Καρκίνος: Ποιήματα στο ύφος της Κατερίνας Γώγου- Sean Bonney, μετάφραση, απόσπασμα

Αγαπητή Κατερίνα,

Ναι το ξέρω, τα πράματα είναι άσχημα για όλους μας αυτές τις μέρες. Έχω χάσει το μέτρημα του αριθμού των ανθρώπων που έχουν εξαφανιστεί μέσα στους περασμένους μήνες. Υπάρχει μια επίπονη ναυτία βολεμένη μέσα στην απλή συνειδητοποίηση, λοιπόν, των πάντων. Δεν φταίνε καν οι ειδήσεις ή ο καιρός. Ακόμα και οι ανεπεξέργαστες αποδείξεις των αισθήσεών μας – ήχοι μηχανών έχω από το παράθυρο, οσμή πετρελαίου και βενζίνης, ο προαστιακός, το τραγούδι των πουλιών κλπ – έχουν γίνει δυσοίωνα. Το ηλιοβασίλεμα είναι μια προειδοποίηση. Ο χτύπος του ρολογιού μια απειλή. Όλα έχουν συνδυαστεί σε μια οξεία κακόβουλη δύναμη που έχει συλλέξει όλα μας τα συνθήματα, τις ανολοκλήρωτές υποθέσεις μας, τα αγαπημένα μας τραγούδια, τις ορθωμένες τρεμάμενες γροθιές μας και τα έχει τρέψει σε μια υπέροχη κραυγή χορωδίας ΕΧΟΥΝΕ ΝΙΚΗΣΕΙ, ΑΝΙΚΑΝΕ ΜΠΑΣΤΑΡΔΕ, ΕΧΟΥΝ ΝΙΚΗΣΕΙ. Σκοτεινές εποχές, λένε όλοι, από το κέντρο ενός φωτός τόσο σφοδρού που έχει γδάρει ποιος ξέρει τι παντού μέσα στους αμφιβληστροειδείς μας. Κι επειδή δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω κάθομαι εδώ και προσπαθώ να βγάλω κάποιου είδους νόημα από τα σημάδια που έχουν απομείνει εκεί. Κάθομαι εδώ στο σκοτάδι και διαβάζω την ποίησή σου. Η μάλλον, ανασυγκροτώ από μνήμης ό,τι μεταφράσεις απ’ αυτή υπάρχουν. Κοιτάζω τα ίχνη ενός αλφαβήτου που δεν κατανοώ, και σκέφτομαι ότι στο χάσμα που χωρίζει την ποίησή σου από τη δική μου ίσως να μπορέσω να βρω την αφετηρία ενός αντι-φωτός για να βλέπω, έναν τρόπο να προφέρω τη γλώσσα που χρειάζεται για να βοηθήσω να υπονομευτεί η φασιστική εμβοή στην οποία όλα μας τα αισθητηριακά δίκτυα έχουν τραπεί. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω; Το μόνο που ξέρω είναι ότι στα λέω αυτά επειδή διαισθάνομαι κάτι από αυτή την απόγνωση – μια απόγνωση που είμαι αποφασισμένος να μη φυσικοποιήσω – στο έργο σου εξίσου. Το πιο κοντινό που μπορώ να φτάσω σε αυτό είναι ένα όνειρο που είδα όταν ήμουν πολύ μικρός, προτού μάθω να διαβάζω, ίσως και να μιλώ, δεν είμαι σίγουρος. Βρισκόμουν σε κάποιου είδους λατομείο. Υπήρχε ένας άντρας στο σκοτάδι κοστουμαρισμένος που στεκόταν εκεί γύρω. Στον τοίχο του λατομείου υπήρχε ένα πρόσωπο – ανθρώπινο, που φαινομενικά ήταν φτιαγμένο από κάποιου είδους πλαστικό. Ενώ το κοιτούσα, άνοιξε το στόμα του και άρχισε να βγάζει ένα σιγανό μουγκρητό. Με έναν τρόπο είχα επίγνωση κάποιου είδους περιστροφικής κίνησης, ενώ το μουγκρητό συνεχιζόταν, ανεβάζοντας σταδιακά την ένταση μέχρι που έγινε κραυγή σειρήνας. Αυτό είναι όλο που θυμάμαι, και με στοιχειώνει από τότε. Αυτές τις τελευταίες νύχτες, καθώς το φως και τα σημάδια έχουν γίνει πολύ έντονα για να τα διακρίνω, σκέφτομαι αυτό το όνειρο, αυτό το απελπισμένο κάλεσμα από το κέντρο ενός τοπίου που δεν αναγνωρίζω, αυτό… Αχ δεν ξέρω. Είναι ένα περίεργο παιχνίδι, να ζητάς συμβουλές απ’ τους νεκρούς ενώ αυτοί προχωράνε πέρα από εμάς, λέγοντας μας τις τύχες μας κλεισμένοι στο έδαφος των τοπίων που τα ποιήματά μας προσπαθούν να περιγράψουν.

Καρκίνος: Ποιήματα στο ύφος της Κατερίνας Γώγου- Sean Bonney, μετάφραση, απόσπασμα

Οι φανατικές ρωγμές στα παράθυρα.
Σημαδεύουν τα μέρη που σχεδιάζαμε την επίθεση.
Είμαι μπερδεμένη απ’ τα χρώματα. Το κίτρινο μου φόρεμα. Κλπ.
Τα φθινοπωρινά φύλλα και οι μελανιές πάνω στο πόδι μου.
Δεν ξέρω αν θα συνταντηθούμε ξανά.
Αλλά σίγουρα θα σε δω στην άλλη πλευρά απ’ αυτό.
Τα κομμάτια των φωνών μας που λείπουν.
Στον παράδεισο και η βροχή πλημμυρισμένη με πόνο.
Αγάπη. Πόλεμος. Φόβος. Μίσος.
Οι πλούσιοι πεθαίνουν διαφορετικά από εμάς τους υπόλοιπους.

Όταν μια χορεύτρια πεθαίνει αυτοί λένε πως γνωρίζουν ποια ήταν η αρρώστια της. Ότι την είδαν στον σταθμό της Ομόνοιας, μικρότερη απ’ ότι ποτέ ήταν στη ζωή. Αλλά ήταν δική τους πάντοτε, αυτή η αρρώστια. Απλά ποτέ δεν την αντιμετώπισαν ως μια θεωρία ή μια πρακτική. Αντίθετα, τη φρόντιζαν σαν τριαντάφυλλα καλλωπιστικά, προβάροντάς την πάνω στα σύνορα και τα έθνη τους. Ορίσανε τους εαυτούς τους με άξονα την απουσία της αρρώστιας, και εξ’ αιτίας αυτού δεν υπάρχουν πια χορευτές πέρα από αυτούς που είναι παγιδευμένοι ανάμεσα σε κόσμους, χέρια φτερουγίζουν μπροστά στα πρόσωπά τους, αόρατα σ’ αυτούς που μιλούν άσχημα για εκείνους. Αυτοί θα είναι πάντα εκεί, στις ίδιες εκείνες πλατφόρμες των σταθμών, όταν ολόκληρες οι πόλεις θα είναι ερημωμένες και το σώμα της μεσαίας τάξης θα εκρήγνυται σε κοριούς και παλατινή πανούκλα

