τρία έπσιλον

Δεν είναι κάθε ερωτικό ποίημα ένα ημιτελές ερωτικό ποίημα; - Cristin O'Keefe Aptowicz

Δόξα στ' αφτί.
Δόξα στα μαλλιά που κατσαρώνουν
γύρω απ' τ' αφτί.

Δόξα στη μουσική
που ποτέ δεν βάζουμε,
μόνο φτιάχνουμε.

Δόξα στις βάτες
των ώμων σου, τα χείλη μου
κολλημένα πάνω τους.

Δόξα στο ποίημα
που προσπαθούσα να τελειώσω
όταν εμφανίστηκες

στην πόρτα μου.

Πασιφάη - Paisley Rekdal (μετάφραση)

Κι έτσι όταν ο Μ πέθανε, εκείνη στράφηκε
στον σκύλο. Τα χάλκινα μάτια του, οι μυώδεις
γοφοί του. Ο τρόπος που κούρνιαζε
στην πόρτα του γραφείου του Μ λες και
αισθανόταν το σώμα που του έλειπε
από πίσω της. Κάτι που εκείνη δεν θα
επέτρεπε στην ίδια να νιώσει, με στεγνά μάτια
στην κηδεία, αρνείται να μαζέψει
τα παντελόνια του που ακόμα κρέμονται στην ντουλάπα
κάτω από τα οποία o σκύλος κοιμήθηκε, εισπνέοντας
τα τελευταία μόρια του Μ μέχρι που,
από εξωφρενική ευγένεια
ή οίκτο, έδωσε στον σκύλο
ένα από τα πουλόβερ του. Παρακολουθούσε
ενώ ο σκύλος το κύκλωνε και το πατούσε, διαλύοντας
το βαμβακερό υλικό στην προσπάθειά του
να κοιμηθεί. Αδύνατο
να μη λατρέψεις τέτοια ανάγκη, σκέφτηκε, λέγοντας
πως ήταν αυτό το παθος του να έρθει όσο πιο κοντά γίνεται
σε αυτό που ποτέ δεν θα αποκτήσει
που την έλκυε: δεν μπορούσε να σταματήσει
να τον αγγίζει, να τον τραβάει
πάνω της, να μαζεύει τις πυκνές δίπλες
του δέρματος στον λαιμό του με τα δάχτυλά της, να ζυμώνει
στις παλάμες της τη ζεστή μυρωδιά ποπκόρν
από τις πατούσες του, από τα αφτιά του. Να ξυπνάει
στο κρεβάτι με αχνές κηλίδες να απλώνονται
στα σεντόνια της, κόκκινους μώλωπες στο στήθος της
εκεί που τη γρατζούνησε και τη δάγκωσε.
Ήθελε να κάνει τον σκύλο να νιώσει
για κείνη κάτι εξίσου δυνατό
με τον θρήνο του για τον Μ. Ξεκινήσε ακόμα
και να μισεί τα πράγματα του Μ, το κασμιρένιο πουλόβερ
ριγμένο τώρα στα σκουπίδια, βιβλία και παντελόνια
καμένα, φωτογραφίες του ριγμένες κάτω
από το ράφι της κρεβατοκάμαρας. Θρήνος,
είπε η μητέρα της, όταν ήρθε για επίσκεψη,
δικαιολογώντας της κόρης της τις έξαλλες
ορέξεις. Ωστόσο πρόσεχε μη χάσεις
τον έλεγχο, προειδοποίησε,
λες και το υπερβολικό συναίσθημα πρέπει να λογίζεται
ως μειονέκτημα. Την ίδια διάλεξη
που της είχε δώσει στο λύκειο
τη νύχτα που ένα αγόρι ήρθε με ώρες
καθυστέρηση στο ραντεβού, και παρ' όλα αυτά έτρεξε,
αδιαμαρτύρητα, να τον συναντήσει. Δεν ντρέπεσαι
για λογαριασμό σου, την είχε ρωτήσει η μητέρα της
κατά την επιστροφή της, εννοώντας
πόσο πρόθυμα είχε αφεθεί στο
να εξευτελιστεί. Αλλά ο έρωτας ήταν ένας εξευτελισμός.
Τους πρώτους μήνες που ερωτοτροπούσαν, ο Μ
απολάμβανε να σέρνεται στα πόδια της
την ώρα του σεξ, τρώγοντας τα κρακεράκια
που κρατούσε σαν αντίδωρο, ντυμένος
με το μαύρο τελώνιο του ιερέα
που είχε βρει για τους δυο τους: μια στολή
σε εφιαλτικό χρώμα που είχε ξεθάψει
στο βεστιάριο ενός τοπικού θιάσου.
Και του έκανε το χατίρι: ο γάμος τους,
το σεξ τους, δεν μπορούσε να αντισταθεί,
ακόμα κι όταν της ζητούσε
να τον χτυπήσει, το έκανε: δεν είχε ξαναδεί
κανέναν να θέλει κάτι τόσο απροκάλυπτα ως τότε.

