Με τα χέρια- Gata Cattana (μετάφραση)

Δεν αγαπούν με τον ίδιο τρόπο
οι πλούσιοι και οι φτωχοί:

οι φτωχοί αγαπούν με τα χέρια.
Οι φτωχοί αγαπούν μες στη σάρκα και με λαιμαργία,
μες στις χειρότερες μορφές,
μες σε συνθήκες πείνας
και με τα πάντα εναντίον τους.

Οι φτωχοί αγαπούν χωρίς ωραία σκηνικά.
Ξέρουν από δευτέρες και από κυριακάτικη βαρεμάρα
και από απροσδόκητα έξοδα από λογαριασμούς
και από άγχη που επιτίθενται μήνα με το μήνα εξ επαφής.

Η αγάπη των φτωχών δε βγαίνει απ' το παράθυρο
παρότι το χρήμα μπαίνει από την πόρτα
(που ποτε δεν μπαίνει),
(ακόμα κι αν δεν υπάρχουν παράθυρα).

Οι φτωχοί έχουν μάθει

να αγαπιούνται στα σκοτάδια για αυτόν ακριβώς τον λόγο.
Έχουν μάθει να αγαπάνε τα ληγμένα τρόφιμα
τα τριμμένα ρούχα, τους κακούς έρωτες,
γιατί η πείνα οξύνει το νού
και μέσα στους κήπους τους ανθίζουν λουλούδια
(ακόμα κι αν δεν υπάρχουν κήποι).

Οι φτωχοί έχουν μάθει να εκμεταλλεύονται

το πρόσωπο με πρόσωπο

μέσα στο εργασιακό ωράριο και το ωράριο της εργασίας,
(ακόμα κι όταν δεν υπάρχει εργασία)
και ξέρουν πώς να δίνουν ευχαρίστηση ποτέ σε επίπεδα
αξίας ανυπολόγιστης
και έχουν μάθει να απολαμβάνουν τις συγκυρίες
και τη σούπα σε φακελάκι,
το παλιό στρώμα και τις αφραγκιές των γιορτών.

Και φαίνεται πως η αγάπη τους ορθώνεται
άφθαρτη παρά,
παρά τις χιλιάδες επιδημίες,
και τα ματαιωμένα όνειρα
και τις συνεχόμενες αποτυχίες,
τις σταδιακές κρίσεις
και τους λιμούς
και τους πολέμους,
πιο ηρωικοί από τους άθλους του Ηρακλή,
Οδύσσεια πιο μεγάλη κι από του Οδυσσέα.

Και φαίνεται πως η αγάπη τους επεκτείνεται
και πολλαπλασιάζεται
με τον ρυθμό που πολλαπλασιάζονται οι φτωχοι,
με τον ρυθμό που πολλαπλασιάζονται οι δυστυχίες
και οι φυσικές καταστροφές που χτυπούν
πάντα τα σπίτια των φτωχών.

Κι αυτή η αγάπη φτάνει ως τον Ουρανό,
κι έχει έκταση όσο ο Ουρανός κι η Γη μαζί,
και είναι το μοναδικό όπλο που έχουν οι φτωχοί
για να υπερασπίζονται τους εαυτούς τους.

Για αυτό το λόγο έχουν μάθει να καλλιεργούν λουλούδια
και να τραγουδάνε γλυκά τα κρίματά τους
και έχουν επινοήσει τα καλύτερα έργα
και τα καλύτερα μουσικά όργανα.
Για αυτό γνωρίζουν την τέχνη και ξέρουν
πώς να την ανακαλύπτουν όπου υπάρχει,
ακόμα κι αν δεν υπάρχει,
(που πάντοτε υπάρχει).

Κι έχουν μάθει να εκμεταλλεύονται το χάρισμα

και την γλώσσα της εποχής τους,
και να γράφουν ποιήματα αθάνατα
για έρωτες σύνθετους,
και γνωρίζουν από ενοχλήσεις,
και γνωρίζουν από υφάσματα
και γνωρίζουν από γύμνιες
και πώς να τα δίνεις όλα,
πως δεν κάνει διαφορά ο τρόπος,
τα χέρια και η γλώσσα
η θέση που κοιτάζεις τον ορίζοντα
και τα ποιήματα ενάντια στο αφεντικό.

Εγώ μονάχα ξέρω ν' αγαπώ μ' αυτόν τον τρόπο

Εγώ σε αγαπώ όπως αγαπούν οι φτωχοί
και υποπτεύομαι
πως για πολύ πολύ καιρό

θα συνεχίσω να νιώθω έτσι.

Ιατρικό ιστορικό - Nicole Sealey, μετάφραση

Έχω μείνει έγκυος. Έχω κάνει σεξ με έναν άντρα που κάνει σεξ με άντρες. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Η μητέρα μου έχει, της μητέρας μου η μάνα είχε, άσθμα. Ο πατέρας μου έπαθε εγκεφαλικό. Του πατέρα μου η μάνα έχει υψηλή πίεση. Και οι δυο παππούδες μου πέθαναν από διαβήτη. Πίνω. Δεν καπνίζω. Ζαναξ για τις πτήσεις. Προπρανολόλη για το άγχος. Τα μάτια μου είναι ελαττωματικά. Μ' ανατριχιάζει ο άνεμος. Η ξαδέρφη Λίλυ πέθανε από ανεύρυσμα. Η θεία Χίλντα, από έμφραγμα. Ο θειος Κεν, επειδή ήταν σοφός, χτυπήθηκε από αμάξι λες και προσπαθούσε να πάει ενάντια σε αυτή τη θεωρία που προσπαθώ να γράψω. Και, καταλαβαινω, τα άστρα στον ουρανό είναι ήδη νεκρά.

Λουλούδια - Pearlyn (?), μετάφραση

Δεν έχουν στόμα, μα μοιάζει να μιλάνε
Χιλιάδες λέξεις τόσο γλυκές και πράες
Δεν έχουν μάτια, μα μοιάζει να βλέπουν
Και να φυτεύουν λέξεις μέσα μου.

Δεν έχουν αυτιά, μα μοιάζει να ακούνε,
Όλα μου τα κλάματα, κάθε μου δάκρυ
Και να φυτεύουν σκέψεις μέσα μου.

Δεν έχουν χέρια, μα μοιάζει να με χτυπούν με συμπόνοια στον ώμο,
Όταν η καρδιά μου βαραίνει από έγνοιες.

Δεν έχουν πόδια, μα μοιάζει να περπατάνε
Μαζί μου στα όνειρά μου περπατάνε και μιλούν.