Καρκίνος: Ποιήματα στο ύφος της Κατερίνας Γώγου- Sean Bonney, μετάφραση, απόσπασμα

Πηγαίνεις σε ένα αρκετά καλό πανεπιστήμιο.Είσαι μεσαία τάξη.
Μαθαίνεις διάφορες γλώσσες
κάνα δυο διαλέκτους, τουλάχιστον ένα ειδικό λεξιλόγιο.
Λίγο μετά απ' αυτό διασχίζεις δύο οροσειρές
διασχίζεις μια χούφτα ωκεανούς και πεθαίνεις δις
Κάθε μέρα μεταξύ 7 και 3 ο χρόνος σταματά
Στέκεσαι στην πλατφόρμα του μετρό, πουλάς λευκό και μαύρο
Σε παγιδευμένα πράματα. 'Ανθρώπους'.
Μοιάζουν 'κανονικοί'. Με τίποτα αυτό που θα περίμενες.
Παίρνεις τη θέση τους μέσα στις αμέτρητες αστυνομικές κάμερες
στο κέντρο των ζωών τους, το ναυάγιο
Της δικής σου Αδιανόητης πόλης. Αν δεν δουλέψεις σε τρώνε
Όλα όσα έχουμε
το θρυψαλιασμένο παρελθόν Θαμμένο κάτω από αυτό το οστό
Η παιδαγωγική της αλκοόλης καταστρέφει την Ένταση
που η Αστυνομία αποκαλεί μουσική. Το περνάμε ανάμεσα μας
Ένα υποκατάστατο για τη γλώσσα.
Σειρήνες παντού.***

[η μετάφραση ολόκληρου του σπονδυλωτού ποιήματος είναι σε εξέλιξη, προς το παρόν πάρτε ένα απόσπασμα] [πηγή: https://godsoftheplague.tumblr.com/post/178099584098/from-cancer-poems-after-katerina-gogou ]

[ ***Κατερίνα Γώγου "Μένουν αιώνες έτσι"]

Το χαμένο ψέμα- Anne Sexton, μετάφραση

Υπάρχει σκουριά στο στόμα μου,
υπόλειμμα ενός παλιού φιλιού.
Και τα μάτια μου γίνονται μωβ,
το στόμα μου είναι κόλλα
και τα χέρια μου είναι δυο πέτρες
και η καρδιά,
είναι ακόμα εκεί,
στο μέρος που η αγάπη στάθηκε
αλλά είναι καρφωμένη στη θέση της.
Ακόμα δε νιώθω κανέναν οίκτο για αυτές τις ιδιορρυθμίες,
στην πραγματικότητα το αίσθημα είναι ένα από τα μισητά.
Εξ' αιτίας του μόνο το παιδί μέσα μου πετάγεται
και συνεχίζω να σχεδιάζω πώς θα τη σκοτώσω.

Κάποτε υπήρχε μια γυναίκα
πλήρης όπως ένα θέατρο από φεγγάρι
και αγάπη που γέννησε αγάπη
και το παιδί, όταν εκείνη κρυφοκοίταζε,
δεν μισούσε την εαυτή της τότε.
Αστείο, αστείο, αγάπη τι κάνεις.
Αλλά σήμερα τριγυρνώ σ' ένα νεκρό σπίτι,
μια παγωμένη κουζίνα, ένα υπνοδωμάτιο
σαν θάλαμος αερίων.
Το ίδιο κρεβάτι είναι ένα χειρουργικό τραπέζι
όπου τα όνειρά μου με κόβουν κομματάκια.

Ω αγαπη,
ο τρόμος,
η τρομερή περούκα,
που η αγαπημένη σου σγουρή κεφαλήταν, ήταν, ήταν, ήταν.

(μεταφράσεις του ποιήματος μπορεί να βρεθούν κι αλλού, όπως στο "Εγχειρίδιο αυτοχειρίας" ως The Lost Lie - Το χαμένο ψέμα, σε Εισαγωγή - Προλεγόμενα - Μετάφραση: Γιάννης Αντιόχου από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη)

Γραμμένο στο σώμα (απόσπασμα)- Jeanette Winterson* μετάφραση

Ποιο είναι το μέτρο της ερωτικής απώλειας;

Δεν έχει βρέξει επί τρεις μήνες. Τα δέντρα τρυπούν το υπέδαφος, στέλνουν εφεδρικές ρίζες μέσα στο ξεραμένο έδαφος, ρίζες σαν ψαλίδια για να ανοίξει κάποια αρτηρία νερού-λίπους.

Τα σταφύλια έχουν ξεραθεί στ' αμπέλι. Ό,τι θα 'πρεπε να είναι στρόγγυλο και συμπαγές, να κρατάει στο άγγιγμα και να χύνεται στο στόμα, είναι πορώδες και καμένο. Δε θα έχω φέτος την ευχαρίστηση να κυλώ μπλε σταφύλια ανάμεσα στο δάκτυλο και τον αντίχειρά μου βρέχοντας την παλάμη μου με ιβίσκο. Ακόμα και οι σφήκες αποφεύγουν τη λεπτή καφέ σταγόνα. Ακόμα και οι σφήκες φέτος. Δεν ήταν πάντα έτσι.

Σκέφτομαι έναν συγκεκριμένο Σεπτέμβρη: Ξύλινο περιστέρι Κόκκινε Ναύαρχε Κίτρινος Θερισμός Πορτοκαλί Νύχτα. Είπες, "Σ' αγαπώ". Γιατί το πιο αναυθεντικό πράμα που μπορούμε να πούμε ο ένας στον άλλον παραμένει αυτό που επιθυμούμε να ακούσουμε;

Το "σ'αγαπώ" είναι πάντα μια παράθεση. Δεν το είπες πρώτος ούτε κι εγώ, κι όμως όταν το λες και όταν το λέω μιλάμε σαν άγριοι που βρήκαν τρεις λέξεις και τις λατρεύουν. Τις λάτρεψα μα τώρα είμαι μόνη πάνω σε έναν βράχο σχηματισμένο έξω απ' το σώμα μου.

