπεδα
αξίας ανυπολόγιστης
και έχουν μάθει να απολαμβάνουν τις συγκυρίες
και τη σούπα σε φακελάκι,
το παλιό στρώμα και τις αφραγκιές των γιορτών.

Και φαίνεται πως η αγάπη τους ορθώνεται
άφθαρτη παρά,
παρά τις χιλιάδες επιδημίες,
και τα ματαιωμένα όνειρα
και τις συνεχόμενες αποτυχίες,
τις σταδιακές κρίσεις
και τους λιμούς
και τους πολέμους,
πιο ηρωικοί από τους άθλους του Ηρακλή,
Οδύσσεια πιο μεγάλη κι από του Οδυσσέα.

Και φαίνεται πως η αγάπη τους επεκτείνεται
και πολλαπλασιάζεται
με τον ρυθμό που πολλαπλασιάζονται οι φτωχοι,
με τον ρυθμό που πολλαπλασιάζονται οι δυστυχίες
και οι φυσικές καταστροφές που χτυπούν
πάντα τα σπίτια των φτωχών.

Κι αυτή η αγάπη φτάνει ως τον Ουρανό,
κι έχει έκταση όσο ο Ουρανός κι η Γη μαζί,
και είναι το μοναδικό όπλο που έχουν οι φτωχοί
για να υπερασπίζονται τους εαυτούς τους.

Για αυτό το λόγο έχουν μάθει να καλλιεργούν λουλούδια
και να τραγουδάνε γλυκά τα κρίματά τους
και έχουν επινοήσει τα καλύτερα έργα
και τα καλύτερα μουσικά όργανα.
Για αυτό γνωρίζουν την τέχνη και ξέρουν
πώς να την ανακαλύπτουν όπου υπάρχει,
ακόμα κι αν δεν υπάρχει,
(που πάντοτε υπάρχει).

Κι έχουν μάθει να εκμεταλλεύονται το χάρισμα

και την γλώσσα της εποχής τους,
και να γράφουν ποιήματα αθάνατα
για έρωτες σύνθετους,
και γνωρίζουν από ενοχλήσεις,
και γνωρίζουν από υφάσματα
και γνωρίζουν από γύμνιες
και πώς να τα δίνεις όλα,
πως δεν κάνει διαφορά ο τρόπος,
τα χέρια και η γλώσσα
η θέση που κοιτάζεις τον ορίζοντα
και τα ποιήματα ενάντια στο αφεντικό.

Εγώ μονάχα ξέρω ν' αγαπώ μ' αυτόν τον τρόπο

Εγώ σε αγαπώ όπως αγαπούν οι φτωχοί
και υποπτεύομαι
πως για πολύ πολύ καιρό

θα συνεχίσω να νιώθω έτσι.

Ιατρικό ιστορικό - Nicole Sealey, μετάφραση

Έχω μείνει έγκυος. Έχω κάνει σεξ με έναν άντρα που κάνει σεξ με άντρες. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Η μητέρα μου έχει, της μητέρας μου η μάνα είχε, άσθμα. Ο πατέρας μου έπαθε εγκεφαλικό. Του πατέρα μου η μάνα έχει υψηλή πίεση. Και οι δυο παππούδες μου πέθαναν από διαβήτη. Πίνω. Δεν καπνίζω. Ζαναξ για τις πτήσεις. Προπρανολόλη για το άγχος. Τα μάτια μου είναι ελαττωματικά. Μ' ανατριχιάζει ο άνεμος. Η ξαδέρφη Λίλυ πέθανε από ανεύρυσμα. Η θεία Χίλντα, από έμφραγμα. Ο θειος Κεν, επειδή ήταν σοφός, χτυπήθηκε από αμάξι λες και προσπαθούσε να πάει ενάντια σε αυτή τη θεωρία που προσπαθώ να γράψω. Και, καταλαβαινω, τα άστρα στον ουρανό είναι ήδη νεκρά.