Τρεις μήνες μετά τον θάνατο του Μ, ο σκύλος
έπιασε ψύλλους. Και τον παρακολουθούσε, υπνωτισμένη,
να ξύνει το λεπτό δέρμα των αφτιών του, να δαγκώνει
τα πόδια και την κοιλιά του μέχρι να ματώσουν,
μέχρι που επέτρεψε και στην ίδια να
μολυνθεί από αυτούς: τα ρούχα της, τα σεντόνια
διάστικτα από χοντρές μαύρες κεφαλές καρφίτσας
που τους καταβρόχθιζαν και τους δυο, το αίμα που μοιράζονταν
σχημάτιζε μώλωπες στα πλευρά τους. Εις σάρκα μίαν,
είπε μια φορά ο Μ όπως ξάπλωναν, με τα μέλη τους
μπλεγμένα, τα πόδια της περασμένα ανάμεσα από τα δικά του —
ή μήπως τα δικά του ανάμεσα από τα δικά της;— τα μακριά άκρα τους
μυώδη και γυμνά, καλυμμένα από το
φως του απογεύματος με την ίδια
χρυσή φουρκέτα. Πόσο κοντά είχε φτάσει
στο να τον αγαπήσει πραγματικά. Πρέπει να ξεφορτωθείς
αυτό το ζώο, δήλωσε η μητέρα της
ένα βράδυ στο τραπέζι της κουζίνας, τρομοκρατημένη
από το περιδέραιο από δαγκωνιές, από τις αδηφάγες
διατροφικές της συνήθειες. Πόσο άπληστα
έτρωγε: το λυπηρό αποτέλεσμα, είπε η μητέρα της,
του να ζεις πολύ καιρό μόνη. Είσαι ελάχιστα
καλύτερη από αυτό το σκυλί, την επέκρινε η μητέρα της,
στο σημείο αυτό σηκώθηκε από το τραπέζι,
έριξε το φαγητό της στο πάτωμα,
κι έπεσε στα τέσσερα για να το φάει.

Tawanda Mulalu - Καλό Μεγάλο Ποίημα (μετάφραση)