Κάλιμπαν:        Τη γλώσσα μου τη μάθατε εσείς και σε τούτο μονάχα μ' ωφέλησε:

                        ξέρω να καταριέμαι- μακάρι να σας θερίσει η κόκκινη πανούκλα, 

επειδή μου μάθατε να μιλάω τη γλώσσα σας**

Η αγάπη απαιτεί έκφραση. Δε θα μείνει ακίνητη, σιωπηλή, καλή, ήπια, να τη βλέπουν αλλά να μην κάνει θόρυβο, όχι. Θα ξεσπάσει σε γλώσσα εγκωμιαστική, σαν την ψηλή τονικότητα που θρυμματίζει το ποτήρι και χύνει το υγρό. Δεν είναι συντηρητική αγάπη. Είναι ένας μεγάλος κυνηγός παιχνιδιών και εσύ είσαι το παιχνίδι. Κατάρα στο παιχνίδι αυτό. Πώς μπορείς να κολλήσεις με ένα παιχνίδι που οι κανόνες του αλλάζουν διαρκώς; Θα με φωνάζω Αλίκη και θα παίζω κρόκετ με τα φλαμίνγκο. Στη Χώρα των Θαυμάτων όλοι απατάνε και η αγάπη είναι η Χώρα των Θαυμάτων έτσι δεν είναι; Η αγάπη κινεί τον κόσμο. Η αγάπη είναι τυφλή. Ό,τι χρειάζεσαι είναι η αγάπη. Κανείς ποτέ δεν πέθανε από ραγισμένη καρδιά. Θα το ξεπεράσεις. Θα είναι διαφορετικά όταν είμαστε παντρεμένοι. Σκέψου τα παιδιά. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Ακόμα περιμένεις τον κύριο Τέλειο; την Κυρία Τέλεια; Και ίσως όλα τα παιδικά δικαιώματα;

Είναι τα κλισέ που γεννάνε το πρόβλημα. Ένα ακριβές συναίσθημα αναζητά μια ακριβή έκφραση. Αν αυτό που αισθάνομαι δεν είναι ακριβές τότε γιατί πρέπει να το πούμε αγάπη; Είναι τρομακτικό, αγάπη, που το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να χωθώ κάτω από ένα σιχαμένο καλάθι με ροζ λούτρινα παιχνίδια και να στείλω στον εαυτό μου μια ευχητήρια κάρτα που θα λέει "Συγχαρητήρια για τον Αρραβώνα σας". Αλλά δεν είμαι αρραβωνιασμένη - είμαι βαθιά διασπασμένη. Αναζητώ απελπισμένα τον άλλο δρόμο ώστε η αγάπη να μη με δει. Θέλω την μέτρια εκδοχή, την αδέξια γλώσσα, τις ασήμαντες χειρονομίες. Η ξεχαρβαλωμένη καρέκλα των κλισέ. Όλα καλά, εκατομμύρια κώλοι έχουν κάτσει εδώ πριν από τον δικό μου. Τα ελατήρια έχουν φθαρεί επαρκώς, το ύφασμα λεκιασμένο και οικείο. Δεν πρέπει να φοβάμαι, κοίτα, η γιαγιά και ο παππούς μου τα κατάφεραν, αυτός με κολλαρισμένο πέτο και αυστηρή γραβάτα, εκείνη τα κατάφερε, οι γονείς μου τα κατάφεραν, τώρα κι εγώ θα το κάνω ε; χέρια απλωμένα, όχι για να σε κρατήσω, απλά για να διατηρώ την ισορροπία μου, υπνοβατώντας ως την πολυθρόνα. Πόσο ευτυχισμένοι θα είμαστε. Πόσο ευτυχισμένοι θα είναι όλοι. Και ζήσαν όλοι αυτοί καλά.

* http://web.csulb.edu/~bhfinney/oldsite/winterson.html
**Η τρικυμία - William Shakespeare

Πρόγραμμα (Schedule) - Miyó Vestrini, μετάφραση

Τι έκανες σήμερα;
           Διάβασα την εφημερίδα και δεν συνάντησα κανέναν φίλο.
           Απέψυξα το ψυγείο για να διατηρείται κρύα η μπύρα.
           Έκανα ένα αφρόλουτρο.
           Στέγνωσα τα μαλλιά μου.
Δεν έκανες άρα και τίποτα σπουδαίο.
           Κάνω πολλά μα κανείς δε το συνειδητοποιεί.
           Μπορώ να δω τον εαυτό μου στον πάτο απ' τις χύτρες
           και στο πάτωμα της κουζίνας.
Αλλά δεν βγήκες έξω. Το 'χες υποσχεθεί.
          Ήμουν στη στάση.
          Έκανα οτοστόπ αλλά κανείς δε σταμάτησε.
Ούτε διάβασες το βιβλίο που σου πήρα.
          Δεν είχα χρόνο.
Ποτέ δεν έχεις χρόνο.
           Ούτε κι εσύ. Μα εγώ δε σ' ενοχλώ ρωτώντας
            "Τι έκανες σήμερα;"
Σκέψου πως περνούν οι ώρες σ' αυτό το σπίτι.
            Περνούν,
            σε διαβεβαιώνω,
            περνούν.





(η μετάφραση έγινε από τα αγγλικά
Grenade in Mouth: Some Poems of Miyó Vestrini

έπεσα πάνω στο κείμενο τυχαία, αναζητώντας  πληροφορίες για την ταινία The Hours, μια ταινία που ανάμεσα σ' άλλα μιλά για την Virginia Woolf, και προφανώς η απεραντότητα του ίντερνετ συνέδεσε τη μια αυτόχειρα λογοτέχνιδα με την άλλη)

Χειμώνας χωρίς εσένα - Sarah Kay, μετάφραση

Απόψε το Μπρούκλιν ήταν τόσο κρύο,
που τραβήχτηκε λιγάκι πιο κοντά στο Μανχάταν
απλά για να ξαπλώσει δίπλα σε κάτι ζεστό.
Κάποια στιγμή στην αρχή αυτής της βδομάδας, δίπλωνα μια στοίβα μπουγάδας
φρέσκια απ' το στεγνωτήριο και βούτηξα μέσα της σαν να ταν
φθινοπωρινά φύλλα, λες και πίστευα πως μπορούσα να σταματήσω το ξεθώριασμα,
να μείνουν τα χρώματα ζωντανά με το να τα κρατώ στα χέρια μου.
Ο χειμώνας έφτασε σαν την αδέσποτη γάτα
που παραφυλά τον γείτονά μου —
ενοχλημένη από τον χαζό μου αιφνιδιασμό
που εμφανίστηκε απροειδοποίητα.
Ο Διαχειριστής του κτηρίου χτύπησε το κουδούνι μου
αυτό το απόγευμα και ήρθε να αλλάξει
τον διακόπτη του θερμοστάτη μου. Τον υποδέχτηκα
με φανελένιο παντελόνι πιτζάμας και μπλουζάκι ύπνου.
Ω, πάλι καλά, φώναξα γελώντας. Η θερμοκρασία
κουδούνιζε όλο το βράδυ, και με κράταγε
ξύπνια. Έλαβε υπόψιν του τον σωρό με
την αδίπλωτη μπουγάδα και τις πιτζάμες στη 1 το μεσημέρι.
Μόνο εσύ; Ρώτησε. Μόνο εγώ.
Ήταν Δεκέμβρης, και κανείς δε με ρώτησε αν είχα προετοιμαστεί.