Αυτά, το ξέρω, που είναι τόσο ευγενή λουλούδια
Που μοιράζουν την ευωδιά τους χιλιάδες μίλια
Μεγαλώνουν λίγο και μετά, το ξέρεις
Πώς η ζωή σου είναι φρέσκια και νέα

Με ένα χαμόγελο τόσο πλατύ, κι ευχαριστώ τον θεό στον οποίο πιστεύω
Του οποίου η προσπάθεια να επινοεί νέα πράματα είναι τόσο δύσκολη.
Καθώς περιμένει τη μέρα που όλα αυτά θα παύσουν.

το Τέλος κι η Αρχή - Wisława Szymborska (μετάφραση)

Μετά από κάθε πόλεμο

κάποιος πρέπει να καθαρίσει.

Τα πράματα δε θα

σιαχτούν από μόνα τους, στην τελική.

Κάποιος πρέπει να σπρώξει τα μπάζα

στην άκρη του δρόμου,

ώστε τα γεμάτα με πτώματα βαγόνια

να μπορούν να περνούν.

Κάποιος πρέπει να βυθιστεί

σε αποβράσματα και σκόνες,

ελατήρια από καναπέδες,

θρυψαλιασμένα γυαλιά,

και ματωμένα κουρέλια.

Κάποιος πρέπει να κουβαλήσει ένα δοκάρι

για να στηθεί ένας τοίχος.

Κάποιος πρέπει να τοποθετήσει ένα παράθυρο,

να ξανακρεμάσει μια πόρτα.

Φωτογενές δεν είναι,

και παίρνει χρόνια.

Όλες οι κάμερες έχουν φύγει

για ακόμα έναν πόλεμο.

Θα χρειαστούμε τις γέφυρες πίσω,

και νέους σιδηροδρομικούς σταθμούς.

Μανίκια θα κουρελιαστούν

απ' το να τα σηκώνουμε πάνω.

Κάποιος, σκούπα στο χέρι,

ακόμα ανακαλεί το πώς ήταν.

Κάποιος άλλος ακούει

και νεύει με το κεφάλι στη θέση του.

Αλλά ήδη υπάρχουν αυτοί τριγύρω

που αρχίσαν να μαλώνουν σχετικά με το

ποιος θα το βρει βαρετό.

Μέσα από τους θάμνους

κάποιες φορές κάποιος ακόμα ξεθάβει

σκουριασμένα επιχειρήματα

και τα μεταφέρει στο σωρό με τα σκουπίδια.

Αυτοί που ήξεραν

τι συνέβαινε εδώ

πρέπει να ανοίξουν δρόμο για

αυτούς που ξέρουν λίγα.

Και λιγότερο από λίγο.

Και τελικά τόσο λίγο όσο τίποτα.

Μέσα στο γρασίδι που έχει παραμεγαλώσει

αίτια και συνέπειες,

κάποιος πρέπει να είναι ξαπλωμένος

φύλλο χορταριού μέσα στο στόμα του

κοιτάζει τα σύννεφα.

[από τα αγγλικά
https://www.poetryfoundation.org/poems/52955/the-end-and-the-beginning ]

Μοντέρνα Σουδανέζικη Ποίηση - Safia Elhillo, μετάφραση

ο σύζυγος μου τρίβει τα δάκτυλά του
πάνω στον κόμπο που φουσκώνει στη σπονδυλική μου στήλη             & οι νεκροί μου
μένουν νεκροί                 τα μαλλιά μου μια μπερδεμένη καλλιγραφική γλώσσα

ο δεσμός μου                   ο θρήνος μου οριακά εγγράμματος             τα φυλαχτά μου
δεμένα γύρω από το λαιμό μου & τους καρπούς             ή γλώσσα μου
η γλώσσα μου             καλλιγραφική & λαρυγγική         φθόγγοι & δεσίματα
& χαράσσοντας τα μάγουλα των νεκρών μου             διακοσμώντας τα μαλλιά
των νεκρών μου             λίπος στα πλεγμένα τους μαλλιά
διαβάζω τα μεταφρασμένα βιβλία            όπου υπάρχει το ποίημα
& κυκλώνω κάθε λέξη που ξέρω                  ακακία       φυτό
σανδαλόξυλο & σκόνη          θρηνούν             τους νεκρούς μου
γονατίζουν σαν νύφες                 γύρω από πήλινες γλάστρες καπνού
ένας κρόκος κρεμασμένος μέσα σε κάθε ανοικτό μάτι         & κάποιοι
στ' αλήθεια δεν είναι νεκροί             οι νεκροί μου         & εγώ είμαι αυτή
που έχει χαθεί             που δεν προσμετράται ανάμεσα στους ζωντανούς
το ποίημα δε μου χρωστάει         παντρεύτηκα σε όλα τα χρώματα
των νεκρών μου         το κοκκινωπό       το δανεικό χρυσαφί
έγραψα το ποίημα σε μετάφραση               έγραψα το ποίημα
στο μεταίχμιο         έγραψα το ποίημα καλλιγραφικά
το γρύλισα      έθαψα τα νήματα & ύφανα ένα σάβανο
παντρεύτηκα εντός του         απασφαλίστηκα        έσπασα τη νηστεία μου με βερίκοκα
χνουδάτα σαν τα αυτιά των νεκρών μου                  έψαξα πλευρικά
για προγόνους     μπήκα μέσα του από αριστερά & δεξιά     διάβασα το βιβλίο
στα αραβικά      ήξερα κάθε γράμμα & τον ήχο του         & δεν
αναγνώρισα τις λέξεις για το λίπος     για τον θρήνο     οι νεκροί μου
οι γλώσσες μου     οι δεσμοί μου     καπνίζουν μέσα στα λυτά μου μαλλιά

https://www.poetryfoundation.org/poetrymagazine/poems/153217/modern-sudanese-poetry

Αυτό που δε λέει κανείς - Aryaa Rajouria (μετάφραση)

Η κουζίνα είναι μια σιωπηλή ζώνη εμφυλίου πολέμου
Δεσμευμένη με βέρες
Που κροταλίζουν με χύτρες και τηγάνια
Και μουγκρητά στη φριτέζα

Δύο γυναίκες.

Η μία με πάρα πολλή καρδιά,
Η άλλη με πάρα πολύ χρόνο.
Η πρώτη συγκρατεί μαύρα δάκρυα, κλειδώνοντάς τα πίσω από βλέφαρα-φυλακές,
Ο προδότης καταδικάζει τη φυγή μέσα στη χύτρα με τα λαχανικά
Που είναι τώρα πολύ αλμυρή.

Μια πικρή σιωπή.