γjazda

είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό το κράτημα της γλώσσας στην άρθρωση του αριστερού μου χεριού, γελάνε οι λέξεις μαζί μας και το ποτάμι ποταμάκι ρέει σαν δείκτης που μετρά την ώρα - παλμός γερής καρδιάς - σαν πάει έντεκα η ώρα θα μ' έχεις αρνηθεί περισσότερες φορές απ' όσες μ' αποθύμησες

όταν μιλάω για αυτά που μαζί μου δεν έχεις ζήσει κοιτάς το ρολόι, περιμένεις την παύση να με ρωτήσεις κάτι ακόμα, μιλάω σε τέσσερα τέταρτα, λέω, σε λίγο θα ναι γιαζντά. εσύ, που ως τότε δεν έχεις ιδέα τι σημαίνει, υποθέτεις έντεκα
και γελάς
κι ακόμα μια

μαρνείσαι

σημείωση απο ν.σ.σταθμο

 στο εσωτερικο των αστικών εμεις μαραμενα εντοσθια πουλερικων που στεγνωνουν στον ήλιο. όταν τρέχεις να με προλάβεις σου ιδρώνει το στήθος, ρυάκι στη σπηλιά της κοιλιάς σου- βάζω τάπα στο νεροχύτη να μη βγαίνουν οι κατσαρίδες. γυμνοσάλιαγκες στον κήπο και ίχνη απο σκουλήκια στο ταβάνι. η βαβέλ της πόλης τριγυρνά μες στο τσιμέντο πατώντας το στοπ. ενα καυτο κύμα σκάει στη μούρη μου/ βουτάς τα μαλλιά μέσα, σου κρατάω τη μύτη

να μη μπει νερό να μη μπει νερό να μη μπει νερό

στο ονειρο μου ειδα πως πετούσες τα μέσα σου πανω σ αλλες γυναίκες κι ολες ητανε φιλες μου- ξυπνησα οργισμένη ετοιμη να σου κοψω το κεφάλι με χλοοκοπτικό. όταν σκεφτομαι πώς θα σ αφησω ξέρω πως καλο θα ήταν να το κάνω μ' αστικό

να μην μπει νερο να μην μπει νερο να μην μπει νερο

σημείωση στο ψυγείο

όσο αποφεύγω να σχολιάσω, αποδεικνύομαι πολύ καλύτερη στην ισορροπία απ' όσο πίστευα και ίσως να 'πρεπε να 'χα γίνει ακροβάτιδα σε τσίρκο, να ταλαντώνομαι πάνω από τα φτερά του έρωτά σου ανέπαφη, να μάθαινα μια γλώσσα λατινογενή με επάρκεια και να τραγουδούσα σ' αυτή χωρίς πολύ να με νοιάζει πώς ακούγομαι. το λέω αυτό γιατί συνειδητοποιώ μέρα με τη μέρα πως αυτή η γλώσσα είναι που με τρελαίνει όπως γράφει τις ειδήσεις, όπως ζητάει βοήθεια και αρχίζει να εξιστορεί τα νέα της ημέρας, του μήνα, της τελευταίας χιλιετίας και όπως τα λέει σκέφτομαι φαντάσου μια μέρα όπως διδάσκω να ανακαλύψω με τρόπο τυχαίο πως δεν είναι γλώσσα αυτό που συμβαίνει εδώ- γιατί γλώσσα σημαίνει πομπός δέκτης δέκτης πομπός ενώ εμείς απλά εκπέμπουμε ασύγχρονα την απομακρυσμένη μας συνύπαρξη σε ένα χέρι αόρατο και δεν μπορούμε να ερωτευτούμε γιατί δεν υπάρχει έρωτας δίχως γλώσσα- κι αυτό το σκέφτομαι κάθε φορά που μαγειρεύω σπανάκι

αριθμίες

εισαγωγή εξαγωγή προμηθέας επιμηθέας σημειώσατε ντάμπλ- κάποιος ξέχασε να μας δώσει φτερά, μόνο όπλα και κρότου λάμψης που θερίζουν το τετράγωνο γύρω από το αγαπημένο σου μπαρ

τώρα οι άνθρωποι μαθαίνουν απ' την αρχή το αλφάβητο και όλες οι προφορές είναι άνευ λόγου και αιτίας, στον πύργο αυτό όλοι έχουμε όνομα επίθετο και αριθμό- σου θυμίζει κάτι αυτή η λέξη, είναι η μεγαλύτερη παγίδα να προσπαθείς να μην παραλληλίζεις με το σημείο που έπαψε να υπάρχει θεός και ποίηση