Η Sarah Kay είναι σύγχρονη αμερικανίδα ποιήτρια. To ποίημα προέρχεται από τη συλλογή της No Matter the Wreckage.
https://kaysarahsera.com/
https://en.wikipedia.org/wiki/Sarah_Kay_(poet)

Αντιύλη - Sean Bonney μετάφραση

https://www.metamute.org/editorial/articles/antimatter


1

Όταν χάραξες τ' όνομά σου στον καθρέφτη μερικές ακόμα εκατοντάδες άνθρωποι πέθαναν. Υποθέτω υπήρχαν έξω από το όριο αυτού που αποκαλείς "ευγένεια". Ευγένεια που στο στόμα σου έχει την επιμονή του ωμού μασήματος.
Όταν γελάς ακούγεται σαν να κοχλάζει λίπος.

2

Ο Antonin Artaud τάφτηκε ζωντανός και ενώ τον έτρωγε το χώμα ήξερε τι έκανε. Μεγάλα σκουλήκια τρώγανε μέσα στο σώμα του. Μετά ήρθαν τα μικρά σκουλήκια. Μετά αυτό το είδος αρώματος που δεν έχει οσμή, ούτε ιστορία ή χώρα ή σώμα. Αυτές οι ψυχές που οι φασίστες αποκαλούν πρόσφυγες ή απελασμένους αν τους δώσουν ποτέ ένα όνομα.

Αλλά περίμενε, δεν μας επιτρέπεται πια να χρησιμοποιούμε τη λέξη φασίστας.
Είναι αγενές, μας λένε, να τους αποκαλούμε έτσι.
Και έτσι η σιωπή που κάποτε αποκαλούσαμε πόλη γεμίζει με θορύβους.
Στριγγλίδες προνύμφων που ακούγονται λες και είναι ζωντανές.

το νούμερο 9 είπε στο νούμερο 4

δε ζούμε τώρα μα ούτε και πριν ζήσαμε ιδιαίτερα

3

Η Sophie Scholl δεν πέθανε ποτέ
  Ούτε το 1944 ούτε το 2014
      ούτε τα χρόνια που είναι πολύ παλιά ή καινούρια για να ονομαστούν

Βηματίζει στις μεγάλες πόλεις
Μοιράζει αποξηραμένα λευκά τριαντάφυλλα

Πάρτε ένα. Είναι για καλή τύχη.
Πάρτε ένα. Είναι μονάχη.

Μόνο μη ρωτήσεις για την τρύπα στο πίσω μέρος του κεφαλιού της.
Μόνο οι ηλίθιοι θα το έκαναν αυτό.
Οι ηλίθιοι και οι φασίστες που γελούν.

Όταν πέθαινε ένιωθε φοβερό πόνο.

5

Έχει πολικό κρύο σ' αυτό το δωμάτιο
Όπου οι φασίστες ανασαίνουν

Κανείς δεν τους είπε
Ότι έχουν πεθάνει
Ήδη από τη γέννηση των πλανητών

Ότι ο Κρόνος έφαγε τα παιδιά του

                γιατί ήρεμα και ασφαλή είναι τα χέρια της κακίας
                γιατί ήρεμος και ασφαλής είναι ο νους της βλακείας
                αυτά τα μυαλά που μισούν και αυτά τα μυαλά που κοιμούνται
                κι αυτά τα μυαλά που σκοτώνουν και αυτά που φοβούνται

6

να σαι ευγενής
    μα όχι σ' εμένα

να σαι καθαρός
    μα όχι κοντά μου

πες το καθαρότητα πες το ευγένεια

μην το πεις ευγένεια μπροστά μου

την ευσέβεια το πνεύμα σου
κράτησέ τα μακρυά μου

7

Σ' αυτό το μέρος δεν υπάρχουν πόλεις ή θόρυβοι


Μια φορά το χρόνο κάνουμε παρέλαση.
Είναι υποχρεωτικό για τους νεκρούς να παρευρίσκονται.


Σ' αυτό το μέρος αποκαλούμε ζωντανό
Το τέλος της ζωής μας που 'χει από καιρό παρέλθει

                                        γιατί υπήρξαμε πεθαμένοι πριν και θα πεθάνουμε ξανά
                                               ήμασταν πεθαμένοι μόλις τώρα μα όχι άλλο πια

Πέρα απ' αυτό υπάρχουν εκείνοι που δεν μπορούν να κουνηθούν χωρίς μπαστούνι, στέκονται στα παγωμένα πίσω δωμάτια, αναπνέουν μέσα στους θανάτους άλλων ανθρώπων.

Μπορείς να τους δεις σε παλιές φωτογραφίες, σαν να τους γρατζουνίσανε πουλιά, κι αυτές οι γρατζουνιές είναι αυτό που οι φασίστες αποκαλούν ιστορία και καρφωμένα καρφιά και ανθρώπινη πείνα και άλλες λέξεις που χρησιμοποιούν για να εκφράσουν την πίεση. Η νύχτα του σεισμού. Τα 300 σπίτια καταστράφηκαν. Τα στόματα ξεσκίστηκαν σε κομματάκια.

                                        κι έτσι τα λέει στ' αφεντικό και έτσι και στον σκλάβο
                                       όποιος σου φτιάχνει φαγητό, σου σκάβει και τον τάφο

Εξομολόγηση και Εξομολόγηση 2, δυο ποιήματα του Sean Bonney (μετάφραση)

https://abandonedbuildings.blogspot.com/2019/07/confession.html

Λοιπόν όπως και να 'χει, σκότωσα τον Boris Johnson.
Ξέρεις ποιος είναι, ε;
Δεν το λες και έγκλημα, πραγματικά.
Ήταν νομίζω 2005, ίσως 2006
ήταν πάνω στο ποδήλατό του
κατηφορίζοντας την Charing Cross
και εγώ, ήμουν με τα πόδια, φυσικά.
Όπως και να χει, υπήρχε ένα λεωφορείο πίσω του
και άρπαξα την ευκαιρία μου. Τον έσμπρωξα από κάτω
το λεωφορείο πέρασε από πάνω του και τότε ήταν νεκρός.
Κανείς δε μ'είδε. Κανείς δε με σταμάτησε.
Όλα όσα έχουν συμβεί από τότε είναι
σαν όνειρο. Ένα βαθύ και φρικτό όνειρο.
Ξύπνα. Για το καλό όλων μας, ξύπνα.



https://abandonedbuildings.blogspot.com/2019/10/confession-2.html

ενώ οι άνθρωποι λιμοκτονούν, ο πλούτος
είναι έγκλημα. δεν έχω διάθεση να διαφωνήσω.
αν είσαι πεινασμένος, οι νόμοι παύουν να ισχύουν.
το γυαλί σπάει εύκολα. όπλα
μπορούν να φτιαχτούν απ' το τίποτα.
το έγκλημα δεν πρέπει να μένει ατιμώρητο.