Η δεύτερη είναι ένα ξετύλιχτο φίδι με τσουρουφλιστή γλώσσα,
Ξερνώντας δηλητηριώδη ρήματα κάτω απ' την ανάσα της,
Μαχαιρώνοντας το καυτερό κοτόπουλο με κάρυ ξανά και ξανά,
Τα κομμάτια του κρέατος είναι τώρα πολύ μικρά.

Όταν το γεύμα σερβίρεται
Τα πιάτα είναι χρωματισμένα με μολυσμένες νυχιές και κόκκινη μπογιά πολέμου.
Με χαμηλωμένα μάτια
Το ψιλοκομμένο κρέας μασάται και καταπίνεται.

Όλοι ξέρουν.
Κανείς δεν λέει λέξη.

Ώρες μετά το κλείσιμο - Jerusha Rai (μετάφραση)

η πόλη κολλάει στο δέρμα μου
αναισθησία τόσο πηχτή
που παίρνει ώρες να ξεβγαλθεί

αφήνω τη βροχή να με τρίψει
προτού ο εραστής ανοίξει την πόρτα
ελπίζω πως δεν μπορεί να τη μυρίσει πάνω μου

δεν μπορώ να θυμηθώ τι έγινε σήμερα
είναι όλα υγρά και καπνός μες στα χέρια μου
ιστορίες γλιστρούν σιωπηλά απ' τα δάκτυλά μου

ο εραστής ξεφλουδίζει υγρά ρούχα
καλτσόν και σκουλαρίκια μπαίνουν στην άκρη
μα δεν μπορώ να ξανανιώσω ποτέ γυμνή

η πόλη κολλάει στο δέρμα μου
αναισθησία τόσο πηχτή
που παίρνει ώρες να ξεβγαλθεί


(These Fine Lines : Poems of Restraint and Abandon)

Βινιέτες - Prateebha Tuladhar (μετάφραση)

1.
Επειδή απλά
η καρδιά ζητά μονιμότητα
ο έρωτας αρνείται να μείνει.
Αυτή πρόκειται να είναι
μια μακρά αναμονή.

2.

Καταρρέω πάλι απόψε,
γιατί ο ήχος
των γρύλων
είναι πολύ κοντά στους λόφους
που πιάσαν φωτιά όπως μιλάμε.

3.

Βρέχει
και βρέχει και βρέχει
στα όνειρά μου,
γιατί εκεί είναι το μόνο μέρος
που ζεις τώρα.

4.

Σε χρήζω,
αυτόν που δεν έχει όνομα,
γιατί
μόνο η καρδιά αναγνωρίζει
αυτό που δε μπορεί να ονομαστεί.

5.

Να υποκρίνομαι
πως αυτά τα δάκτυλα
ποτέ δεν λαχτάρησαν ν' αγγίξουν
αυτά τα σημάδια
τα χαραγμένα πάνω σου.

6.

Αιμορραγώ σήμερα
όσο η ιστορία μου συγκλίνει
σε στιγμές
ραμμένες μαζί
από τραύματα.

Αυτό είναι που κάνω καλύτερα-

αναδύομαι απ' τις στάχτες μου.

7.

Αυτό είναι που κάνουμε-

περιμένουμε

τα σύμπαντά μας

να διασταυρωθούν

ο δρόμος του ενός με της άλλης.

Είμαστε

χρόνια φωτός χωριστά.

8.

Εσύ είσαι η γη.

Εγώ, ένα χάρτινο φανάρι

που πρέπει να συνεχίσει να καίγεται

προκειμένου να πετάει                              ψηλά

και μακριά

ώστε ποτέ να μην αγγιχτούμε ξανά.

(These Fine Lines : Poems of Restraint and Abandon)

Μια μάγισσα τη νύχτα - Shefali Upreti (μετάφραση)

Δεν υπάρχει κάτι στο σκοτάδι που να μην βρισκόταν ήδη εκεί.
Το φεγγάρι με τ' ασημένιο γείσο, χλωμό,
παρακολουθεί έναν περαστικό, κυνηγά τη νύχτα.
Τα περιστρεφόμενα, με τις ξέχειλες κοιλιές τους σύννεφα, πλέουν στον αέρα
έντομα με διάφανα φτερά, και χρυσές κορφές δέντρων –
συναντούν τον απαλό ουρανό. Το απαλό φεγγάρι, το απαλό φως
αν ένα φόρεμα από πούδρα πέφτει πάνω στη γη σε πτυχές–
σαν ιστός αράχνης,
γεμίζοντας τα κόκκαλά μου
με φαντάσματα που γελούν, γεμίζοντας την ψυχή μου

με δύνες επιθυμίας στον πονηρό άνεμο,
στροβιλίζωντας, χιμώντας και άσκοπα –
αναριγώ.

Αναριγώ, και απαλές ανάσες φιλούν τον καρπό μου,
χαραγμένα μέλη τυλίγονται πίσω απ' την ομίχλη,
αστράγαλοι λάμπουν σαν λεπίδες,
το φεγγαρόφως ορμάει σαν φτυάρι,
λαξεύοντας γλυκά πλάσματα με κόκκινα χαμόγελα.

Δεν το ήξερες;

Οι ζαλισμένες νυχτοπεταλούδες είναι μονάχα μαριονέτες του φεγγαριού.

Μίλα μου σ' αυτή την ερημιά, ψιθύρισέ μου
από το μνήμα σου. Κάθισε πλάι μου στις ακτές της τρέλας που με τυλίγει,
και πες μου –
Αν μπορείς να μ' αγαπήσεις, γιατί δεν το κάνεις;
Αν γινόταν να το κάνουμε παντοτινά,
γιατί δε συμβαίνει;
Μίλα μου μέχρι να πεθάνω.
Μίλα μου μέχρι οι γδάρτες άνεμοι
να έρθουν στην σπονδυλική μου στήλη, και να την κρεμάσουν σαν ένα κρόταλο για τα μωρά των αγρίων.
Έπειτα μίλα μου λίγο ακόμα.

Γιατί δεν το κάνεις;

Το χλιαρό μου αίμα αναταράσσεται σαν από πρωτόγονη παρόρμηση,
όπως ένα ταραγμένο ποτάμι,
χιμάει κάτω απ' το βουνό.

Περπατώ τέτοιες νύχτες, και τα αγκάθια τρυπάνε τις φτέρνες μου.

Δεν υπάρχει τίποτα στο σκοτάδι πέρα από μια ασημόστικτη μαγεία,
σαν σφαίρα καταλαμβάνει τη σάρκα μου.