ήταν κάτι που πάντα ήθελα. Γιατί κάτι ποτέ δεν δούλευε για μένα. Γιατί κάτι ποτέ δεν δουλεύει για μένα. Δουλεύω τώρα, Σαμπρίνα, στη γραφή
με τον τρόπο που κι εσύ ίσως δουλέυεις, αλλά όχι τόσο καλά, όχι τόσο συχνά, όχι με την πηγιαία
σκληρότητα των λέξεών σου. ήταν κάτι που πάντα ήθελα. Εξαιτίας της έλξης μου από τα φυτά,
θα ήθελα να ταφώ σε χώμα, να ταφώ απαλά, να ταφώ βαθιά (θέλω να πάρω πάλι έναν υπνάκο, πάντα
θέλω να ξαναπάρω έναν υπνάκο), με την ελάχιστη δυνατή επίγνωση των πραγμάτων όπως ότι ο ήλιος είναι κάτι στο οποίο ενδεχομένως θα στραφώ, αργά. είμαι λίγο βαμπιρικός. γουστάρω τα στόματα. γουστάρω τους λαιμούς.
γουστάρω να τραγουδάω διάφορα. με πλημμυρίζουν όλων των ειδών τα στριφογυριστά χάλκινα. Μακριά, κούφια, κρύα. Σάλια ίπτανται ζεστά και στέρεα. Με πονάνε. Σε παρακαλώ άσε με να πονέσω με ζέση. Σε παρακαλώ πόνεσε με ζέση μαζί μου. ήταν κάτι που πάντα θα θέλω. Σε παρακαλώ άσε με να το
επιθυμώ με ζέση. Κάθε μέρα έχει την αίσθηση ναυαγίου. Είμαι δεμένη με τη γη με έναν τόσο απελπισμένο τρόπο
με ευγενή περιττή ενέργεια, ένα αβαθές πηγάδι. Το μυαλό μου είναι ένα αβαθές πηγάδι. Βουητά από ξένα στόματα. Και επιπλέον στριφογυριστά χάλκινα. Όλα τα στριφογυριστά χάλκινα. Με ένα κορίτσι: ένα φλάουτο. Μου λείπει
εκείνη. Ακούω τον αέρα τώρα και δεν κουβαλάει καμία ιστορία. Είμαι οικοδόμος μεγάλων πραγμάτων σαν τον άνεμο. ήταν κάτι που ήθελα. οικοδομώ μια νέα εκδοχή της ιστορίας που μας εμπλέκει με τον άνεμο. περπατούσα και σχεδόν παρασύρθηκα. Ο αέρας μπορεί να είναι πυκνός. Περπατώ τώρα μέσα στο αέριο. Τα πνευμόνια μου είναι πυκνά. Όλη η δεξιότητα είναι το στήθος που σηκώνεται, έπειτα πέφτει. Όλη η δεξιότητα είναι κάτι που θέλω, πάντα. Ακόμα και τα φυτά, δίχως στόμα, ανοίγουν κάτι σαν χείλη στη σκέψη τους. Στρέφονται τώρα στον ήλιο. Υπάρχει χιόνι. Στρέφονται ήσυχα στον ήλιο. Δουλεύω τώρα όχι με τον τρόπο που μπορεί να δουλεύεις εσύ. Γιατί κάτι
ποτέ δεν θα δουλέψει μέσα μου. Το τοποθετώ εδώ με ζέση, με ανάγκη. Κι έπειτα μουσική.

Warsan Shire, Προς τα πίσω (μετάφραση)

Το ποίημα μπορεί να αρχίσει με εκείνον να μπαίνει περπατώντας προς τα πίσω σε ένα δωμάτιο.

Βγάζει τη ζακέτα του και κάθεται κάτω για το υπόλοιπο της ζωής του,

να πώς φέρνουμε τον Μπαμπά πίσω.

Μπορώ να κάνω το αίμα να κυλήσει πίσω στη μύτη μου, μυρμήγκια να συνωστίζονται σε μια τρύπα.

Γινόμαστε μικρότερα σώματα, τα στήθη μου εξαφανίζονται,

τα μάγουλά σου μαλακώνουν, δόντια βυθίζονται πίσω στα ούλα.

Μπορώ να μας κάνω να αγαπηθούμε, απλά πες τη λέξη.

Να τους δώσω πασσάλους αντί για χέρια ακόμα κι αν μόνο μία φορά μας άγγιξαν δίχως συναίνεση,

μπορώ να γράψω το ποίημα και να το κάνω να εξαφανιστεί.

Ο πατριός φτύνει το ποτό πίσω στο ποτήρι,

Το σώμα της μαμάς επιστρέφει στην κορυφή της σκάλας, το κόκαλο εφαρμόζει στη θέση του,

ίσως κρατάει το μωρό.