το νόημα της βασιλείας
μπορεί επίσης να σκοτωθεί.


https://en.wikipedia.org/wiki/Sean_Bonney

Sean Bonney 1969-2019

Το υποκείμενο της επιδημίας - Ernest B. Gilman (απόσπασμα) μετάφραση

[...] Ανάμεσα στους εξέχοντες θεωρητικούς των "εικονικών σωμάτων"*, η N.Katherine Hayles** έχει περιγράψει με τον πιο πειστικό τρόπο την φαινομενολογία του κυβερνοχώρου και τον αντίκτυπο του στο "μετα-ανθρώπινο" υποκείμενο: "Το μετα-ανθρώπινο υπαινίσσεται μια ζεύξη τόσο έντονη και πολυεπίπεδη που δεν είναι πια δυνατό να γίνει μια λογική διάκριση ανάμεσα στον βιολογικό οργανισμό και στο δίκτυο πληροφοριών με το οποίο εμπλέκεται". Βλέπει τη δέσμευσή μας  στον εικονικό κόσμο σαν εξωτερίκευση της αναγκαιότητας "να ράψουμε μαζί τα αναλογικά υποκείμενα- που ακόμα είμαστε, όσο κινούμαστε στους τρισδιάστατους χώρους εντός των οποίων οι βιολογικοί μας πρόγονοι εξελίχθηκαν- με τα ψηφιακά υποκείμενα στα οποία τρεπόμαστε ενώ αλληλοεπιδρούμε μέσω εικονικών τόπων και ψηφιακών τεχνολογιών". Στη διαδικασία αυτή "εγγράφουμε τους εαυτούς μας ως ηθοποιούς στα διανεμημένα γνωσιακά περιβάλλοντα" και κατ' επέκταση αναπτύσσουμε μια "υβριδική οντότητα". Τέτοιες αναπτύξεις της "εξελισσόμενης μετάβασης από τον παραδοσιακό φιλελεύθερο εαυτό στο σύγχρονο μετα-ανθρώπινο υποκείμενο" δημιουργούν το φαινόμενο της "υπολογιστικοποίησης" του ατόμου και της αποϋλοποίησης του σώματος: μια διαδικασία κατά την οποία οραματιζόμαστε ένα ζωντανό υποκείμενο σε συνθήκες μη-βιολογικής συμβίωσης με το εικονικό βασίλειο.

* μεταφράζω εικονικά σώματα με άξονα πως η φράση virtual reality μεταφράζεται "εικονική πραγματικότητα". ίσως η πιο ελεύθερη ("άπιστη") μετάφραση ως ψηφιακά σώματα να έδινε περισσότερο χαρακτήρα στη μετάφραση απ' όσο θέλουμε σε αυτή τη φάση. (Επίσης υπάρχει η διάκριση εικονικού / ψηφιακού μέσα στο κείμενο οπότε ίσως να δημιουργούσε πολύ περισσότερα προβλήματα απ' όσα θα πρεπε.)

**https://en.wikipedia.org/wiki/N._Katherine_Hayles

*** ολόκληρο το αγγλικό κείμενο στο jstor : https://www.jstor.org/stable/pdf/23242139.pdf

Το Κενοτάφιο (The Cenotaph) - Charlotte Mew , μετάφραση

Δε θα 'ναι προτού τα απέραντα αυτά λιβάδια γίνουν πράσινα πάλι,
Εκεί που μόλις χτες το άγριο γλυκύ αίμα των εξαίρετων νιάτων είχε απλωθεί;
Υπάρχει ένας τάφος που το χώμα του για καιρό οφείλει ν' αντέξει, βρώμα μεγάλη,
Ακόμα κι αν αέναα πάνω του περήφανος ο λόγος όπως το βήμα μας πρόκειται ν' αρθρωθεί.
Μα εδώ, όπου οι θεατές από τις μοναχικές εστίες λόγω της ώθησης ενός ενδότερου ξίφους έχουν αργά το αίμα τους ξεβγάλει,
Θα ταν ωραίο να χτίσουμε το Κενοτάφιο: Νίκη, φτερωτή, με Ειρήνη, φτερωτή επίσης, στης στήλης το κεφάλι.
Και πέρα απ' τη σκάλα, στο πάτωμα- α! εδώ, αφήστε τα έρημα, με παθιασμένα χέρια θ' απλωθεί
Βιολέτες, τριαντάφυλλα, και δάφνη μαζί με μικρά γλυκά αστραφτίσματα της γης
Μιλώντας νοσταλγικά για τις χαρές Άνοιξης μακρινής
Στους μικρούς κήπους των μικρών τόπων όπου ο γιος ή ο εραστής σου είχε ανατραφεί.
Σε υπέροχο ύπνο, μαζί με χιλιάδες αδερφούς
    Στις μάνες - στους αγαπημένους
    Εδώ, επίσης, αυτός τα μάτια του έχει κλείσει:
Κάτω απ' το μωβ, το πράσινο, το πορφυρό,
Από νιάτα σφύζει: πρέπει να σπάσει κανείς γυναικείες καρδιές για ν'αντικρίσει
Ένα τόσο γενναίο, χαρωπό κάλυμμα στο κρεβάτι αυτό.
Μόνο, όταν όλα έχουν γίνει κι ειπωθεί,
Ο Θεός δεν χλευάζεται ούτε κι οι νεκροί.
Γι' αυτό θα σταθεί στη δική μας Αγορά
    Ποιος ψάχνει αγοραστή, ποιος πωλητή
    (Εγώ άραγε ή εσύ
Θα ξαπλωθούμε ακούσια με μεγαλύτερη χαρά);
Ενώ θα βλέπουμε πως στην όψη από κάθε απασχολημένη πόρνη και αντιπρόσωπο
Την ώρα που κάνουν τα παζάρια τους, βρίσκεται το Πρόσωπο
Του Θεού: ένα κάπως νέο, αξιολύπητο, δολοφονημένο πρόσωπο.


https://www.poetryfoundation.org/poems/57272/the-cenotaph-56d23a9c7145a

Αδράνεια*** (Inertia)- Jane Kenyon μετάφραση

Εάν οι δυο τους δεν γνωρίζονται, και νιώθουν σιγουριά
δεν θα συναντηθούν ξανά· εάν εκείνος αποφύγει λόγια τρυφερά·

Safe Sex, Donald Hall**

( http://www.intellectum.org/2017/11/01/donald-hall-safe-sex/?fbclid=IwAR36CON91Xj46b2H4GFsNaH2igujV9qlenSchKWxJ183nQ6XZe-Zq-E-K5o )

Το κεφάλι μου ήταν βαρύ, βαριά
ήταν επίσης και η ατμόσφαιρα.
Έπρεπε να ρωτήσω δυο φορές
προτού το χέρι μου γρατζουνίσει το αυτί μου.
Σκέφτηκα πως θα 'πρεπε να 'μαι έξω
και να κάνω διάφορα! Το χόρτο, για παράδειγμα,
χρειαζόταν τριμάρισμα.

Ακριβώς τότε μια σαρανταποδαρούσα
προσγειώθηκε στη ράχη
του ανοικτού μου λεξικού. Δοκίμασε
τον αέρα με δραστήριες κεραίες,
και βρήκε το δρόμο της μέσα από το φαράγγι
ανάμεσα στην 202 και την 203. Η κοιλάδα
της σκιάς του θανάτου* μου 'ρθε στο νου
μοιραία.