Τι είμαι;
Κυρία; Βασίλισσα;

Μπροστά μου τα πλατιά κλωνάρια υποκλίνονται.
Μάγισσα; Πόρνη;
Η λάσπη έρχεται υγρή και ζωντανή ανάμεσα στα δάκτυλα των ποδιών μου

Αν μ' αφήσεις,
θα συλήσω τον τάφο σου
και θα φιλήσω τα κόκκαλά σου
με ένταση.

Φαίνεσαι τόσο μόνος.
Γιατί δεν έρχεσαι πιο κοντά;
Αν μ' αφήσεις,
θα σου ταΐσω τα πιο φρέσκα κομμάτια
της καρδιάς μου.

( A witch in the night - https://lalitmag.com/a-witch-in-the-night/ )

Καρκίνος: Ποιήματα στο ύφος της Κατερίνας Γώγου- Sean Bonney, μετάφραση, απόσπασμα

Η Κατερίνα Γώγου έγραψε ένα ποίημα στη μνήμη του φίλου της Παζολίνι και μερικές φορές αναρωτιέμαι αν το νόημα του θανάτου του και του ονόματός του έχουν αλλάξει από τότε. Τόσο πολύ έχει. Θα μπορούσα να ζωγραφίσω κάποιου είδους τεράστια γωνία συνδέοντας το σπασμένο του δείκτη με τους φασίστες μπάτσους στη Genova το 2001, όπως όταν στο ποίημα της Γώγου τα χτυπήματα των δολοφόνων του γίνονται ταυτόσημα με διαφορετικές μορφές τέχνης, με το Βατικανό και με τους πληρωμένους μπράβους που διέλυσαν το όνομά του μια νύχτα κάπου το 1970. Δεν ξέρω καν αν το όνομα αυτό είναι ακόμα γνωστό. Κάποιος έξυσε τα αποτυπώματά του, με τον ίδιο τρόπο που οι πρόσφυγες το κάνουν στον εαυτό τους, και τους κρατάνε σε ένα γραφείο στο Δημαρχείο. Όσο για τους μυστικοπαθείς μπράβους, για τους οποίους το μόνο που είναι γνωστό με βεβαιότητα είναι ότι έκαναν το σώμα του κομματάκια, τα πρόσωπά τους έχουν μεταμορφωθεί σε εξοστρακισμένες σπίθες που αρθρώνουν όλα αυτά που ποτέ θα γίνουν γνωστά για τα ασαφή νοήματα του θανάτου του Παζολίνι. Το πρόσωπό του είχε χωριστεί από το σώμα του. Κάποιες φορές ονειρευόμαστε ένα νέο τοπίο, μια πόλη που είναι κυρίως μια μη κατοικήσιμη έρημος, αλλά οι πλούσιοι κάτοικοί της φαίνεται να μην προσέχουν ποτέ αυτό το γεγονός. Το σχεδιάζουμε στο πάτωμα, και το λέμε Ostia, Tottenham, Hamburg. Η αγάπη είναι αόρατη. Το ίδιο είναι και ο τρόμος. Και το ίδιο είναι το ποίημα της Γώγου, στη μνήμη του Παζολίνι, και εκείνη η ίδια. Και οι δυο πεσμένοι στις παλάμες και στα γόνατά τους, στην στοχευμένη ανομία της μαυρίλας, η κουρελιασμένη τελειότητα των λαβάρων τους.

Ανθρωπότητα - Carolina Maria de Jesus, μετάφραση

 (το ποίημα περιλαμβάνεται στο The Unedited Diaries of Carolina Maria de Jesus)

Αφού γνωρίστηκα με την ανθρωπότητα
με τη διαστροφή
με τις φιλοδοξίες της
είχα ήδη γεράσει
Και αποδεσμευτεί
από τις ψευδαισθήσεις της
αυτό που επικρατεί είναι η κακία
εξαιτίας της καλοσύνης:
Κανείς δεν την ασκεί
Ανθρωπότητα φιλόδοξη
και άπληστη
Θέλουν να πλουτίσουν!
Όταν πεθάνω...
δε θέλω να ξαναγεννηθώ
Είναι απαίσιο, να εκτίθεσαι στην ανθρωπότητα
Που έχει μια αριστοκρατική εμφάνιση
Ώστε να καλύπτει
τις φρικτές της ποιότητες
Πρόσεξα ότι η ανθρωπότητα
Είναι διεστραμμένη, τυραννική
Αυτοαναφορικοί εγωιστές
Που χειρίζονται τα πράματα ευγενικά
Αλλά όλα είναι μια φενάκη
Είναι απολίτιστοι, και απατεώνες

[ ένας άντρας εμφανίστηκε Πώς είσαι Καρολίνα; Πουλάς αρκετά βιβλία;
Α! του απάντησα αγενώς. Είμαι αηδιασμένη και κουρασμένη από αυτή την αταξία, και διάβασα τι είχα μόλις γράψει. Ανθρωπότητα. Άκουσε και με ρώτησε Αυτό είναι το συμπέρασμά σου για την ανθρωπότητα; (...) ]

μετάφραση από τα αγγλικά, πρωτότυπη γλώσσα: πορτογαλικά

πολύ για έναν ποιητή - Gata Cattana* μετάφραση

Ξαφνικά: η κοπέλα.
Στέκεται στο σύνορο.
Με τα χέρια τρεμάμενα, με τη φωνή,
με το φως που τρεμοπαίζει λες και δε θα το προσέξουν,
με τους τόνους χαρτιού τους και τα ναυάγια που σκορπίζονται στον ουρανό...

Λευκό πουκάμισο, σα να ναι αθώα
Μαλλιά ανάκατα
Βλέμμα που πλανάται στην πρώτη γραμμή από αυτό το πλήθος
που μοιάζει να ζητάει εξηγήσεις.

Κοιτάζει μακρυά προς τα πίσω λες και ψάχνει ώθηση,
ανασαίνει, αναδύεται μόνη της
και ορθώνεται σε μια κίνηση επαναστατική.

"Πείτε του ! Πείτε στον León Felipe** πως και γω
ξέρω όλα τα παραμύθια.
Πως τέσσερις γενιές μετά
πέφτουμε για ύπνο με τα ίδια παραμύθια
και μας καταστέλλουν και μας βασανίζουν με τα ίδια παραμύθια.
Και πως ούτε κι εγώ γνωρίζω πολλά στ' αλήθεια,
τόσα πολλά παραμύθια, μερικά τα ξεχνάω,
κι άλλα δε μ'  αφήνουν να κοιμηθώ.

Η ποίηση είναι ένα πιστόλι οπλισμένο δυστυχία
που αφανίζει τον εχθρό και με δύναμη εκπυρσοκροτεί,
σε διαβρώνει λίγο λίγο.