Ίσως είμαστε εντάξει μικρή;

Θα ξαναγράψω αυτή τη ζωή ολόκληρη και αυτή τη φορά θα υπάρχει τόση αγάπη,

που δεν θα μπορείς να δεις κάτι πέρα από αυτή.

Δεν θα μπορείς να δεις κάτι πέρα από αυτή,

Θα ξαναγράψω αυτή τη ζωή ολόκληρη και αυτή τη φορά θα υπάρχει τόση αγάπη.

Ίσως είμαστε εντάξει μικρή,

ίσως να κρατάει το μωρό.

Το σώμα της μαμάς επιστρέφει στην κορυφή της σκάλας, το κόκαλο εφαρμόζει στη θέση του,

ο πατριός φτύνει το ποτό πίσω στο ποτήρι.

Μπορώ να γράψω το ποίημα και να το κάνω να εξαφανιστεί,

να τους δώσω πασσάλους αντί για χέρια ακόμα κι αν μόνο μία φορά μας άγγιξαν δίχως συναίνεση,

μπορώ να μας κάνω να αγαπηθούμε, απλά πες τη λέξη.

Τα μάγουλά σου μαλακώνουν, δόντια βυθίζονται πίσω στα ούλα,

γινόμαστε μικρότερα σώματα, τα στήθη μου εξαφανίζονται.

Μπορώ να κάνω το αίμα να κυλήσει πίσω στη μύτη μου, μυρμήγκια να συνωστίζονται σε μια τρύπα,

να πώς φέρνουμε τον Μπαμπά πίσω.

Βγάζει τη ζακέτα του και κάθεται κάτω για το υπόλοιπο της ζωής του.

Το ποιήμα μπορεί να αρχίσει με εκείνον να μπαίνει περπατώντας προς τα πίσω σε ένα δωμάτιο.

Luna Miguel - αρσενική ποίηση (επιλογή μετάφρασης ποιημάτων)

το λένε σμήγμα

υπήρχε ένα παιδί με έξι δάκτυλα κι επίσης
ένα βουνό γόπες και μερικά πονηρά περιοδικά
που η μάνα μου βρήκε και κατέστρεψε
ενώ έκλαιγα
υπήρχε ένα ζευγάρι γυαλιά για να παίζω στο μπαλκόνι
το πλαστικό τους διάφανο μα άκαμπτο
μου ζουλούσε το κρέας γύρω από τα βλέφαρα
υπήρχαν μερικά χάπια για την κατάθλιψη
που μπορούσα να έχω κλέψει από τον πάγκο της κουζίνας
αλλά που προτιμούσα να περιεργάζομαι λες και ήταν
ληγμένα ζαχαρωτά μέσα σε βάζο ψιλικατζίδικου
υπήρχε βρωμιά κάτω απ' τα νύχια των δακτύλων μου και υπήρχε
βρωμιά κάτω από απ' το δέρμα της πόσθης
που μια μέρα ο πατέρας μου μου έμαθε να καθαρίζω
και που την ιατρική του ονομασία έμαθα πολύ αργότερα
όταν έψαχνα στο ίντερνετ πώς να πλένω τη βάλανο
του γιού μου προσεκτικά είδα πως κάποιοι τους
σβώλους τους λένε σμήγμα
υπήρχε ένα μπουκάλι λευκό κρασί μέσα στο λευκό ψυγείο
της γιαγιάς και υπήρχε ένας ακάλυπτος με ένα δέντρο και ένα
κίτρινο αρκουδάκι και επίσης το κουτάλι της σούπας
που έκαιγε τον ουρανίσκο
υπήρχαν δρόμοι στις πέντε το ξημέρωμα
υπήρχε μια κοπέλα που μου έπιανε το χέρι κάτω απ'
το παντελόνι της φόρμας υπήρχε ένα κουτάκι για το χόρτο
μερικές μάλλινες μπλούζες μερικά οικονομικά εγχειρίδια
υπήρχε ένα βιβλιαράκι όπου σημείωνα
όλες τις φορές που η μάνα μου ζοριζόταν
όλες τις φορές που ο πατέρας μου σιωπούσε
όλες τις φορές που είπα εγώ δε θα 'μαι έτσι