Δεν μπορεί να είναι εύκολο για το αριστερό χέρι
να γνωρίζει τι κάνει το δεξί.
Και πώς, μια μέρα σαν κι αυτή, που ο ουρανός
είναι θολός και επιπόλαιος, πώς
μια σαρανταποδαρούσα ξεκινά
χωρίς να νιώθει σαστισμένη και βαριόκαρδη;

Λοιπόν, ενείχε εννοιολογική φόρτιση.
Την παρακολούθησα να σέρνει την ουρά της
πέρα απ' την άκρη της σελίδας, και να χάνεται
σε μια στοίβα αλληλογραφίας.




*α.Και μέσα σε κοιλάδα σκιάς θανάτου αν περπατήσω, δεν θα φοβηθώ κακό· επειδή, εσύ είσαι μαζί μου· η ράβδος σου και η βακτηρία σου, αυτές με παρηγορούν. https://www.wordproject.org/bibles/gk/19/23.htm

β.Η Κοιλάδα του Θανάτου, που ονομάστηκε έτσι από μεταναστεύοντες αποίκους το 1849, είναι το πιο ξηρό και θερμό μέρος της Βόρειας Αμερικής, αλλά και το δεύτερο ξηρότερο ολόκληρου του πλανήτη (με την έρημο Ατακάμα στη Χιλή να κατέχει την πρώτη θέση), καθώς και το πιο χαμηλό σημείο της ξηράς του δυτικού ημισφαιρίου, 86 μέτρα υπό τη στάθμη της θάλασσας.

**σύζυγος της Jane Kenyon

*** στη μεταφορική κίνηση, η αδράνεια ισούται με , ενώ για μικρές ταχύτητες η αδράνεια ισούται με τη μάζα (m) και είναι σταθερή/

Η ζώνη της Ιππολύτης (El cinturón de Hipólita) Martha Asunción Alonso, μετάφραση

[ σημείωση: Η Ιππολύτη, κόρη του θεού Άρη, ήταν βασίλισσα των Αμαζόνων. Την καταγωγή της αυτή επικύρωνε η ζώνη που φόραγε, την οποία της είχε χαρίσει ο θεός. Σύμφωνα με έναν μύθο, ο ένατος άθλος του Ηρακλή ήταν να της κλέψει αυτή τη ζώνη. Φυσικά, τα κατάφερε.]

Μια φορά, όταν ήμουν μικρή, βρήκα τη γυναίκα
που με δίδαξε να κάνω ποδήλατο
με βαμμένα γκρίζα μαλλιά: είχε φορέσει, γιατί η αντίσταση λέκιαζε,
ένα γαλάζιο πουκάμισο του άντρα της
που'χε πεθάνει.

Η ζώνη της Ιππολύτης είναι εκείνο το πουκάμισο.

Η πρώτη μου δασκάλα, Κυρία Cati,
δίδαξε την ανάγνωση σε τρεις γενιές ισπανών
μέσα από τα γυαλιά της, πια βρίσκεται στη σύνταξη: Ο-μπα-μπάς
είναι-ο-πιο-ό-μορ-φος-του-κοσ-μου-και-η-μα-μά-μου-η-πιο-δυ-να-τή
στον-πλα-νή-τη-γη.

Η ζώνη της Ιππολύτης είναι αυτό το ζευγάρι γυαλιών.

 
Τη μέρα του γάμου της με τον ποιητή Manuel Altolaguirre,
η ποιήτρια Concha Méndez περπάτησε
αιωρούμενη, με τη φορεσιά της από μέντα, περιμετρικά της αγίας τράπεζας
των Ιερώνυμων: η ανθοδέσμη της ήταν ένα μάτσο
από φρέσκο μαϊντανό.

Η ζώνη της Ιππολύτης είναι εκείνη η πράσινη ανθοδέσμη.

 
Και ο τρόπος με τον οποίο η μάνα μου, στα πενήντα, αλλάζει της μπαταρίες
στο ακουστικό της για να παρακολουθήσει στα μαθήματα
του πανεπιστημίου (τα ίδια χέρια τα οποία, στα δεκατέσσερα
της χρόνια, εγκατέλειπαν τις συγχορδίες και τα ντικτέ
για να επιδοθούν στο ζύμωμα του ψωμιού).

Τη ζώνη της Ιππολύτης ουδέποτε την έκλεψε ο Ηρακλής.

 
Ο Ηρακλής έκλεψε το χρυσάφι,
αλλά όχι τον πλούτο. Πώς να ισοπεδωθεί αυτό που θηλάστηκε,
το αόρατο κεφάλαιο, το αδιαχώριστο, που κυλάει
στο αίμα; Έκλεψε ο Ηρακλής
το χρυσό. Μας άφησε

 
την καταγωγή.

Άνεμοι της πόλης (Vientos del pueblo) - Victor Jara

Πάλι θέλουν να λερώσουν

τη γη μου με αίμα εργατικό

αυτοί που μιλούν για ελευθερία

με χέρια βρώμικα.

Αυτοί που θέλουν να χωρίσουν

τη μάνα απ' τα παιδιά της

και να στήσουν απ' την αρχή

τον σταυρό που έσυρε ο Χριστός.

Θέλουν να κρύψουν τη ντροπή

που κληροδοτήθηκε μέσα στους αιώνες,

μα το χρώμα των δολοφονιών

δεν σβήνεται απ' τα κεφάλια τους.

Και διανύουν χιλιάδες μίλια

αυτοί που έδωσαν το αίμα τους

και σε γενναίες ροές

πολλαπλασίασαν τα ψωμιά.

Τώρα θέλω να ζήσω

μαζί με τον γιο και τον αδερφό μου

την άνοιξη που όλοι

παλεύουμε να χτίσουμε καθημερινά.

Δε με τρομάζουν οι απειλές

πάτρονες της μιζέριας,

το αστέρι της ελπίδας

θα συνεχίσει να 'ναι δικό μας.

Άνεμοι της πόλης με καλούν,

άνεμοι της πόλης με κινούν,

σκορπίζουν την καρδιά μου

και με γκρεμίζουν στη χαράδρα.