Πείτε στην Celaya*** να εξηγήσει
πώς τέσσερις γενιές μετά συνεχίζουμε χωρίς να ξέρουμε
τι θ' ακολουθήσει στο μέλλον.

Πως αυτό το όπλο ούτε πιέζει ούτε σφίγγει.
Γδέρνει άψογα όμως εκεί που δεν πληγώνει.

Πείτε της, πως τώρα δε μας επιτρέπουν
να πούμε πως είμαστε αυτοί που είμαστε,
(και ούτε κάτι περισσότερο...)
κι αυτό γιατί δεν είμαστε κανείς,
γιατί περπατάμε προς το τίποτα ενθουσιασμένοι,
ο ένας πίσω από την άλλη.

Επειδή είμαστε ελάχιστα επικίνδυνοι.

Και τώρα περνάω στον Unamuno****:
τον νίκησαν και τον έπεισαν,
και μάλιστα τον έπεισαν τόσο καλά.

Πως από μακρυά έρχεται η κοινωνική ειρήνη
που τόσο περίμενε,
πως η ηρεμία έχει γίνει αβάσταχτη,
και οι άνθρωποι κατά συνέπεια έχουν γίνει
αβάσταχτα μέτριοι,
και πως η ζωή συνεχίζεται όπως συνεχίζουν τα πράματα
που δεν έχουν και πολύ νόημα, όπως είπε εκείνος."

Πήρε μια ανάσα, ήπιε μια γουλιά νερό και καθάρισε τη φωνή της,
Μετά έδιωξε τα μαλλιά της από το πρόσωπο και συνέχισε:

"Και ο φτωχός Neruda!
Υποθέτω πως του είχαν πει πως πια κατέρρευσε το Στάλινγκραντ
Υποθέτω πως κάτι θα του φάνηκε οικείο σε αυτή την επανάσταση
και πως θα γύριζε μες στον τάφο του.

Το μόνο σίγουρο είναι πως μπορούμε να γράψουμε πιο θλιβερά ποιήματα
από τα δικά του σε νύχτες με λαγνεία και Πανδαιμόνιο,
σε νύχτες που δεν  επιθυμεί κανείς γιατί μετά το Al Alba*****
όλες ήρθαν εγκυμονώντας βωβά όρνεα και σκοτεινούς οιωνούς.

Ο φτωχός Neruda, ο αφελής Neruda,
Προφανές πως ήρθαν νύχτες πιο θλιμμένες και στροφές πιο πικρές,
για να δούμε τι πίστευε, πια ήρθε η ώρα να πληρώσει.

Αλλά μη του μιλάς για τον Στάλιν, και μη του κλείνεις την τηλεόραση, αυτό όχι.
Αυτό θα ήταν εξαιρετικά βάναυσο.
Καλύτερα να συνεχίσουμε το έργο όπως ήταν στην ταινία.... Goodbye Lenin******

Θα του ραγίζαμε την καρδιά αν διαπίστωνε πώς είναι
ο κόσμος των ζωντανών,
με το πώς πηδιόμαστε και γαμιόμαστε πάνω σε ό,τι θα μπορούσε να γαμήσει.

Αν το ήξερε ποτέ δε θα κατάφερνε να γράψει ούτε ένα ερωτικό ποίημα,
και όλοι οι άλλοι θα επέστρεφαν βομβαρδισμένοι με θραύσματα και μπετό,
ούτε ένα κρινάκι, ούτε ένα.

Και δε θα το θέλαμε αυτό.
Είναι πολύ για έναν ποιητή."





*https://www.youtube.com/watch?v=_qh7gbhaCmc&fbclid=IwAR2t8keAIj3xLuahGIITwp_-reeYYgZWU3DG_9SxgobBrRZNClUZvzsaJ6Y&app=desktop
πηγή: https://poetassigloveintiuno.blogspot.com/2017/03/gata-cattana-ana-isabel-garcia-19977.html

**αντιφασίστας Ισπανός ποιητής
*** πόλη στο Μεξικό, γνωστή για τη μάχη της το 1915, κομβική για την μεξικανική επανάσταση
**** ισπανός λόγιος
***** τόπος στο Μαρόκο με συμβολική σημασία για τη λήξη της δικτατορίας του Φράνκο
****** https://www.imdb.com/title/tt0301357/


αλλο μεταφρασμενο ποιημα της ιδιας στα ελληνικα https://www.google.com/amp/s/cignialo.gr/gkata-katana-meta-to-big-bang/amp/

Πιθανότητες- Wislawa Szymborska, μετάφραση

Προτιμώ τις ταινίες. 

Προτιμώ τις γάτες. 

Προτιμώ τις βελανιδιές στο ποτάμι* 

Προτιμώ τον Ντίκενς απ' τον Ντοστογιέφσκι.

 Προτιμώ να συμπαθώ ανθρώπους 

απ' το ν' αγαπώ την ανθρωπότητα. 

Προτιμώ να κρατώ βελόνα και κλωστή στο'να χέρι, για παν ενδεχόμενο. 

Προτιμώ το πράσινο χρώμα. 

Προτιμώ να μην υποστηρίζω 

πως η λογική φταίει για όλα. 

Προτιμώ τις εξαιρέσεις. 

Προτιμώ να φεύγω νωρίς. 

Προτιμώ να μιλώ στους γιατρούς για κάτι άλλο. 

Προτιμώ τις παλιές καλοφτιαγμένες εικονογραφήσεις. 

Προτιμώ το παράλογο του να γράφονται ποιήματα 

από το παράλογο του να μη γράφονται ποιήματα. 

Προτιμώ, όσον αφορά τον έρωτα, ακαθόριστες επετείους 

που μπορούν να γιορτάζονται καθημερινά.

Προτιμώ τους ηθικολόγους που δε μου υπόσχονται τίποτα. 

Προτιμώ την ευφυή καλοσύνη από την υπερ-προστατευτική ευγένεια.

Προτιμώ τη γη με πολιτικά. 

Προτιμώ τις κατακτημένες από τις κατακτήτριες χώρες. 

Προτιμώ να έχω μερικές επιφυλάξεις. 

Προτιμώ την κόλαση που γεννά το χάος από την κόλαση της τάξης. 

Προτιμώ τα παραμύθια των αδερφών Γκριμ από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. 

Προτιμώ φύλλα χωρίς άνθη από άνθη χωρίς φύλλα. 

Προτιμώ τα σκυλιά με άκοπες ουρές. 