συζήτηση για τον φεμινισμό σε ένα μπιστρό της βαστίλλης

κατανοώ καλύτερα αυτό που είναι κοντά
από αυτό που είναι μακρυά
έτσι είμαι
δείχνω συμπόνοια ανάλογα με την εγγύτητα
της βασανισμένης καρδιάς και της δικής μου γαλήνιας καρδιάς
(που μερικές φορές υποφέρει)
έτσι είμαι (πρέπει να προσδιορίσω)
(τι ακριβώς υπέφερα)
(γιατί δεν μπορούσα)
η αλήθεια είναι πως κατανοώ καλύτερα τη φίλη μου
από το παρίσι αν καταρρεύσει ενώ μου διηγείται ότι την έχουν βιάσει
από όσο κατανοώ δεκάδες χιλιάδες γυναίκες
από άλλη ήπειρο αν η ζωή τους ανατραπεί
με μια καθημερινή βία (που δεν κατανοώ)
(αλλά που συναισθάνομαι καθώς τη διαβάζω υπέροχα
αφηγημένη στα διεθνή περιοδικά
που συγκεντρώνω σε μια εφαρμογή στο iphone μου
για τους άνδρες που είναι απασχολημένοι με τη διάδοση
και τις μεταστάσεις του καπιταλισμού)
είπα πως κατανοώ γιατί η φίλη μου από το παρίσι
είναι λευκή και κατανοώ γιατί η φίλη μου από το παρίσι
(ένας άλλος άνδρας δεν βάφτισε αυτή την πόλη
"πρωτεύουσα του πόνου";) είναι συμβολική πρωτεύουσα
και το γεγονός ότι τη βίασαν
είναι με αυτόν τον τρόπο σαν να βίασαν
εμένα τον ίδιο
(εντάξει
αυτό δεν είναι ακριβώς έτσι
αλλά με αυτόν τον τρόπο αντηχεί η φρικτή της ιστορία
στην ψυχή μου)
αυτό που θέλω να πω είναι πως δεν μπορώ να με συγχωρήσω
για την ανθρώπινη απόσταση μεταξύ μιας καρδιάς
που πονά και μιας που ηρεμεί
εγώ μόνο θέλω να είμαι ένας καλός άνδρας
(ακόμη και αν σε τελική ανάλυση είμαι άνδρας)

κι άλλη συζήτηση για τον φεμινισμό σε εκείνο το μπιστρό της βαστίλλης

του είπα πως θα πήγαινα να συναντήσω τη φίλη μου απ' το παρίσι
και δεν φάνηκε να τον ενοχλεί - και γιατί να το κάνει;
κι οι δυο γνωρίζουμε πως οι καρδιές μας
είναι μεγάλες και πως σε εκείνες μερικές φορές αντηχούν τα
γέλια των άλλων αυτό ποτέ δε μας έχει απασχολήσει
στη θεωρία αλλά πρακτικά πάντοτε έχει διαφορά
μια μεγάλη καρδιά δεν πιάνει περισσότερο χώρο από μία γροθιά
και τώρα οι δικές σου είναι κλειστές
και στρατηγικά κρυμμένες κάτω από το τραπέζι
αυτού του εστιατορίου στη βαστίλλη στο οποίο δειπνούμε
χωρίς να πεινάμε και πίνουμε χωρίς να διψάμε αλλά με λαχτάρα
να μάθουμε τι συνέβη μέσα στα κεφάλια μας
ποιος είπε το παρακάτω ποιος ονομάτισε εκείνο
τι νιώθω και τι με ολοκληρώνει
γροθιές κλειστές στόμα κλειστό
ίσως απλά να σκέφτεται πως σε αυτό το πλαίσιο
το γέλιο στην ξένη καρδιά δε σημαίνει τίποτα
πως το γέλιο στην ξένη καρδιά είναι απλά μια διαδικασία
ή πως το γέλιο στην ξένη καρδιά μας κάνει πιο δυνατές
βάζει το χέρι της επιτέλους πάνω στο ξύλινο τραπέζι
του εστιατορίου στη βαστίλλη και κοντά στο δικό μου
με σεβασμό και μια συστολή που μου φαίνεται υπέροχη
ξέρω πως δεν έχουμε κάνει τίποτα το επαναστατικό
ίσως απλά σταματάμε να αγαπιόμαστε