Έτσι θα τραγουδήσει ο ποιητής

ενώ η ψυχή του αντηχεί

μέσα στα στενά της πόλης
από τώρα και για πάντα.

https://www.youtube.com/watch?v=1-X48fnUH8g

Bloody Mother Fucking Asshole - Martha Wainwright (μετάφραση)

(https://www.youtube.com/watch?v=pX-bIr8dr6U&feature=youtu.be&fbclid=IwAR1plgiyF0QwHS1lFXyO5NdLf_2KUo79ggO_mL5Fhk34Mv9EX5J94tTVonY )

Η ποίηση δεν είναι ο κατάλληλος χώρος για μια εκπορνευμένη καρδιά
Είμαι νέα και δυνατή

Όμως αισθάνομαι γριά και κουρασμένη
Καρβουνιασμένη
Έχω προκληθεί και παθιαστεί
Μα είναι όλα καπνός, δεν υπάρχει πια φωτιά
Μόνο επιθυμία
Για σένα, όποιος κι αν είσαι


Ισχυρίζεσαι πως το πέρασμα μου από δω ήταν ασήμαντο
Πως απλά χαζολογούσα
Σαν σε περίοδο επώασης
Για όταν θα έρθω πραγματικά


Ραγίζω
Και εσύ ούτε καν υποπτεύεσαι
Δεν έχεις ιδέα πως είναι να σαι μόνος
Στο ίδιο σου το σπίτι
Με το κωλοτηλέφωνο
Και την ρίζα της μελαγχολίας
Στο κέντρο του υπνοδωμάτιου
Να στέκεται πάνω απ' το κεφάλι σου
Με το χέρι της στο κεφάλι σου


Δε θα υποκριθώ
Δε θα σου χαμογελάσω
Δε θα πω πως είμαι το κατάλληλο άτομο για σένα
Απ' τη στιγμή που το μόνο που ποτέ θέλησα ήταν να είμαι καλά
Κάθε μου πράξη να είναι ξεκάθαρη


Πόσο μα πόσο θα θελα να 'χα γεννηθεί άντρας
Έτσι θα γνώριζα πώς να διεκδικήσω τον δικό μου ρυθμό
Σαν αυτούς τους τύπους με τις κιθάρες
Που χαζεύω στα μπαρ
Να χτυπάνε το πόδι τους ετεροχρονισμένα

Ο θάνατος στην άλλη μεριά της κάμερας / La muerte al otro lado de la cámara, Aurora Luque (μετάφραση)

Στριμωγμένη στο μπαλκόνι ή στην ταράτσα.

κοιτάζω από μακρυά όπως λένε

τι κοιτάζουν αυτοί που είναι ήδη νεκροί:

μια στάλα στον ωκεανό

συνοψίζω την αμηχανία των χρόνων.

Ίλιγγος από ένα ασυνεχές πλάνο,

καρέ κενά που ξέφυγαν.

Να ξέρεις,

Εξαντλήθηκε ο μακιγιέρ χρόνος και τεχνική.

Ώσπου να πεθάνει ηθοποιός και ψεύτρα,

η ζωή είναι ένα αποθετήριο στο ημίφως

όπου εισερχόμαστε σταδιακά σαν μεταχειρισμένα σφάγια.

"Εγώ στη θέση σου" (Yo que tú) - Juan Vicente Piqueras (μετάφραση)

Εγώ στη θέση σου θα μ' αγαπούσα, θα τηλεφωνούσα,
δε θα έχανα στιγμή, θα μου λεγα το ναι.

Δε θα δίσταζα πια, θα το έσκαγα.
Θα έδινα ό,τι έχεις, ό,τι έχω
για να αποκτήσω αυτό που δίνεις, αυτό που μου δίνεις.
Θα έλυνα τα μαλλιά μου, θα έκλαιγα
από ευτυχία, θα τραγουδούσα ξυπόλυτη, θα χόρευα
θα έντυνα τον Φλεβάρη με αυγουστιάτικο ήλιο,
θα πέθαινα από απόλαυση, δε θα έβαζα
τίποτα πάνω από αυτόν τον έρωτα, θα επινοούσα
ονόματα και νέες λέξεις, θα έτρεμα
υπό τον φόβο της υποψίας ότι όλα αυτά θα ήταν
μόνο ένα όνειρο, θα ήμουν
πάντα μ' εσένα, εκεί, μαζί μου.
Εγώ στη θέση σου θα μ' αγαπούσα.
Θα μου έλεγα ναι, θα ξέκλεβα
χρόνο για να τρέξω στην αγκαλιά μου,
ή έστω, ξέρω γω, θα απαντούσα
στα μηνύματά μου, στις απόπειρες μου
να μάθω τι να περιμένω από σένα, θα τηλεφωνούσα,
τι πρόκειται να γίνει μ' εμάς, θα έδινα
ένα σημείο ζωής, αν ήμουν στη θέση σου.

Τσιρίδα / Squeal (1957) - Louis Simpson μετάφραση

( μια παρωδία πάνω στο Ουρλιαχτό του Allen Ginsberg*****)

Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου

Κατεστραμμένα - ο Marvin
Που έφτυνε ρίμες: ο Portziebe
Που βάλτωσε μια νέα γαμάτη* λογοτεχνία μέσα σε δεκαπέντε
Νουβέλες; ο Άλβιν
Που στην όχι ακόμα γραμμένη αυτοβιογραφία του
Έδωσε στο Brooklyn ένα γνήσιο "τοπικό δίκαιο".**

Έρχονταν από παντού, από το δωμάτιο του μπιλιάρδου,από το υπόγειο με τα μεταχειρισμένα, απ' τη "Βίτσα",
από τον Whitman, από το Parkersburg, απ' τον Rimbaud
απ' το New Mexico, αλλά κυρίως
Ερχόντουσαν από τα πανεπιστήμια, διωγμένοι
Γιατί ζωγράφιζαν χυδαία διαγράμματα του Μέλλοντος,
Έρχονταν εδώ στο L.A.,
Φλεξάροντας τα μέλη τους, μακραίνοντας τα μαλλιά τους,
Σχεδιάζοντας αχανή απεριόριστα ποιήματα,
Περισσότερες νουβέλες, περισσότερα ποιήματα, περισσότερες αυτοβιογραφίες,

Είναι έρωτας αυτό για το οποίο μιλάω, γαμημένοι μπάσταρδοι!
Έρωτας στους θάμνους, έρωτας μέσα στη νταλίκα!
Είδα το γαμήσι και το να σε γαμάνε,
Λέγοντας στο διάολο πια και μ' εσάς!

Αμερική.
Η Αμερική είναι γεμάτη από Babbitts***.
Η Αμερική κινείται απ' το χρήμα.

Τι είχε πει ο Walt; Πάμε Δυτικά!
Αλλά το σημαντικότερο είναι το εισιτήριο της επιστροφής.
Ο δρόμος για τη δημοσιότητα περνά απ' το Monterey.
Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου
Να διαβάζουν τα ποιήματά τους σε κουλτουριάρες****,
Να δίνουν συνεντεύξεις στο Madmoiselle*****.
Η δημοσιότητά τους να ελέγχεται από ειδήμονες.
Πότε μπορώ να μπω σε έναν εκδοτικό
Και να εκδώσω τα δικά μου επειδή είμαι ένας περίεργος;
Θα μπορούσα να συνεχίσω να γράφω κατ' αυτόν τον τρόπο για πάντα...