Προτιμώ τ' ανοιχτόχρωμα μάτια, αφού τα δικά μου είναι σκούρα. 

Προτιμώ τα συρτάρια γραφείου. 

Προτιμώ πολλά πράματα που δεν έχω αναφέρει εδώ 

από πολλά ακόμα που έχω αφήσει ανείπωτα.

Προτιμώ τα ακανόνιστα μηδενικά 

απ' αυτά που στοιχίζονται σ' έναν κώδικα. 

Προτιμώ την εποχή των εντόμων από αυτή των άστρων.

Προτιμώ να χτυπάω ξύλο. 

Προτιμώ να μη ρωτάω για πόσο ακόμα και πότε.

Προτιμώ να ΄χω στο νου μου ακόμα και την πιθανότητα 

ότι η ζωή μας έχει το δικό της λόγο ύπαρξης.



από τη συλλογή “Nothing Twice”, 1997

μεταφρασμένο στα ελληνικά από την αγγλική μετάφραση των S. Baranczak & C. Cavanagh








*oaks of Warta

Lara Buckerton - Σονέτο, μετάφραση

η αίθουσα βρίσκεται λίγο πιο κει, μια μεγαλοαστική εμπειρία               &
το βήμα μου ακολουθεί το άρωμα της πλάτης σου καθώς μπαίνεις.
εκείνος τρρααγουδδάάει "ΑΑΒΒ ΓΔΔ ΓΕΕ
ΖΗΗΖ" &και είναι για σας δηλ. για εσένα


το μπιζέλι ενσωματώνεται στην πριγκίπισσα σαν όγκος.
είμαι σίγουρη πως η πλάτη σου έχει καταπιεί κάποιο φρούτο. "θέε μου μ'αυτό το φόρεμα
τα οστά και η σάρκα σου μοιάζουν πάντα τόσο ενιαία!"
τα οστά σου είναι σαν τα κοτσάνια, &η σάρκα σου σαν τα άνθη,
απ' το σαφράν, τα πέταλα άφθονα
και η απόχρωση των στημόνων - περισσότερο σαν - δερμάτινος πολτός
εννοώ - δε λέω πως - καλύτερα να σου 'χα γράψει τραγούδια
απλά δεν - λυπάμαι - σ' αγαπώ. το μυαλό σου νεύει αδιάφορα
τις κοραλί κουρτίνες του, απαλά γρανάζια ενώνονται μ'απαλά γρανάζια,
και πάει λέγοντας.     όπως και να 'χει. είναι τόσο απαλό, και τόσο δυνατό.









[πηγή : http://www.onedit.net/issue10/larab/03.html]

Frances Kurk - δύο ποίηματα, μετάφραση

ξέρω
όλοι πρέπει να μείνουμε
ενωμένοι αλλά εγώ
πάντα νιώθω την ανάγκη να κατουρήσω
στους δημόσιους χώρους

---------------------------------------------------

υλίστρια

στάσου εκεί

τι οι γροθιές
σημαίνουν όταν

ο ιστός σκίζεται
         και δεν μπορείς να κατηγορήσεις έναν πλούσιο άνδρα
                   το πηχτό του σπέρμα
              μην αναγουλιάζεις   εσύ
                            δεν έχεις τίποτα πέρα από καρκίνο
                     μες στην τσέπη σου


κι αν δεν είσαι θύμα θα γίνεις

παραδέξου

πως γι' αυτό
ήρθες εδώ


[πηγή: http://www.onedit.net/issue8/issue8.html ]

[άτιτλο] - Frances Kruk, μετάφραση

Προσπάθησα να κινηθώ μα έπεσα ακριβώς πάνω στα τσόφλια, πεσμένη στο πάτωμα, χαμένος χρόνος, χαμένο βάρος. Το τσιμέντο, το κρέας, η σκόνη της αρρώστιας & κάτουρο ποντικών & κάπου εκεί πέρα η κολλώδης μάζα από ένα προϊόν που δεν είναι άξιο λόγου. Αλλά Προβλήματα. Πόλεμοι, ξεθυμασμένες μπαταρίες, stuff & κεφάλια. Εντάξει λοιπόν κάτσε Ακόμα είσαι μέσα στην ένταση τα άκρα επεκτείνονται με αυτοσχέδια κλαδιά κατασκευασμένα από μολύβια κολλημένα σε μολύβια κολλημένα σε μολύβια: σκίτσα μουγκρητά ρωγμές & ουρλιαχτά σύννεφων περιστρέφονται σε στερητικό σύνδρομο. Είσαι ακόμα εκεί. Ποιο πάτωμα.

(από τη συλλογή: lo-fi frags in progress)

Καρκίνος: Ποιήματα στο ύφος της Κατερίνας Γώγου- Sean Bonney, μετάφραση, απόσπασμα

αυτές οι μαλακίες για το τέλος του κόσμου με αηδιάζουν

η μοναξιά δε σε βρίσκει για μεσημεριανό στα Selfriges[1]
ούτε περπατάει αφηρημένη και ικανοποιημένη μέσα στο V&A[2]
δε νοιάζεται για τον Beethoven
ή τους Beatles, και εδώ που τα λέμε
ποτέ νοσταλγεί τις αναμνήσεις της μητέρας της
τους φιόγκους και τα ψάθινα καπέλα της ω-τόσο-μεσο-αστικής μορφίνης
η μοναξιά δεν είναι λευκή
είναι προς πώληση. η μοναξιά θα καθαρίσει την τουαλέτα σου με τη γαμημένη της γλώσσα.
ω θεέ μου βρίζω πάλι
εμφανίζεται στα πρωτοσέλιδα σαν προσφυγικό πορνό και είναι τριών χρονών
στριμώχνεται στην ουρά ευγενικά για μια κλωτσιά στη μούρη για μαύρα αυγά και δηλητηριασμένο ζαμπόν
έρχεται έρποντας από την έρημο με το στόμα της γεμάτο αλάτι και σπόρους
πεθαίνει από στερητικό σύνδρομο στις Τεξανές φυλακές
η μοναξιά είναι η Αμνηστία του Lucasville[3]
το σκάει από το Karstadt[4] με όπλα κλπ
ταπείνωση πόνος ταπείνωση πόνος
είναι η Συρία είναι το Τέμπελχοφ[5]
είναι το Yarls Wood[6] είναι το Midazolam[7]
είναι το μαστίγωμα του ημερολογίου είναι η σιγανή συζήτηση του προνομίου
αναδύεται από τον ωκεανό με το στόμα της γεμάτο άμμο και γυαλί
ξέρει τους κωδικούς σου
καταστρέφει την ατομική ιδιοκτησία. ξέρει πως όλη η μουσική σου είναι φυλακή.
ξέρει πως όλες οι γλώσσες είναι φυλακή. όλα τα δευτερόλεπτά σου είναι φυλακή.
ξέρει τα δυτικά όπλα
ξέρει τους ευρωπαϊκούς ωκεανούς και τις ματωμένες θρομβώσεις και διάφορα σκατά
χορεύει ξυπόλητη
ουρλιάζει και σπάει τα παράθυρά σου με μπότες και αλυσίδες
είναι κατεστραμμένα χέρια    μοναξιά   ένα ακονισμένο τσεκούρι
δε θέλει τίποτα
δεν έχει απαιτήσεις
εκδίκηση