η σελήνη έχει φιλήσει τον ερνέστο

είπε πως δεν νιώθει πια τίποτα για εκείνον
πως σε κάθε περίπτωση λυπάται για όσα είπε
είπε πως το στόμα του μοιάζει με ένα ποτάμι
όχι από αυτά που διασχίζεις κολυμπώντας
αλλά απ' αυτά που αγγίζεις με τα δάκτυλα των ποδιών
για να ελέγξεις τη θερμοκρασία του νερού
σε εκείνη αρέσει να ξέρει την ακριβή θέση των πραγμάτων
να πειραματίζεται με τα χέρια
θέλει να τα αγγίζει όλα επειδή μέσα απ' το άγγιγμα
μπορεί να καταλάβει
από τι είναι φτιαγμένος ο κόσμος
είπε πως τα χείλη του ερνέστο ήταν φτιαγμένα
από μια απαλή αύρα είπε πως τα μάτια του την καθρέφτιζαν
υπομονετικά εκείνη τη νύχτα στη μαδρίτη
είπε πως το νερό ήταν χλιαρό
πως στον βυθό του κολυμπούσαν κοκκινόψαρα
πως στις όχθες του οι πέτρες αστράφταν
σαν αυτά τα νομίσματα που οι άνθρωποι ρίχνουν
όταν θέλουν να κάνουν μια εγωιστική ευχή
δεν ξέρω τι επιθυμεί η σελήνη
ποτέ δεν μου είπε μόνο ψιθύριζε ενδεχόμενα
άπειρα στα οποία μερικές φορές
δίναμε τα χέρια και κάποιες άλλες
με αυτό το ίδιο χέρι
αγγίζαμε το φύλο των άλλων
αλλά μόνο αφότου εκείνη έχει ελέγξει
τη μεταβλητή θερμοκρασία του ωκεανού
για να διασφαλίσει πως κανείς δεν θα τρέμει απ' το κρύο
περήφανη φροντίζει για όλους

https://vein.es/poesia-masculina-luna-miguel/

Αυτοπροσωπογραφία με την πλεξούδα της Σύλβια Πλαθ - Diane Seuss (μετάφραση)

Κάποιες κάνουν προσκύνημα για να την επισκεφτούν
στη βιβλιοθήκη της Ιντιάνα που έχει χρέος να την κρατά ασφαλή.

Δεν οδήγησα ως εκεί - Την ονειρεύτηκα, πλέξη πυκνή
δεμένη γύρω απ' τα χέρια μου, πιο βαριά από μολύβι.

Μάκραινα τα μαλλιά μου για χρόνια.
Κι έπειτα σκεφτόμουν εμμονικά να τα πετσοκόβω,

και το έκανα, τα έφερα πάνω απ' τα αυτιά μου. Αν τα μαλλιά είναι ομορφιά
τότε πλέον όμορφη δεν είμαι.

Η Σύλβια ήταν όμορφη, δεν ήταν;
Και όπως όλες μας, δεν κράδαινε την ομορφιά της

σαν όπλο; Και έπειτα παντρεύτηκε,
και το άφησε κάτω, και όταν προδόθηκε

και το σήκωσε πάλι ήταν μια λέξη-όπλο
ένα ποίημα-ξίφος. Στο όνειρο δένω

την πλεξούδα της στα δικά μου μαλλιά, στον σβέρκο μου
βγαίνω έξω με αυτή, διασχίζω τον κόσμο

των ανδρών, ταλαντεύεται πίσω μου σαν ουρά.