*bop: https://www.urbandictionary.com/define.php?term=bop

**ειδικός νομικός όρος που αναφέρεται στο δίκαιο που διέπει έναν συγκεκριμένο τόπο https://en.wikipedia.org/wiki/Lex_loci

***σατιρικό μυθιστόρημα https://en.wikipedia.org/wiki/Babbitt_(novel)

****vassar girls: συνεκδοχή που βασίζεται στο όνομα του πανεπιστημίου θηλέων Vassar απ' το οποίο έχουν αποφοιτήσει επιστημόνισσες όπως η μαθηματικός Grace Hopper / https://www.urbandictionary.com/define.php?term=vassar%20girl

***** περιοδικό

******https://www.poetryfoundation.org/poems/49303/howl

το ποίημα http://www.amerlit.com/poems/POEMS%20Simpson,%20Louis%20Squeal%20(1957)%20parody%20of%20Howl.pdf

[άτιτλο] της Ana Elena Pena, μετάφραση

από τη συλλογή: Vamos a follar hasta que nos enamoremos

Κοίτα τι εύκολο που είναι
να αντικαθίσταται ένα κορμί μ' ένα αλλιώτικο
και να συνηθίζουμε σε μια οσμή ανοίκεια,
να αγκαλιαζόμαστε μαζί τους όσο διαρκεί η νύκτα
με κοινή επιθυμία τη ζεστασιά του σώματος.

Φαίνεται πως δεν ψάχνουμε την αγάπη,
ούτε και τους ανθρώπους,
μονάχα καταφύγια από δέρμα και οστά
ώστε να μην πεθάνουμε από το κρύο.

Crush** / Crush - Richard Siken μετάφραση

1α
Μια ολονυχτία μπάρμπεκιου. Ένας χορός στο γκαζόν του δικαστήριου.
Το ράδιο λαχταρά έναν μικρό σκοπό που αφηγείται την ιστορία του τι η νύχτα
σκέφτεται. Σκέφτεται την αγάπη.
Σκέφτεται να μας μαχαιρώνουν μέχρι θανάτου
και να αφήνουν τα σώματά μας σε έναν κάδο.
Αυτή είναι μια ωραία πινελιά, λεκέδες στη νύχτα, ουίσκι και φιλιά γι όλους.

Απόψε, κοντά στην εθνική, ένας άντρας τρώει τάρτα φρούτων με σουγιά
σκαλίζει την αυταρέσκεια του προσώπου του εραστή του στον τοίχο του μοτέλ. Μου αρέσει
και θέλω να είμαι σαν εκείνον, τα χέρια μου δεν είναι πλέον μια προσθήκη. 

2α
Κάποιος κάποτε μου είπε πως το να εξηγούμε είναι μια αποδοχή της αποτυχίας.
Είμαι σίγουρος πως θυμάσαι, μιλούσαμε στο τηλέφωνο, γλυκέ μου.

 
3α.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Κάποιος λέει αυτό.
Η ιστορία απλώνει τη σκιά της πάνω στην αρχή, πάνω στο γραφείο,
πάνω στη συρταριέρα με τις κάλτσες, τα κρυφά γράμματα.
Η ιστορία είναι ένας ανθρωπάκος με καφέ κοστούμι
που προσπαθεί να προσδιορίσει ένα δωμάτιο μέσα στο οποίο δε βρίσκεται.
Γνωρίζω ιστορία. Υπάρχουν πολλά ονόματα στην ιστορία
αλλά κανένα τους δεν είναι δικό μας.

 
4α
Είχε πράσινα μάτια
και έτσι θέλησα να κοιμηθώ μαζί του-
πράσινα μάτια ραντισμένα με κίτρινο, αποξηραμένα φύλλα στην επιφάνεια μιας πισίνας-
Θα μπορούσες να πνιγείς σε τέτοια μάτια, είπα.
Ο παλμός του ως γεγονός,
ο τρόπος που τραβάει το κορμί του, από συστολή, ντροπή ή πόθο
για να μην ενοχλήσει τον αέρα που τον κυκλώνει.
Καθένας μπορούσε να δει το πώς δούλευαν οι μύες του,
το πώς μοιάζουμε με ζώα,
το δέρμα του τον συγκρατούσε με δυσκολία.
Ήθελα να τον πάρω σπίτι
και αγρίεψα και έβαλα τα χέρια μου μέσα του, οδήγησα το σώμα μου μες στο δικό του
σαν ένα crash test αυτοκινήτου.
Ήθελα να με θέλουν και εκείνος ήταν
πολύ όμορφος, φίλαγε με κλειστά τα μάτια, και ένιωθε ωραία μόνο όταν κινούνταν.
Θα μπορούσες να πνιγείς σε τέτοια μάτια, είπα,
λοιπόν είναι καλοκαίρι, λοιπόν είναι αυτοκτονία,
λοιπόν είμαστε αβοήθητοι στον ύπνο και παλεύουμε στον πάτο της πισίνας.

 
5α
Δεν είχαμε περάσει ούτε καλά καλά τη μέση
όταν αντιληφθήκαμε
τον παλιό αμβλύ πόνο, του οποίου οι ραμμένοι καρποί και τα ιδρωμένα δάκτυλα,
απείχαν πολύ από το να μας σαμποτάρουν,
είχε απλά γλιστρήσει από κάτω μας, φρεσκοπλυμένος.
Καθρέφτες και βιτρίνες καταστημάτων στρέφανε τα πρόσωπά τους προς το μέρος μας
πλημμυρισμένα από σφιγμένα χείλη και μάτια που παρέμεναν μάτια
και όχι οι πύλες που είχαμε ελπίσει.
Οι πληγές του θεραπεύτηκαν, το δέρμα λίγο πιο σκληρό απ' ότι πριν,
ουλές σαν ράγες τραίνου στα χέρια του και στο κορμί του κάτω από τη μπλούζα.

 
6α.
Ακόμα πασπατεύουμε ο ένας τον άλλον στις πίσω σκάλες ή μέσα σε παρκαρισμένα αμάξια
ενώ οι δρόμοι γύρω μας
τρέπονταν σε παγωμένο γυαλί και οι ανάσες μας μειώνανε τη θέα μέσα απ' το γυαλί
που ήδη έχει επενδυθεί με πάγο,
αλλά πιο συχνά έπιανα τον εαυτό μου άυπνο, και αυτός ξέμενε
από νανουρίσματα.
Αλλά ανάθεμα κι αν υπάρχει κάτι πιο σέξυ
από ένα αδύνατο αγόρι με ένα περίστροφο,
ένα γρήγορο αμάξι, ένα μπουκάλι χάπια.

 
7α.
Τι θα θέλατε; Θα ήθελα το αντίτιμο.
Προσπάθησε να εξηγήσεις μια ζωή δέσμια από επεισόδια σαν αυτό-
καταπίνω λάσπη, καταπίνω γυαλιά, η μυρωδιά του αίματος
στις πρώτες τέσσερις αρθρώσεις.
Δίνουμε σκατένιες συμβουλές πρόθυμα
αλλά δε μπορούμε να συνεφέρουμε με γροθιές τον εαυτό μας και έτσι το μόνο που μπορώ να κάνω
είναι να στέκομαι στο κράσπεδο λέγοντας Συγγνώμη
για το αίμα στο στόμα σου. Εύχομαι να ήταν δικό μου.
Δεν μπόρεσα να πείσω το αγόρι να με σκοτώσει, αλλά φόρεσα τη ζακέτα του για πάντα.

[http://youngerpoets.yupnet.org/2008/04/22/little-beast-crush-by-richard-siken/]

**αμετάφραστο: Crush--- Πρόσκρουση / καψούρα/ πλήθος