---

[1] Αλυσίδα πολυκαταστημάτων

[2] Βρετανικό μουσείο

[3] http://www.lucasvilleamnesty.org/

[4] Γερμανική πολυεθνική

[5]Σταθμός του μετρό του Βερολίνου που έχει πάρει το όνομά του από το ομώνυμο Ναζιστικό Αεροδρόμιο https://en.wikipedia.org/wiki/Berlin_Tempelhof_Airport

[6] Στρατόπεδο κράτησης προσφύγων https://en.wikipedia.org/wiki/Yarl%27s_Wood_Immigration_Removal_Centre

[7] Ουσία που χρησιμοποιείται για την Αναισθησία

Ερωτικό Ποίημα με Απολογίες για την Εμφάνισή μου - Ana Limón, μετάφραση

Μερικές φορές νομίζω, ότι λαμβάνεις τον χειρότερό μου
εαυτό. Τις πολυαγαπημένες μου ξεχειλωμένες κυπαρισσί
φόρμες, τις ατέλειωτες μέρες χωρίς σουτιέν, μαλλιά
μπλεγμένα και αχτένιστα, ένα κεφάλι γεμάτο σκιές
με τις διαολεμένες σκέψεις μου να διεξάγουν αγώνες
χορού μες στο μυαλό μου. Θα μου άρεσε αυτό να σημαίνει
πως σ' αγαπώ, το λεκιασμένο λευκό βαμβακερό μπλουζάκι,
τα δάκρυα, τα κελύφη από φιστίκια, το χάος από πορτοκαλιού
φλούδες πάνω στο γραφείο μου, αλλά είναι κάτι άλλο.
Κινούμαι σ' αυτό το σπίτι μαζί σου, με τον τρόπο που κινούμαι
στο μυαλό μου, ελεύθερη απ' τα δεσμά της ομορφιάς.
Φέρομαι όπως θα φερόμουν μες στο ψηλό γρασίδι, περισσότερο φέρνω σε ζώο
παρά σε οτιδήποτε άλλο. Είμαι λάθος, είναι που σ' αγαπώ,
αλλά πιο πολύ είναι που όταν μου απαντάς πως κι εσύ, σβηστά
φώτα, ένα κρύο αεράκι στις κουρτίνες, και ίσως
για πρώτη φορά στη ζωή μου, το πιστεύω.

Η συνωμοσία του χαμένου, μετάφραση (απόσπασμα)

[...]

Το πρώτο πράμα που έκανα όταν σηκώθηκα από το κρεβάτι μετά από μια βδομάδα πάλης με τον ιό, ήταν εξίσου ανεξιχνίαστο και περίεργο με μια νέα ήπειρο. Ρώτησα λοιπόν τον εαυτό μου: Υπό ποιες συνθήκες και με ποιον τρόπο θα είχε η ζωή αξία; Το δεύτερο πράμα που έκανα, προτού βρω απάντηση στην πρώτη ερώτηση, ήταν να γράψω μια ερωτική επιστολή: Απ' όλες τις θεωρίες συνωμοσίας που είχα διαβάσει αυτή που με είχε μαγέψει περισσότερο ήταν εκείνη που υποστήριζε ότι ο ιός είχε δημιουργηθεί σε ένα εργαστήριο προκειμένου όλοι οι χαμένοι του κόσμου να χουν πίσω τους/ τις πρώην τους - χωρίς όμως να είναι στ' αλήθεια υποχρεωμένοι να είναι ξανά μαζί τους.

Ξεχειλίζοντας από λυρισμό και άγχος συσσωρευμένο από μια βδομάδα ασθένειας, φοβισμένο και αβέβαιο, το γράμμα στον/στην πρώην μου δεν ήταν μόνο μια ποιητική και απελπισμένη διακήρυξη αγάπης, ήταν πάνω απ' όλα ένα τεκμήριο ντροπής για αυτόν που το υπέγραφε. Αλλά αν οι καταστάσεις δεν μπορούν να αλλάξουν, αν αυτοί που βρίσκονται μακρυά δεν έχουν πιθανότητες να αγγίξουν ξανά ο ένας την άλλη, τότε ποιο είναι το νόημα του να είναι κανείς τόσο γελοίος; Ποιο είναι το νόημα του να μη λες στο άτομο που αγαπάς ότι το αγάπησες, έχοντας επίγνωση των πιθανοτήτων να σε έχει ήδη ξεχάσει ή αντικαταστήσει; Η νέα συνθήκη που ξεκινάει, παρά την αγαλμάτινη ακινησία της, διαπραγματεύεται έναν νέο βαθμό του να μπορείς να πεις "δε γαμιέται", μέσα στην απέραντή της γελοιότητα. [...]

πηγή:
https://www.artforum.com/slant/the-losers-conspiracy-82586?fbclid=IwAR3wq5JKKh9cZscjTXoVB-eYrMpcRP5HlUNv2L9a2mafS5qnKpHHd2UlNMw

Κορονοϊός: Αποκάλυψη και Εξιλέωση, μετάφραση

Η παράδοση των καταπιεσμένων μας διδάσκει ότι η “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” που ζούμε τώρα δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Πρέπει να κατορθώσουμε να συλλάβουμε την ιστορία έχοντας αυτή την επίγνωση. Τότε θα διαπιστώσουμε καθαρά ότι αποστολή μας είναι να δημιουργήσουμε μια πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης[...].- Walter Benjamin**

Ο Παύλος γράφει στις Επιστολές του Προς Θεσσαλονικείς* ότι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία συμπεριφέρεται σαν κατέχον, κάτι το οποίο σημαίνει, σαν μια δύναμη η οποία καλύπτει την ισχύουσα πραγματικότητα της αποκάλυψης. Σε κάθε περίπτωση, σύμφωνα με εκείνον η αποκάλυψη είναι την ίδια στιγμή και η παρουσία, η δεύτερη άφιξη του Χριστού. Η κατάρρευση της Αυτοκρατορίας είναι η αποκάλυψη, αλλά είναι επίσης η αποκάλυψη της εξιλέωσης.