Ενάντια στη Νοσταλγία - Ada Limón (μετάφραση)

Αν ήξερα πως θα 'ρθεις, τότε,
όταν πρωτοσκέφτηκα ότι η αγάπη θα ήταν αυτή
που θα με σώσει στο τέλος - αν ήξερα, θα
με είχα βιδώσει στο πίσω κάθισμα της μηχανής του
ενώ διασχίζαμε την ανάστερη γέφυρα
πάνω από την Ανατολική Ακτή όπου καλλιέργησα
τον πρώτο μου κήπο πίσω από τη συρμάτινη περίφραξη,
μέσα στα τσιμεντένια κρεβάτια που χωρίζονταν από κόκκινα
νυχτερινά τριαντάφυλλα; Αν ήξερα ότι είσαι εσύ,
που ακόμα και τότε απολάμβανα να βλέπω, στην άλλη άκρη του δωματίου,
πάντα ακούγοντας με αυστηρότητα, μοιάζοντας να αμφισβητείς τον εαυτό σου,
με τον τρόπο που πάντα το στόμα σου ήταν το στόμα σου,
θα είχα ανέβει σε εκείνη τη μηχανή ξανά
και ξανά μέχρι ν' αρρωστήσω από τις αναθυμιάσεις
στο καυτό κολλώδες κάθισμα αρχές φθινοπώρου;
Αν ήξερα, θα έκανα και πάλι το ένα λάθος
μετά το άλλο μέχρι να μείνει μόνο ο κορμός μου,
γυμνωμένος και εγώ η ίδια σχεδόν δίχως φύλλα;
Αν ήξερα, η αλήθεια είναι, θα γονάτιζα,
και θα ΄λεγα, Νωρίτερα, έλα σ' εμένα νωρίτερα.

https://astra-mag.com/articles/against-nostalgia/

Paula Bozalongo, Το δέρμα του μανταρινιού (επιλογή ποιημάτων)

Λέει η μαμά πως ο καρκίνος είναι
σαν μια μεγάλη αγάπη
που χάθηκε:
η θεραπεία πονάει περισσότερο απ' όσο συνολικά
πρόσεξες την ύπαρξή της.

Νιώθεις στο στομάχι σου
μια επανάσταση (χημειοθεραπεία),
κάποιον που σε βλάπτει
ένα δευτερόλεπτο αφού
σου δώσει το καλύτερό του χαμόγελο.

Σε αφήνει και πάντοτε περιμένεις
πως θα περάσει το κατώφλι,
πως σου απευθύνεται και ψιθυρίζει
-ηρέμησε, είμαι εδώ,
επέστρεψα και θα περάσουμε
την τελευταία νύχτα μαζί.

Η ψυχή δεν αντιστέκεται στην ομορφιά

Όταν χώρισαν
έπαψαν να 'ναι ήρωες.

Με τον καιρό
συνειδητοποίησα την επίδρασή της
στην επιβίωσή μου,
στην αδιόρατη προσπάθεια
της καθημερινής δουλειάς,
οι συζητήσεις ή οι προειδοποιήσεις
η ακατάπαυστη συγχώρεση που επιδιώκουν,
η απερισκεψία με την οποία μας εκφράζουν
αυτή η σχεδόν αυτοκτονική πίστη
ενώ περπατάμε, οι κόρες,
κατευθυνόμενες στην καταστροφή.

Μετά τον καρκίνο, όλοι
γινόμαστε θνητοί.
Ατελείς, ανθρώπινοι
σήμερα γνωριζόμαστε με κόρες,
πιθανώς μητέρες,
που όπως όλοι οι ήρωες
έχουν γνωρίσει τον φόβο.