σήμερα είναι Δευτέρα, μέρα δεύτερη, ντόσαμπε, ντο δύο και ντο δίεση, μα συ ύφεση και εγώ σε κλίμακα και κρίση μείζονα βρίσκομαι, δεν μου ταιριάζουν τα λογοπαίγνια πια, μεγάλωσα, έχω καμιά κατοσταριά λευκές τρίχες που ευτυχώς δεν φαίνονται στην κάμερα και έτσι σου μοιάζω όλο και πιο μικρή, λες και με βλέπεις από χίλια μέτρα απόσταση, κάνεις ζουμ πάνω στο χάρτη να με βρεις μα εγώ όλο ξεφεύγω, αλλάζω όνομα και ταχυδρομικό κώδικα για να μπορέσω να υπάρξω- είναι η πρώτη μέρα της βδομάδας, αν την προσεγγίσεις μέσα από τον αμκα μου που αποστήθισα απ' έξω, εγώ που δεν μπορώ μετά από τόσα χρόνια να σου πω με βεβαιότητα του αρχικούς χρόνους του αγαπημένου μου ρήματος τώρα ξέρω πως η ημερομηνία γέννησης μου με μια ελάχιστη ακολουθία ψηφίων μπορεί να μου δώσει πρόσβαση στο σύστημα υγείας, τώρα πια είμαι ασφαλισμένη μα αυτή η ανασφάλεια ότι όταν σε δω δε θα θυμάμαι τ' όνομά μου μένει πάντα απέναντί σου ίδια

σελίδα 51

το καρπιαίο σύνδρομο στάλθηκε στους ανθρώπους για να τους υπενθυμίζει τη θέση τους: κρεμάμενοι επι ξύλου. κρατάω το πρόσωπό μου ανέκφραστο, προσπαθώ να μη βάζω τα χέρια στο στόμα και στα μάτια μου- αφήνω την παύση να γίνει ολόκληρο. πώς έκοψες αυτό το δέντρο; με τα δόντια ή μήπως το λύγισες ανάμεσα σε δείκτη και παράμεσο; 

γελάς. λες δεν βρίσκομαι στην ηλικία μου, ασε που στα σίγουρα δεν μοιάζει να είμαι από εδω- καλό θα ήταν να κάνω ό,τι κι εσύ, να αδράξω τη μέρα γερά. μετά, δυο τρία παιδιά, ένα σπίτι στο λόφο πάνω από τη θάλασσα, ένας άνδρας που να με καταλαβαίνει και να βοηθάει στα ψώνια τις καθημερινές. κι ένα καρπιαίο σύνδρομο, προσθέτω.

κοιτάμε τις λευκές σκηνές στο φόντο. σταδιακή απομάκρυνση του φακού από πάνω μας, φειντ άουτ, έναρξη απαλής απροσδιόριστης μελωδίας, ονόματα συντελεστών σε κακαίσθητη γραμματοσειρά. μια ταινία που ενδεχομένως δε θα θέλεις να ξαναδείς.

σημείωση πέντε λεπτά πριν και άλλα τόσα μετά

[πριν]

πρόκειται να συνδεθείτε με τη γραμμή υποστήριξης- προσδεθείτε, θα είναι τεθλασμένη
κι ό,τι κι αν γίνει, μην τραβήξετε το βλέμμα σας από την οθόνη. αν αυτό συμβεί ακολουθήστε τις εξόδους κινδύνου, που βρίσκονται στα αριστερά σας, στα δεξιά σας και μέσα στο ψυγείο, δίπλα στην εξάδα με τα νερά που κουβαλήσατε χτες και ακόμα πονάνε τα μπράτσα σας

πρόκειται να συμβεί αυτό που έλεγες από καιρό σε τρία, δύο, ένα

[μετά]

όταν με κοιτάζει δεν μπορεί να σταματήσει να γράφει [τι είναι;

μα φυσικά χρόνια αγχώδης διαταραχή]

ισχυρίζεται ότι μπορεί να μου θυμίσει ξανά πώς να νιώθω

λύπη και χαρά

λέει πως δεν είναι αργά, μπορούμε να το σώσουμε- σαν νεοπλασία πριν το τελευταίο στάδιο

κι αφού δεν έχω πια τίποτα να χάσω

απαντάω, ας έχει

μ όπως τ' αγγλικό

                                                            γενικό πλάνο: κοιτάζουμε ένα χάρτη 

-εδώ είμαστε εμείς    και εδώ είναι η μαμά μου    και εδώ είναι το μέρος που μεγάλωσες και παντρεύτηκες και σκότωσαν τον άνδρα σου, αλήθεια, πόσα παιδιά έχεις;

-πέντε

-εδώ; 

-κανένα

-πού είναι; 

-δεν ξέρω

οι ιστορίες που μπορείς να πεις για τη μάνα σου-

για τη δικιά σου λέω, πες μου

και μετά θα σου πω κι εγώ με τη σειρά μου γι' αυτές των άλλων πώς μαθαίνουν να διαβάζουν την άλφα βήτα και 

γι' αυτή που έμαθε τα λόγια σ΄εμένα- τη δική μου εννοώ

θα μιλήσουμε άλλη φορά