Η υγειονομική κρίση που υφίσταται αυτή τη στιγμή ο κόσμος είναι ένα ξεμπρόστιασμα. Η ενυπάρχουσα καταστροφή εντός της οποίας ζούμε εδώ και αρκετές δεκαετίες -συνοδευόμενη από πλημμύρες, φωτιές, από τον αργό θάνατο της μη-ανθρώπινης ζωής- πλέον είναι είδηση. Η καταστροφή ήταν από πάντα εδώ, και εμείς είμαστε πια υποχρεωμένοι να την αντικρίσουμε.

Η αιώνια επανάληψη μέσα στην οποία έχουμε βυθιστεί, άμορφα, για τόσο πολύ καιρό, θρυμματίζεται από το εξαιρετικό γεγονός που εκπροσωπεί η επιδημία. Το απόλυτα καινούριο πέφτει πάνω μας σαν πέτρα, απροειδοποίητα. Ο χρόνος έχει σπάσει στα δύο.

Αυτό το γεγονός είναι αποκαλυπτικό εκ φύσεως. Είναι απαίσιο, προφανώς, και οι πιο ευάλωτες μερίδες πληθυσμού είναι και αυτές που απειλούνται περισσότερο. Αλλά την ίδια στιγμή προσφέρει μια πιθανότητα εξιλέωσης. Δεν τίθεται εδώ κάποιο ζήτημα τυφλής αποθέωσης του "εξιλεωτικού" χαρακτήρα μιας καταστροφής, η οποία θα χτυπήσει σκληρότερα τους ηλικιωμένους, τους πιο ευάλωτους, και τους φτωχότερους ανθρώπους. Πρέπει να αντισταθούμε σε κάθε απλοποιητική ιδέα η οποία παρουσιάζει την ασθένεια ως κάτι θεόσταλτο επειδή αυτή η αντίληψη ανοίγει μια ρωγμή στον κόσμο που μισούμε τόσο.

Αυτό που πρέπει να προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε, αντίθετα, είναι η συγκυρία που ανοίγεται μπροστά μας τώρα. Η καταστροφή είναι εδώ. Αφήστε μας να την τρέψουμε σε μια ευκαιρία να αλλάξει η ροή των ζωών μας.

"Είμαστε σε πόλεμο", διακήρυξε ο Ε.Μακρόν στο διάγγελμά του τη Δευτέρα, 16 Μάρτη. Όπως ο Κ. Σμιτ διέκρινε καθαρά, ο πόλεμος είναι το παράδειγμα που πάντα καθοδηγούσε την φιλελεύθερη κυβερνητική πολιτική. Είμαστε σε πόλεμο, ναι, αλλά η κατάσταση δεν είναι κάτι καινούριο, και πάνω στο χειρουργικό τραπέζι, βρίσκονται τα δικά μας σώματα, τα δικά μας μυαλά.

Είμαστε όντως σε πόλεμο. Αλλά ο εχθρός μας είναι απόλυτα ορατός. Φορά το κοστούμι μιας αρχής που πρόθυμα κατέστρεφε τους κόσμους μας και τον τρόπο ζωής μας εδώ και πάρα πολύ καιρό. Πάνω στις στάχτες τους άλλωστε δομήθηκε ο καπιταλισμός. Και σε αυτή την ανυπαρξία οφείλεται τ' ότι αυτό το τελευταίο καθιερώθηκε παντού, η καταστροφή είναι τώρα το φυσικό περιβάλλον εντός του οποίου κινούμαστε. Η επιδημία του κορονοϊού δεν αποτελεί το τέλος μόνο για την αναπόφευκτη εξόντωση της Αυτοκρατορίας. Αυτή η επιδημία είναι απλά ακόμα μια υπενθύμιση αυτού που ήδη γνωρίζουμε: έχει φτάσει για τα καλά η ώρα να σταματήσουμε την παρανοϊκή πορεία αυτού του απεχθούς κόσμου που δε μας υπόσχεται τίποτα πέρα από ερείπια, θάνατο και απόγνωση.

Ενόψει του αποκαλυπτικού γεγονότος, ο Παύλος γράφει σε άλλο σημείο, οι τρόποι ύπαρξης μας στον κόσμο είναι πλέον εξαντλημένοι και απαρχαιωμένοι. Από μας κρίνεται, φίλοι μου, το πώς θα τρέψουμε αυτή την κρίσιμη στιγμή σε μια ασύλληπτη ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε τις ταυτότητες που θεωρούμε ότι ενσαρκώνουμε, να ανασυνθέσουμε τις συναισθηματικές σχέσεις που μας δένουν, να φανταστούμε μαζί τον κόσμο μέσα στον οποίο επιθυμούμε να κατοικήσουμε.

Ενάντια στην παγιωμένη συνθήκη της εξαίρεσης που ρυθμίζει τις ζωές μας, αφήστε μας να χτίσουμε την αληθινή κατάσταση εξαίρεσης εντός της οποία το μυστήριο της ανομίας αποκαλύπτεται. Αφήστε μας να αντικαταστήσουμε τη θανατηφόρα κυβέρνηση της οικονομίας με την ευχάριστη δύναμη της συνεργασίας, της αλληλοβοήθειας, και της αγάπης. Για να συμβεί αυτό, δεν ευχόμαστε το χάος να εγκατασταθεί παντοτινά. Πράγματι, όπως λέει μια καβαλιστική παραβολή, "προκειμένου να εγκαθιδρυθεί το βασίλειο της ειρήνης, δεν είναι αναγκαίο να καταστραφούν τα πάντα και να δοθεί ζωή σε έναν καθ' όλα νέο κόσμο. Αρκεί να κουνήσουμε ελάχιστα αυτό το ποτήρι, ή τον θάμνο, ή εκείνη την πέτρα, και να κάνουμε το ίδιο με κάθε τι."

H.L.

πρώτη δημοσίευση στα γαλλικά: https://lundi.am/Coronavirus-Apocalypse-et-redemption

μετάφραση με άξονα την αγγλική απόδοση: https://ill-will-editions.tumblr.com/post/613032108774031360/coronavirus-apocalypse-and-redemption-first

*http://www.imgap.gr/file1/AG-Pateres/AG%20KeimenoMetafrasi/KD/13.%20ThesA.htm
**[...]και έτσι θα βελτιωθεί η θέση μας στον αγώνα κατά του φασισμού" - Θέσεις για τη Φιλοσοφία της Ιστορίας (VIII)