Gabrielle Bates - Ο σκύλος (μετάφραση)

Δεν ήθελε να μου πει. Λίγο ακόμα και δεν θα το 'κανε.
Ήταν κυρίως τύχη παρά θάρρος αυτό που με ώθησε να τον ρωτήσω
Μια μπύρα μια ώρα νωρίτερα από το συνηθισμένο,
η επιθυμία για συζήτηση. Δεν είχα καμιά ένδειξη μέσα μου
πως εμπλακόταν με κάποιον τρόπο στα επακόλουθα.
Είπε, όταν ρώτησα, είχα μια κακή μέρα,
ή, είχα μια περίεργη μέρα, δεν μπορώ να θυμηθώ.
Είδα έναν σκύλο, είπε. Ήμουν στο τρένο.
Ένας άνδρας με έναν σκύλο σε ένα λουρί. Ο άντρας έτρεξε και τα κατάφερε
αλλά ο σκύλος έξω δίστασε, και οι πόρτες κλείσαν-
όχι, όχι πάνω στον λαιμό του- πάνω στο λουρί, παγιδεύοντάς το.
Ο άντρας ήταν μέσα, και ο σκύλος ήταν έξω στην πλατφόρμα.
Το κουμπί μέσα από την πόρτα, κουδούνισε με φως, αναβόσβησε.
Ο άντρας φώναζε τώρα, πατώντας το κουμπί,
όλα τ' άλλα σιωπή, η σύγχυση
του σκύλου που τραβιέται παράλληλα, το βήμα ήταν αργό μέχρι που πια δεν ήταν.
Το τούνελ μέσα από το οποίο το τρένο πρέπει να πέρασε αφήνοντας τον σταθμό
είναι άψογα βαθμονομημένο, ασυγχώρητη εφαρμογή.
Ο σκύλος είχε χρώμα και μέγεθος που δε γνωρίζω,
οπότε το σκέφτομαι όπως το πλήθος.
Μεγάλος. Μικρός. Μακρύτριχος, ή κοντότριχος. Λευκός ή γκρι.
Αλλά ο άντρας είναι πάντα ο ίδιος.
Καθώς τον σφίγγω πάνω μου στην κουζίνα,
η στιγμή αυτή μου ανοίγει τα μάτια. Πόσο εύκολα
Μπορώ να φανταστώ μια εκδοχή των ζωών μας
στην οποία μου κρατάει όλα του τα βάσανα κρυφά.
Είδα την μπύρα στον πάγκο. Με είδα να την πίνω.
Όταν πήγαμε στο κρεβάτι, κοίταξα το πίσω μέρος του κεφαλιού του
διχασμένη ανάμεσα στη συμπόνοια και στην οργή. Τα νύχια μου
ξύνοντας απαλά το μπράτσο του, πάνω-κάτω, πάνω-κάτω,
η λεπίδα χωρίς την οποία η λαιμητόμος δεν είναι κάτι.

(Judas Goat, Gabrielle Bates, Tin House, 2023)

Στην άλλη άκρη της γραμμής - Sandra Lim (μετάφραση)

Όταν τηλεφώνησε, υπήρχαν 261 συναισθήματα
ενεργά. Πίστευα ήταν απλά νοσταλγία,
ταπείνωση, και λίγη πικρία που 'χαν μείνει, αλλά να,
που τώρα αναγνωρίζω την ευφυΐα των αριθμών.
Τα συναισθήματα 75 και 78 με έκαναν χαρούμενη και μόνο που έμαθα
πως υπήρξαν. Ένιωσα λιγότερο μόνη, πιο ανθεκτική.
Με ενθάρυνε η ύπαρξη του 152.
Ωστόσο, πώς μπορούσα να δεχτώ τα 9, 14 και 179;
Αξίζαμε περισσότερα, πέρα από κίνδυνο και ανέχεια.
Κάτι αναφορικά με το 260 έλυσε τα μάγια μέσα μου
και προσέφερε μια ελάχιστη αλλαγή: άνοιξα τα μάτια μου μέσα στο νέφος
και έσκισα την επιφάνεια των 261 και 4 με μια μεγάλη κραυγή.